| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| profesor nauk geologicznych | |
| Alma Mater | |
| Doktorat | |
| Habilitacja | |
| Profesura | |
| Uczelnia | |
| Okres zatrudn. |
1973-1999 |
| Rektor | |
| Odznaczenia | |
    | |
Henryk Jurkiewicz (ur. 27 lutego 1926 w Glichowie, zm. 26 listopada 2012 w Kielcach) – polski geolog, profesor nauk przyrodniczych, w latach 1981–1984 rektor Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Kielcach.
Życiorys
Trzy klasy gimnazjum ukończył na tajnych kompletach w czasie niemieckiej okupacji. Mając 17 lat został wywieziony przez Niemców do obozu pracy przymusowej Plaszow, skąd uciekł. Maturę zdał w Krakowie w 1948, a cztery lata później ukończył studia z zakresu geologii na Uniwersytecie Jagiellońskim. W 1961 na podstawie pracy Otwornice paleogenu polskich Karpat Środkowych uzyskał stopień naukowy doktora w Państwowym Instytucie Geologicznym. Habilitował się tamże w 1973 w oparciu o rozprawę Budowa geologiczna podłoża centralnej części niecki miechowskiej, opublikowaną w „Biuletynie Geologicznym”.
Na początku lat 50. podjął pracę w Przedsiębiorstwie Poszukiwań Naftowych w Krakowie, skąd został przeniesiony do oddziałów w Krośnie (1954) i Jaśle (1955). W latach 1961–1978 pracował w Oddziale Świętokrzyskim Państwowego Instytutu Geologicznego w Kielcach, będąc zastępcą dyrektora. Od 1978 do 1979 kierował Centralnym Laboratorium Naftowym w Wołominie, odpowiadając za przygotowanie organizacyjne i techniczne tej jednostki do podjęcia prac na potrzeby przemysłu naftowego.
W 1973 został zatrudniony w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Kielcach. W WSP zorganizował i kierował Pracownią Zoologii w Instytucie Biologii na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym. Później utworzył Pracownię Geologii i Gleboznawstwa w Instytucie Geografii. Na przełomie lat 70. i 80. pełnił funkcję wicedyrektora do spraw naukowych i dyrektora tego instytutu. W 1981 został profesorem nadzwyczajnym, a 1 września tego roku wybrano go rektorem Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Kielcach. Funkcję tę sprawował do 31 sierpnia 1984. W 1991 został profesorem zwyczajnym, a w 1999 przeszedł na emeryturę. W trakcie kariery akademickiej wypromował ponad 130 licencjatów, 260 magistrów geografii i biologii oraz siedmiu doktorów geologii. Był recenzentem kilkunastu rozpraw doktorskich i trzech habilitacyjnych. Dokonał trzech ocen dorobku naukowego na tytuł profesora.
Jako pierwszy w Polsce udowodnił występowanie otwornic na wtórnym złożu. Określił ich skład gatunkowy w warstwach krośnieńskich – inoceramowych i czarnorzeckich. W swoich publikacjach dowiódł także występowania paleocenu w jednostce skolskiej Karpat. Opisany przezeń nowy gatunek otwornicy Glomospira został wyeksponowany w Muzeum Przyrodniczym w Londynie. Jego prace dotyczące otwornic i ich zastosowania w stratygrafii cytowane są w literaturze światowej. Za pracę naukową i dydaktyczną został odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi oraz Medalem Komisji Edukacji Narodowej. Był wieloletnim członkiem Polskiego Towarzystwa Geologicznego[2].
W 1983 był członkiem Rady Krajowej Patriotycznego Ruch Odrodzenia Narodowego[3].
Przypisy
- ↑ Prof. zw. dr hab. Henryk Jurkiewicz, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2019-09-09].
- ↑ Lista członków Polskiego Towarzystwa Geologicznego, stan na 31 stycznia 1971, Rocznik Polskiego Towarzystwa Geologicznego Tom XL-1970, Zeszyt 3-4, Kraków 1971
- ↑ „Trybuna Robotnicza”, nr 109(12961) z 10 maja 1983, s. 6.
Bibliografia
- Bolesław Jan Kowalski, Pożegnania. Henryk Jurkiewicz 1926–2012, „Przegląd Geologiczny” 2013, vol. 61, nr 10, s. 560–561.
- Regina Renz, Władze uczelni, w: Droga do uniwersytetu (1969–2009), pod red. Wiesława Cabana i Mieczysława Bolesława Markowskiego, Kielce 2009, s. 25.