Henryk Lenk
Bakcyl, Szembor
podpułkownik lekarz podpułkownik lekarz
Data i miejsce urodzenia

11 listopada 1894
Łódź

Data i miejsce śmierci

18 kwietnia 1969
Warszawa

Przebieg służby
Lata służby

1918–1945

Siły zbrojne

Wojsko Polskie
AK Armia Krajowa

Jednostki

21 pułk piechoty
8 Dywizja Piechoty
2 pułk ułanów
1 pułk strzelców konnych
1 pułk szwoleżerów

Stanowiska

podoficer sanitarny
p.o. lekarza
zastępca lekarza
adiutant szefa sanitarnego
starszy lekarz
szef sanitarny dywizji

Główne wojny i bitwy

Kampania wrześniowa
Powstanie warszawskie
II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Złoty Krzyż Zasługi Medal Pamiątkowy Jubileuszowy 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej

Henryk Lenk, ps. „Bakcyl”, „Szembor” (ur. 11 listopada 1894 w Łodzi, zm. 18 kwietnia 1969 w Warszawie) – podpułkownik lekarz Wojska Polskiego.

Życiorys

Henryk Lenk był synem Franciszka (zdun) i Jadwigi z domu Sicińska. Uczył się od 1905 w Gimnazjum Tomasza Niklewskiego, a od 1910 w II Szkole Handlowej w Łodzi. Po jej ukończeniu otrzymał w czerwcu 1916 świadectwo dojrzałości. Następnie podjął studia jako słuchacz nadzwyczajny na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jagiellońskiego, a zwyczajny od października 1917. Od lutego 1918 był w Krakowie członkiem Obywatelskiej Straży Honorowej, a od listopada tego roku kontynuował studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego.

Służył ochotniczo w Wojsku Polskim od listopada 1918. Na początku w 21 pułku piechoty i awansował w nim od stopnia kaprala do podchorążego. W pułku był podoficerem sanitarnym od stycznia 1919, od października pełniącym obowiązki lekarza. W okresie od stycznia do marca 1920 został odkomenderowany na studia. W kwietniu 1920 powrócił do macierzystego pułku na stanowisko zastępcy lekarza II batalionu. W grudniu 1920 został adiutantem szefa sanitarnego 8 Dywizji Piechoty. W marcu 1921 ponownie został odkomenderowany na studia. Pozostawał wówczas oficerem nadetatowym II batalionu sanitarnego w Lublinie z przydziałem służbowym do 13 pułku artylerii polowej w Równem na stanowisko młodszego lekarza pułku[1]. W 1926 Minister Spraw Wojskowych przeniósł go ze Szpitala Wojskowego w Lidzie do 2 pułku ułanów w Suwałkach na stanowisko lekarza „z pozostawieniem na odkomenderowaniu na studiach do dnia 1 czerwca 1926”[2]. W maju 1926 uzyskał dyplom doktora medycyny na Uniwersytecie Warszawskim.

Podczas zamachu majowego Józefa Piłsudskiego był w Komendzie Miasta lekarzem dyżurnym. 18 czerwca 1926 Minister Spraw Wojskowych przemianował go z porucznika podlekarza na porucznika lekarza ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1920 i 18. lokatą w korpusie oficerów sanitarnych[3]. Od czerwca 1926 do lipca 1929 pełnił służbę na stanowisku lekarza 2 pułku ułanów w Suwałkach. W międzyczasie, od lipca do sierpnia 1927, pełnił funkcję lekarza garnizonu Białystok. 6 lipca 1929 otrzymał przeniesienie do 1 pułku strzelców konnych w Garwolinie na stanowisko lekarza[4][5]. Od listopada 1936 lekarz 1 pułku szwoleżerów, a od października 1937 - 21 pułku piechoty w Warszawie.

Podczas kampanii wrześniowej 1939 był szefem sanitarnym 8 Dywizji Piechoty, a następnie szefem sanitarnym w Dowództwie Obrony Modlina. Ranny i dwukrotnie kontuzjowany powrócił do Warszawy.

Mieszkał podczas okupacji niemieckiej przy ul. Felińskiego 4. Od stycznia 1941 w konspiracji w ZWZ–AK. 30 stycznia 1942 po aresztowaniu mjr. Czesława Jaworskiego został szefem sanitarnym Komendy Okręgu Warszawa Armii Krajowej. Rozkazem L.400/BP z 25 lipca 1944 awansowany do stopnia podpułkownika służby stałej ze starszeństwem z dniem 3 maja. Szef sanitarny Komendy Okręgu Warszawa AK w Powstaniu Warszawskim, która mieściła się początkowo w hotelu „Victoria”, a później w gmachu PKO. 3 października 1944 wydał rozkaz pożegnalny Do żołnierzy sanitariatu Okręgu Warszawskiego, w którym m.in. pisał: „64 dni i tyleż nocy walk powstańczych trwaliście na posterunku, pracując ofiarnie, z poświęceniem i nadludzkim wysiłkiem, w warunkach najgorszych, w jakich tylko służba zdrowia kiedyś pracowała”.

Po wyzwoleniu był szefem sanitarnym, a następnie wicedyrektorem Zarządu Głównego Polskiego Czerwonego Krzyża. Pracował od 1951 w przemysłowej służbie zdrowia. Zmarł w Warszawie 18 kwietnia 1969. Pochowany na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera B18-2-31)[6].

Awanse

  • porucznik – 3 maja 1922 zweryfikowany ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1920 i 10. lokatą w korpusie oficerów sanitarnych, grupa podlekarzy[7]
  • kapitan – 18 lutego 1930 ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930 i 6. lokatą w korpusie oficerów sanitarnych, grupa lekarzy
  • major – 1937
  • podpułkownik – 25 lipca 1944 ze starszeństwem z dniem 3 maja 1944

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 739, 1135.
  2. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 23 z 18 czerwca 1926 roku, s. 184.
  3. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 23 z 18 czerwca 1926 roku, s. 180.
  4. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 6 lipca 1929 roku, s. 208.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 716, 738.
  6. ↑ Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1206.
  8. ↑ M.P. z 1947 r. nr 26, poz. 180 „za wybitne zasługi na polu organizacji i osiągnięć Polskiego Czerwonego Krzyża, oraz za postawienie na Konferencji Międzynarodowej Ligi Narodowych Stowarzyszeń Czerwonego Krzyża w Oxfordzie w lipcu 1946 r. powagi P.C.K. na terenie międzynarodowym na należnym Polsce poziomie”.
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. Nr 12 z 6 sierpnia 1929 r., s. 243.

Bibliografia

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.