Hanna Maria Świda-Ziemba
Państwo działania

Polska

Data i miejsce urodzenia

19 września 1930
Wilno

Data i miejsce śmierci

11 stycznia 2012
Warszawa

Profesor nauk humanistycznych
Specjalność: socjologia wartości, socjologia młodzieży
Alma Mater

Uniwersytet Łódzki

Doktorat

1960

Habilitacja

1969

Profesura

1995

Nauczyciel akademicki
Uczelnia

Uniwersytet Warszawski

Okres zatrudn.

od 1954

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
Grób Hanny Świdy-Ziemby na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach

Hanna Maria Świda-Ziemba (ur. 19 września 1930 w Wilnie, zm. 11 stycznia 2012 w Warszawie) – polska socjolożka, profesor, nauczycielka akademicka, działaczka opozycji w okresie PRL.

Życiorys

Jej ojcem był Witold Świda, a siostrą Zofia Świda. Absolwentka IV Liceum Ogólnokształcącego im. Emilii Sczanieckiej w Łodzi. W 1952 ukończyła studia z zakresu socjologii na Uniwersytecie Łódzkim. W 1960 uzyskała stopień naukowy doktora, w 1969 habilitowała się. W 1995 otrzymała tytuł profesora nauk humanistycznych.

Pracowała początkowo jako nauczycielka we wrocławskich technikach (statystycznym, finansowym i handlu zagranicznego). Od 1954 związana zawodowo z Uniwersytetem Warszawskim, od 1995 zajmowała stanowisko profesora. Wchodziła w skład Prezydium Polskiej Akademii Nauk. Wykładała także w Szkole Wyższej Psychologii Społecznej. Opublikowała szereg prac naukowych, głównie z zakresu socjologii i analizy systemów totalitarnych[1].

W 1981 zaangażowała się w działalność „Solidarności”, została przewodniczącą rady oddziałowej związku w Instytucie Profilaktyki Społecznej i Resocjalizacji na UW, którego w okresie 1981–1982 była dyrektorem. W stanie wojennym brała udział w demonstracji na Uniwersytecie Warszawskim. W konsekwencji została na kilka dni internowana, zwolniono ją na skutek nacisków władz kościelnych. Do końca lat 80. działała w podziemiu, m.in. jako publicysta czasopism drugiego obiegu i członkini niejawnej Konferencji Dziekanów.

Od 1991 do 1993 wchodziła w skład Trybunału Stanu.

W 2003 otrzymała Medal „Zasłużony dla Tolerancji”, a w 2011 krakowską Nagrodę im. Jana Długosza za swoją ostatnią książkę pt. Młodzież PRL. Portrety pokoleń w kontekście historii z 2010. W tym samym roku została odznaczona Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski[2][3].

Była żoną profesora Zdzisława Ziemby.

Została pochowana w Alei Zasłużonych na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera D 31-tuje-6)[4][5].

Wybrane publikacje

  • Człowiek wewnętrznie zniewolony. Mechanizmy i konsekwencje minionej formacji – analiza psychologiczna, Warszawa 1997
  • Młodzi w nowym świecie, Kraków 2005
  • Młodzież licealna : analiza wybranych klas warszawskich w latach 1956–58, Warszawa 1963
  • Obraz świata i bycia w świecie. Z badań młodzieży licealnej, Warszawa 2000
  • Osobowość jako problem pedagogiki, Wrocław 1970
  • Stalinizm i społeczeństwo polskie, Warszawa 1991
  • Urwany lot. Pokolenie inteligenckiej młodzieży powojennej w świetle listów i pamiętników z lat 1945–1948, Kraków 2003
  • Wartości egzystencjalne młodzieży lat dziewięćdziesiątych, Warszawa 1995
  • Młodzież PRL. Portrety pokoleń w kontekście historii, Kraków 2010

Przypisy

  1. ↑ Wykaz publikacji w katalogu Biblioteki Narodowej. [dostęp 2018-12-18].
  2. ↑ M.P. z 2012 r. poz. 413
  3. ↑ Kobiety polskiej nauki odznaczone przez Prezydenta RP. nauka.gov.pl, 22 sierpnia 2014. [dostęp 2018-12-18].
  4. ↑ Jerzy S. Majewski, Tomasz Urzykowski. Narodowy Panteon na Powązkach. Sławne osoby pochowane w latach 2007–2017. „Gazeta Stołeczna”, s. 11, 27 października 2017.
  5. ↑ Wyszukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze. cmentarzekomunalne.com.pl. [dostęp 2020-03-02].

Bibliografia

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.