Litzmannstadt Ghetto

Był jednym fotografów zatrudnionych w latach 1940-1944 w Wydziale Statystycznym getta Litzmannstadt, do jego obowiązków należało wykonywanie zdjęć legitymacyjnych, fotografowanie zmarłych^[1]. Oficjalnie zajmował się także fotografią propagandową – fotografował oficjalne spotkania, władze getta, działające w nim, na potrzeby niemieckiej armii, fabryki, oraz instytucje utworzone w getcie – straż pożarną, służbę zdrowia, policję^[2][4]. Nieoficjalnie – dzięki służbowemu dostępowi do sprzętu i materiałów – dokumentował codzienne życie getta. Wykonał kilka tysięcy takich zdjęć, ukazując na nich głód, masowe groby, publiczne egzekucje, deportacje do obozu Kulmhof^[5][6][3].

W 1941 roku ożenił się^[2].

Gdy rozpoczęła się likwidacja getta, wraz z żoną, zakopał część negatywów w okolicy kamienicy przy ulicy Jagiellońskiej 12, w której mieszkali^[7][3][8]. Po likwidacji getta Ross pozostał na jego terenie – należał do komanda, które miało ten teren oczyścić^[5]. Wraz z żoną przetrwał, ukrywając się, aż do wyzwolenia Łodzi przez Armię Czerwoną, w styczniu 1945 roku^[9].

Po II wojnie światowej

Po wojnie powrócił do Łodzi – ukryte negatywy udało się odnaleźć^[7][5], z około 6000, połowa przetrwała w dobrym stanie^[9][6]. W Łodzi pracował jako fotograf do 1950 roku (lub 1956^[2]), kiedy to wyemigrował do Izraela^[1].

W 1961 był świadkiem w procesie w procesie Adolfa Eichmanna (zeznania składał po polsku), a jego fotografie były dowodami w sprawie^[10][11].