Henryk Picheta
pułkownik piechoty pułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia

21 kwietnia 1898
Lwów

Data i miejsce śmierci

20 kwietnia 1985
Londyn

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

1 Pułk Piechoty,
Siedlecki Okręgowy Pułk Piechoty → 22 Pułk Piechoty,
11 Pułk Piechoty,
PKU Kowel,
KRU Kołomyja II

Stanowiska

dowódca kompanii,
dowódca batalionu,
komendant obwodowy pw,
komendant PKU,
komendant RU

Główne wojny i bitwy

wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa (kampania wrześniowa)

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Krzyż Walecznych (od 1941, dwukrotnie) Złoty Krzyż Zasługi

Henryk Józef Picheta (ur. 1 marca 1896 we Lwowie, zm. 20 kwietnia 1985 w Londynie) – oficer piechoty Wojska Polskiego i Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie, w 1962 mianowany pułkownikiem przez Prezydenta RP na uchodźstwie. Piłkarz i działacz piłkarski.

Życiorys

Urodził się 1 marca 1896 we Lwowie[1][2]. Od 1904 zamieszkiwał z rodzicami w kamienicy przy ul. Boimów 4 we Lwowie[3]. Kształcił w C. K. V Gimnazjum we Lwowie, gdzie w 1907 ukończył I klasę[4], później był w II klasie[5][uwaga 1]. W roku szkolnym 1911/1912 kształcił się I kursie szkoły zawodowej rzeźbiarstwa dekoracyjnego w C. K. Państwowej Szkole Przemysłowej we Lwowie[6]. W 1909 zapisał się do I. Lwowskiego Klubu Piłki Nożnej we Lwowie (Czarni Lwów)[3]. Rok później zorganizował drużynę juniorów oznaczoną numerem IV (w jej składzie byli m.in. Henryk Bilor i W. Picheta)[3]. Przed 1914 działał w Związku Strzeleckim[3].

Po wybuchu I wojny światowej wyruszył w szeregach kompanii Juliusza Zulaufa ze Lwowa do Krakowa[3]. Służył w szeregach Legionów Polskich w szeregach 1 pułku piechoty[3][7]. Wiosną 1915 przebywając w rezerwie pułku w Nidzie współtworzył legionową drużynę piłkarską, działającą w późniejszych latach także w Modlinie i Pomiechówku (w jej składzie grali m.in. Józef Garbień, Jan Baran; zespół przestał istnieć w 1917 wskutek internowania legionistów w Szczypiornie oraz wcieleń do c.k. armii)[3]. Później działał w Polskiej Organizacji Wojskowej i pełnił funkcję komendanta obwodowego POW w Siedlcach[2].

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. W stopniu podchorążego został dowódcą 2 kompanii w obwodzie siedleckim powołanego w listopadzie 1918 Siedleckiego Okręgowego Pułku Piechoty. W szeregach tego pułku uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej[3]. Za swoje czyny wojenne otrzymał Order Virtuti Militari. W tej jednostce także propagował piłkę nożną, w 1921 był twórcą drużyny Klubu 22 p.p., występującej w klasie A Okręgu Mazowieckiego, będąc w jej składzie prawoskrzydłowym i pełniąc funkcję kapitana[3]. W sezonie 1927 z drużyną WKS 22 pp Siedlce wygrał sezon Klasy A Okręgu Warszawskiego, uzyskując awans do Ligi Okręgowej Lubelskiej edycji 1928 (nie wystąpił z nim wskutek odejścia z Siedlec)[3].

W wojsku został awansowany na stopień kapitana piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[8][9]. W latach 20. i 30. był oficerem 22 pułku piechoty, powstałego z macierzystej jednostki i stacjonującego w Siedlcach[10][11]. W jednostce pełnił stanowisko dowódcy kompanii i dowódcy batalionu[2]. W listopadzie 1927 został przeniesiony do 11 pułku piechoty w Tarnowskich Górach na stanowisko oficera Przysposobienia Wojskowego[12]. Został awansowany na stopień majora piechoty ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928[13][14]. W marcu 1931 został przesunięty na stanowisko dowódcy batalionu[15][16][17]. W tym miejscu także kontynuował działalność piłkarską w Okręgu Śląskim Piłki Nożnej[3]. W czerwcu 1934 został przeniesiony do Powiatowej Komendy Uzupełnień Kowel na stanowisko komendanta[18]. W 1939 roku pełnił służbę w Komendzie Rejonu Uzupełnień Kołomyja II na stanowisku komendanta rejonu uzupełnień[19].

Uczestniczył w kampanii wrześniowej[2]. Po 1942 znalazł się wraz z żoną w Palestynie; ich synowie także byli wojskowymi[20]. Został oficerem Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie. Pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii. Był członkiem Kapituły Krzyża Orderu Wojennego Virtuti Militari, powołany 7 marca 1960[21]. W 1962 Prezydent RP mianował go pułkownikiem w korpusie oficerów piechoty[22]. Zmarł 20 kwietnia 1985 w Londynie[1][23][24].

Tablica upamiętniająca Henryka Pichety w Kwaterze I Samodzielnej Brygady Spadochronowej na Powązkach Wojskowych w Warszawie

Był żonaty z Haliną (zm. 1962), działaczką Zjednoczenia Polek na Emigracji[25]. Jego szwagrem był podpułkownik Apolinary Żebrowski[26].

W Kwaterze I Samodzielnej Brygady Spadochronowej na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie została ustanowiona tablica upamiętniająca Zdzisława PręgowskiegoHenryka Pichetę.

Ordery i odznaczenia

Uwagi

  1. ↑ Według relacji samego Henryka Pichety w 1909 był uczniem C. K. VII Gimnazjum we Lwowie jednak sprawozdania szkolne nie potwierdzają, aby był uczniem tej szkoły (uczył się tam Kazimierz Picheta). Uczniem C. K. VIII Gimnazjum we Lwowie był Władysław Picheta, co potwierdzają sprawozdania szkolne.

Przypisy

  1. 1 2 Z żałobnej karty. „Biuletyn”. Nr 49, s. 97, Czerwiec 1985. Koło Lwowian w Londynie.
  2. 1 2 3 4 5 Garbaczewski 2000 ↓, s. 186.
  3. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 Henryk Picheta. Odzew lwowskich sportowców na apel red. Jacka Bryla. Henryk Picheta – Londyn. W,13. „Biuletyn”. Nr 42, s. 57-58, Grudzień 1981. Koło Lwowian w Londynie.
  4. ↑ Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. V Gimnazyum we Lwowie za rok szkolny 1907. Lwów: 1907, s. 91.
  5. ↑ Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. V Gimnazyum we Lwowie za rok szkolny 1908. Lwów: 1908, s. 76.
  6. ↑ Sprawozdanie C. K. Państwowej Szkoły Przemysłowej we Lwowie za rok szkolny 1911/1912. Lwów: 1912, s. 32.
  7. ↑ Wykaz Legionistów Polskich 1914–1918. Henryk Picheta. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2017-03-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-03-26)].
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 416.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 360.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 188.
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 177.
  12. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 25 z 31 października 1927 roku, s. 298.
  13. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 27, 183.
  14. 1 2 Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 32.
  15. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 26 marca 1931 roku, s. 118.
  16. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 27.
  17. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 32, 541.
  18. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 159.
  19. ↑ Rocznik oficerski 1939 ↓, s. 849.
  20. ↑ Pestka. Drajwerka z 4 plutonu do zadań specjalnych. protektor.com.pl. [dostęp 2017-03-26].
  21. ↑ Zarządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 7 marca 1960r. o powołaniu członków Kapituły Orderu Wojennego Virtuti Militari. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 4, Nr 1 z 25 maja 1960.
  22. ↑ Dembiński 1969 ↓, s. 2, awans został ogłoszony w Dzienniku Personalnym Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych nr 8 z 1962 roku.
  23. ↑ Henryk Picheta. myheritage.pl. [dostęp 2017-03-26].
  24. ↑ Henryk Picheta. ancestry.co.uk. [dostęp 2017-03-26]. (ang.).
  25. ↑ Z żałobnej karty. „Biuletyn”. Nr 2 (3), s. 73, Listopad 1962. Koło Lwowian w Londynie.
  26. ↑ Żebrowski 1939 ↓, s. 335-336.
  27. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 19 marca 1921 roku, s. 480.
  28. ↑ Garbaczewski 2000 ↓, s. 186, wg autora pułkownik Picheta był dwukrotnie odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu VM, lecz nie podał, kto i kiedy nadał mu order po raz drugi.
  29. ↑ M.P. z 1931 r. nr 251, poz. 335.
  30. ↑ Komunikat o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 17, Nr 4 z 15 września 1961.
  31. ↑ Komunikat o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 24, Nr 3 z 8 grudnia 1956.
  32. ↑ Komunikat o nadaniu Złotego Krzyża Zasługi. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 14, Nr 3 z 17 lipca 1965.

Bibliografia

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.