Henryk Jasik

Data i miejsce urodzenia	15 maja 1945 Sielce
Zawód, zajęcie	funkcjonariusz służb specjalnych, inżynier chemik, menedżer
Alma Mater	Politechnika Łódzka
Stanowisko	podsekretarz stanu w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych (1993–1996)
Odznaczenia

Henryk Stanisław Jasik (ur. 15 maja 1945 w Sielcach^[1]) – polski funkcjonariusz służb specjalnych w stopniu generała, inżynier chemik i menedżer, były dyrektor Departamentu I MSW, w latach 1993–1995 podsekretarz stanu w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych.

Życiorys

Syn Stefana i Anieli, pochodzi z wielodzietnej rodziny rolniczej. W 1969 ukończył studia na Wydziale Chemicznym Politechniki Łódzkiej, pracował następnie jako stażysta w Zakładach Azotowych im. Pawła Findera w Chorzowie^[2]. Od 13 września 1971 do 15 czerwca 1972 był słuchaczem rocznego kursu w Szkole Departamentu I Ministerstwa Spraw Wewnętrznych PRL, odbył też kurs języka niemieckiego i szkolenie w Oddziale II Sztabu Generalnego Wojska Polskiego. Od grudnia 1970 był zatrudniony na etacie niejawnym w Departamencie I MSW. W 1972 został specjalistą w rezydenturze krajowej Departamentu I Ministerstwa Przemysłu Chemicznego, a od 1976 do 1980 był formalnie zastępcą attaché Biura Radcy Handlowego przy Ambasadzie PRL w Kolonii. Brał udział w akcjach wywiadu w krajach komunistycznych oraz m.in. Austrii, RFN, ChRL i państwach skandynawskich, uczestnicząc w zdobywaniu poufnych informacji przemysłowych^[1][3].

Od 1982 oficer polityczno-wychowawczy oraz wykładowca w studium podyplomowym Ośrodka Kształcenia Kadr Wywiadu. W latach 80. był zastępcą naczelnika i naczelnikiem Wydziału V (odpowiedzialnego za wywiad w zakresie przemysłu ciężkiego). Od 1986 zastępca dyrektora, a od 1 listopada 1989 do 31 lipca 1990 dyrektor Departamentu I MSW (w stopniu pułkownika)^[1]. W III RP służył w Urzędzie Ochrony Państwa, w którym był pierwszym szefem zarządu wywiadu (zasłynął wówczas przeprowadzeniem Operacji Samum^[4]). Z jednostki tej odszedł na około rok, gdy MSW kierował Antoni Macierewicz, przeszedł wówczas do pracy w spółce Inter Ams. Od stycznia do grudnia 1993 doradzał Andrzejowi Milczanowskiemu^[3].

22 grudnia 1995 awansowany na stopień generała^[5]. Od 3 grudnia 1993^[6] pełnił funkcję podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych, odpowiedzialnego za nadzór nad służbami specjalnymi, Strażą Graniczną i policją. Odwołano go 23 grudnia 1995 po tym, jak złożył doniesienie do prokuratury dotyczące afery Olina^[7]). W trakcie pełnienia urzędu odpowiadał za – według jego deklaracji legalne – niszczenie dokumentów z archiwum resortu^[8]. Później był m.in. wicedyrektorem ds. bezpieczeństwa w Przedsiębiorstwie Państwowym „Porty Lotnicze”^[9], zasiadał także w zarządach kilkunastu innych spółek z branży lotniczej, energetycznej i wywiadu gospodarczego. W 2017 został pozbawiony uprawnień emerytalnych w związku z tzw. ustawą dezubekizacyjną. W 2021 Sąd Rejonowy w Warszawie nieprawomocnie uznał tę decyzję za niezgodną z prawem^[4].

Ordery i odznaczenia

Był odznaczony^[10]:

• Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski,
• Złotym Krzyżem Zasługi,
• Srebrnym Krzyżem Zasługi,
• Srebrnym Medalem „Za zasługi dla obronności kraju”,
• Brązowym Medalem „Za zasługi dla obronności kraju”,
• Brązową Odznaką „W Służbie Narodu”
• Złotą Odznaką „Za zasługi w ochronie porządku publicznego”,
• Brązową Odznaką „Za zasługi w ochronie porządku publicznego”.

Awanse

Kolejne awanse^[11]:

• 1970 – starszy sierżant,
• 1971 – podporucznik,
• 1974 – porucznik,
• 1980 – kapitan,
• 1984 – major,
• 1987 – podpułkownik,
• 1989 – pułkownik,
• 1995 – generał brygady.

Życie prywatne

Żonaty z Ewą Kwiatkowską, córką Jerzego, funkcjonariusza SB^[12].

Przypisy

Bibliografia

• Dorota Kania, Jerzy Targalski, Maciej Marosz: Resortowe dzieci. Służby. Warszawa: Fronda, 2015, seria: Resortowe dzieci. ISBN 978-83-64095-71-9.brak strony w książce
• Witold Bagieński (red.), Instrukcje i przepisy wywiadu cywilnego PRL z lat 1953–1990, Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej, 2020, ISBN 978-83-8098-203-1, OCLC 1243005981 .