Henryk Pietrzak

generał dywizji
Data i miejsce urodzenia	13 października 1935 Strzeszkowice, Polska
Data i miejsce śmierci	1 października 2020 Warszawa, Polska
Przebieg służby
Lata służby	1955–1996
Siły zbrojne	Siły Zbrojne PRL Siły Zbrojne RP
Formacja	Wojska Obrony Powietrznej Kraju, Siły Powietrzne
Stanowiska	dowódca 28. Pułku Lotnictwa Myśliwskiego, szef Wojsk Lotniczych w 2. KOPK, szef sztabu 2. KOPK, dowódca 2. KOPK, dowódca 1. KOPK, szef sztabu i zastępca dowódcy WOPK, szef sztabu Wojsk Lotniczych i Obrony Powietrznej
Późniejsza praca	wykładowca Akademii Obrony Narodowej w Warszawie
Odznaczenia

Grób Henryka Pietrzaka na cmentarzu Powązkowskim

Henryk Pietrzak (ur. 13 października 1935 w Strzeszkowicach, zm. 1 października 2020 w Warszawie^[1]) – polski generał dywizji, pilot WP.

Życiorys

Absolwent liceum im. Staszica w Lublinie (1953), kursu szybowcowego w Fordonie (1954) oraz kursu pilotażu na samolotach w Aeroklubie Lubelskim, gdzie pracował jako pilot instruktor. Jesienią 1955 wstąpił do WP i został podchorążym Technicznej Oficerskiej Szkoły Wojsk Lotniczych im. Walerego Wróblewskiegow Zamościu, a od marca 1957 w Oficerskiej Szkoły Lotniczej im. Jana Krasickiego w Dęblinie. Należał do tzw. "grupy 100" utworzonej przez gen. pil. Jana Frey-Bieleckiego, do której powołano cywilnych pilotów samolotowych i szybowcowych ze znaczącymi osiągnięciami w lotnictwie cywilnym. Szkołę ukończył w listopadzie 1957 i został promowany przez gen. bryg. pil. Jana Raczkowskiego do stopnia podporucznika w korpusie osobowym lotnictwa. Po ukończeniu szkoły został skierowany jako pilot do 38. Pułku Lotnictwa Myśliwskiego w Powidzu. Od maja 1958 służył w 1 Pułku Lotnictwa Myśliwskiego „Warszawa”, gdzie był kolejno pilotem (1958-1960), starszym pilotem (1960-1961), dowódcą klucza lotniczego (1961), nawigatorem eskadry lotnictwa pościgowego (1961-1962), zastępcą dowódcy eskadry do spraw liniowych (1962-1968) i dowódcą eskadry (1968).

W latach 1960-1963 należał do zespołu akrobacyjnego wykonującego pilotaż grupowy w składzie 9 i 13 samolotów Lim-5. Uczestniczył jako pilot w defiladach lotniczych organizowanych w latach 1959, 1960, 1964 i 1966. 22 lipca 1959 w Warszawie leciał w ugrupowaniu "Tafla", składającym się z 64 samolotów i prowadzonym przez ppłk. pil. Mariana Bondziora. Podczas defilady w nad Polami Grunwaldu 15 lipca 1960 i w Łodzi 3 września 1960 wykonywał loty w składzie zespołu pilotażowego. W defiladzie 22 lipca 1964 wykonał lot w składzie kolumny kluczy, po raz pierwszy w Polsce na samolotach MiG-21. Podczas defilady 1000-lecia Państwa Polskiego 22 lipca 1966 w Warszawie wykonał lot na samolocie MiG-21 w ugrupowaniu "Grot", składającym się z 16 samolotów^[2].

W latach 1968–1971 studiował w Akademii Sztabu Generalnego WP w Warszawie, po czym został oficerem dyplomowanym i zastępcą dowódcy 1 pułku lotnictwa myśliwskiego OPK ds. liniowych. Od 28 marca 1972 pełnił obowiązki, a od marca 1973 był dowódcą 28. Pułku Lotnictwa Myśliwskiego OPK w Słupsku, od września 1976 w stopniu pułkownika. Pod jego dowództwem pułk ten przezbrojono z samolotów MiG-19 na samoloty MiG-21, a sam pułk został wyróżniony w rozkazie MON do szkolenia sił zbrojnych za wyniki osiągnięte w służbie. W 1976 ukończył Kurs Operacyjno-Strategiczny w Akademii Sztabu Generalnego WP. Od 30 listopada 1977 do 19 sierpnia 1982 szef Wojsk Lotniczych w 2. Korpusie Obrony Powietrznej Kraju w Bydgoszczy. Od października 1978 do lipca 1979 przebywał na Podyplomowym Studium Operacyjno-Strategicznym w Akademii Sztabu Generalnego WP. Od sierpnia 1982 szef sztabu i zastępca dowódcy, a od 18 maja 1985 dowódca 2. Korpusu Obrony Powietrznej Kraju w Bydgoszczy. Na mocy uchwały Rady Państwa PRL z 26 września 1985 mianowany do stopnia generała brygady; nominację wręczył mu w Belwederze przewodniczący Rady Państwa prof. Henryk Jabłoński. Od stycznia do września 1988 dowódca 1. Korpusu Obrony Powietrznej Kraju w Warszawie. Od września 1988 był szefem sztabu i zastępcą dowódcy Wojsk Obrony Powietrznej Kraju. Po połączeniu Wojsk OPK i Wojsk Lotniczych w lipcu 1990 był szefem sztabu Wojsk Lotniczych i Obrony Powietrznej (do września 1995). 8 maja 1995 na mocy postanowienia Prezydenta RP mianowany do stopnia generała dywizji; nominację wręczył mu prezydent RP Lech Wałęsa. W lutym 1996 zakończył służbę wojskową i przeszedł w stan spoczynku. Później był wykładowcą Akademii Obrony Narodowej w Warszawie.

Był pilotem wojskowym I klasy, łącznie spędził w powietrzu ponad 2600 godzin.

W stanie spoczynku był pełnomocnikiem MON do spraw Budowy i Wdrażania Narodowego Centrum Wspomagania Operacji Powietrznych i kierownikiem polsko-amerykańskiego programu przystosowania zarządzania przestrzenią powietrzną i ruchem lotniczym do standardów europejskich^[3]. W 1996 należał do członków założycieli Klubu Generałów WP, a w latach 1996-1997 był jego wiceprezesem^[4].

Został pochowany 12 października 2020 roku na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie^[5] (kwatera 74-4-27)^[6].

Awanse

• podporucznik - 1957
• porucznik - 1960
• kapitan - 1963
• major - 1968
• podpułkownik - 1972
• pułkownik - 1976
• generał brygady - 26 września 1985
• generał dywizji - 8 maja 1995

Życie prywatne

Syn Władysława i Heleny z domu Koziej. Mieszkał w Warszawie, był żonaty z Leokadią z domu Dzięcioł^[7].

Odznaczenia

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1987)
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1980)
• Złoty Krzyż Zasługi (1975)
• Srebrny Krzyż Zasługi (1963)
• Medal 40-lecia Polski Ludowej
• Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
• Srebrny Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny
• Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
• Tytuł honorowy i Odznaka "Zasłużony Pilot Wojskowy PRL" (1982)

i inne.

Przypisy

Bibliografia

• S. Czmur, W. Wójcik: Generałowie w stalowych mundurach, Redakcja Czasopism WLOP – Dom Wydawniczy Bellona, Poznań-Warszawa 2003, s. 141-143
• Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990 t. III: M-S, Toruń 2010, s. 171-173.