Henryk Budkowski
pułkownik kawalerii pułkownik kawalerii
Data i miejsce urodzenia

2 lutego 1879
Mińsk Mazowiecki

Data i miejsce śmierci

14 października 1928
Warszawa

Przebieg służby
Lata służby

do 1928

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Armia Polska we Francji
Wojsko Polskie

Jednostki

XVII Brygada Kawalerii

Stanowiska

dowódca brygady kawalerii

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-ukraińska
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Kawaler Orderu Świętych Maurycego i Łazarza (Włochy) Kawaler Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Krzyż Wojenny 1914-1918 (Francja) Medal Pamiątkowy Wielkiej Wojny (Francja) Medal Zwycięstwa (międzyaliancki)

Henryk Budkowski (ur. 2 lutego 1879 w Mińsku Mazowieckim, zm. 14 października 1928 w Warszawie) – pułkownik kawalerii Wojska Polskiego.

Życiorys

Urodził się w Mińsku Mazowieckim, w rodzinie Józefa i Amelii z Mianowskich. Po ukończeniu szkoły średniej w Charkowie wstąpił do Jelizawietgradzkiej Szkoły Junkrów Kawalerii w Jelizawietgradzie. Po otrzymaniu nominacji oficerskiej rozpoczął służbę w 13 Włodzimierskim pułku ułanów, który stacjonował w rodzinnym Mińsku Mazowieckim. Po pewnym czasie porzucił służbę wojskową i rozpoczął studia politechniczne. Po wybuchu I wojny światowej został zmobilizowany do armii rosyjskiej[1].

Był zawodowym oficerem kawalerii Armii Imperium Rosyjskiego. W stopniu rotmistrza pełnił służbę w 13 Włodzimierskiego pułku ułanów. W styczniu 1915 roku, w Puławach, został organizatorem i dowódcą 1 szwadronu ułanów[2]. Szwadron wchodził w skład Legionu Puławskiego i był protoplastą 1 pułku ułanów krechowieckich. W marcu 1915 roku przeniósł się ze szwadronem do folwarku Krempa, położonym na terenie bitwy pod Maciejowicami. W sierpniu 1915 roku, w Brześciu, opuścił szwadron i powrócił do macierzystego 13 pułku ułanów.

Był bliskim współpracownikiem generała Józefa Hallera, z którym 3 lipca 1918 roku, na angielskim statku „City of Maresille”, wypłynął z Murmańska i po dziesięciu dniach przybył do Hawru[3]. Odegrał poważną rolę przy organizacji kawalerii Armii Polskiej we Francji. Był także komendantem obozu w St. Quentin w Bretanii. Wiosną 1919 wrócił do Polski i wziął udział w wojnie z Ukraińcami[1].

29 maja 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu pułkownika, w kawalerii, w grupie oficerów byłej armii gen. Hallera. Był wówczas zastępcą dowódcy miasta Warszawa[4].

3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 10. lokatą w korpusie oficerów jazdy (od 1924 roku – kawalerii), a jego oddziałem macierzystym był 1 pułk ułanów krechowieckich[5]. 30 grudnia 1922 roku został przydzielony z Komendy miasta Warszawy do Rezerwy Oficerów Sztabowych przy Dowództwie Okręgu Korpusu Nr IV w Łodzi[6][7]. 1 marca 1924 roku, w związku z likwidacją Rezerwy Oficerów Sztabowych DOK IV, został przydzielony do macierzystego 1 puł z równoczesnym odkomenderowaniem do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr I, do czasu zakończenia postępowania superrewizyjnego i do dalszych zarządzeń ministra spraw wojskowych[8]. 31 grudnia 1924 roku został mianowany dowódcą XVII Brygady Kawalerii w Hrubieszowie, pozostając oficerem nadetatowym 1 puł[9][10]. 31 marca 1927 roku został mianowany członkiem Oficerskiego Trybunału Orzekającego[11][12].

Zmarł 14 października 1928 roku Szpitalu Ujazdowskim w Warszawie, w następstwie obrażeń ciała doznanych w pojedynku na rewolwery z por. Janem de Rossetem[13][14]. 18 października 1928 roku został pochowany w grobie rodzinnym na Cmentarzu Powązkowskim[1][15].

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. 1 2 3 Wspomnienie pośmiertne ↓.
  2. ↑ Henryk Bagiński, Wojsko Polskie na Wschodzie 1914–1920, s. 36. W ówczesnej rosyjskiej nomenklaturze wojskowej szwadron nazywany był 104 Konną Sotnią Pospolitego Ruszenia.
  3. ↑ Wacław Lipiński, Walka zbrojna ... s. 390.
  4. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 21 z 9 czerwca 1920 roku, s. 400.
  5. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 153.
  6. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 59 z 30 grudnia 1922 roku, s. 952.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 601, 675.
  8. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 23 z 11 marca 1924 roku, s. 115.
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 136 z 31 grudnia 1924 roku, s. 764.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 85, 543, 597.
  11. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 31 marca 1927 roku, s. 97.
  12. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 327, 336.
  13. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 29 stycznia 1929 roku, s. 41.
  14. ↑ Tragiczny zgon płk. Henryka Butkowskiego. „Polska Zbrojna”. 288, s. 2, 1928-10-16. Warszawa.
  15. ↑ Nekrolog. „Polska Zbrojna”. 289, s. 5, 1928-10-17. Warszawa.
  16. ↑ M.P. z 1932 r. nr 64, poz. 82 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  17. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 39 z 29 października 1921 roku, s. 1465.
  18. 1 2 3 4 5 Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 85.

Bibliografia

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.