 HMS H28 bliźniaczy do HMS H49 | |
| Klasa | |
|---|---|
| Typ | |
| Historia | |
| Stocznia |
William Beardmore and Company, Dalmuir |
| Położenie stępki |
21 stycznia 1918 |
| Wodowanie |
15 lipca 1919 |
 Royal Navy
| |
| Wejście do służby |
25 października 1919 |
| Wycofanie ze służby |
17 października 1940 |
| Los okrętu |
zatopiony |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
430 ton (wynurzony), |
| Długość |
52,12 metra |
| Zanurzenie |
4,67 metra |
| Napęd | |
| silnik spalinowy diesel 480 KM, dwa silniki elektryczne po 620 KM | |
| Prędkość |
11,5 węzła na powierzchni |
| Zasięg |
1375 mil przy 10 węzłach |
| Uzbrojenie | |
| 1 działko QF 6 pounder Hotchkiss | |
| Wyrzutnie torpedowe |
4 wt kal. 533 mm |
| Załoga |
22 |
HMS H49 (pennant number – H49, 49.H, N.49) – brytyjski okręt podwodny typu H. Zbudowany w latach 1918–1919 w stoczni William Beardmore and Company w Dalmuir, gdzie okręt został wodowany 15 lipca 1919 roku. Do służby w Royal Navy został przyjęty 25 października 1919 roku.
HMS H49 należał do serii okrętów typu H ze zmienioną konstrukcją. Po internowaniu części okrętów budowanych na zlecenie w Stanach Zjednoczonych zapadła decyzja o przeniesieniu produkcji do Wielkiej Brytanii. Od początku 1917 roku do końca 1920 roku w stoczniach Vickers, Cammell Laird, Armstrong Whitworth, Beardmore oraz HM Dockyard wybudowano 23 okręty tego typu.
Dowodzony przez Lt. Richarda Evelyna Coltarta[uwaga 1], H49 opuścił Harwich 17 listopada 1940 roku. 18 października w czasie patrolu w okolicach Texel (u wybrzeży Holandii) został namierzony i zaatakowany przez niemieckie łodzie do zwalczania okrętów podwodnych UJ 116 oraz UJ 118. Głębinowy ładunek zrzucony przez U-Jäger 116 pod dowództwem kapitana Wolfganga Kadena spowodował uszkodzenie HMS H49 oraz jego zatonięcie[1]. Z całej załogi uratował się tylko jeden marynarz George W. Oliver[2], który poprzez uszkodzony kadłub wypłynął na powierzchnię. Olivier został uratowany przez niemiecką łódź i dostał się do niewoli.
Uwagi
Przypisy
- ↑ J.J. Colledge, Ben Warlow: Ships of the Royal Navy, The Complete Record of all Fighting Ships of the Royal Navy from the 15th Century to the Present. Casemate / Greenhill, 2010, s. 153. ISBN 978-1935149071. (ang.).
- ↑ Sole James E. Wise, Jr. Survivors of the Sea, s. 203, Naval Institute Press, Annapolis 1994 ISBN 978-1-59114-943-9.
Bibliografia
- Innes McCartney: British Submarines of World War I. Oxford: Osprey Publishing Ltd., 2008, s. 13-16. ISBN 978-1-84603-334-6. (ang.).
- J.J. Colledge, Ben Warlow: Ships of the Royal Navy, The Complete Record of all Fighting Ships of the Royal Navy from the 15th Century to the Present. Londyn: Chatham Publishing Ltd., 2006, s. 153. ISBN 1-86176-281-X. (ang.).
- Robert Hutchinson: Jane’s Submarines: War Beneath the Waves from 1776 to the Present Day. Londyn: HarperCollins, 2001, s. 48-49. ISBN 978-0-00-710558-8. (ang.).
Linki zewnętrzne
- Okręty podwodne typu H. battleships-cruisers.co.uk. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-11-30)]. na stronie internetowej Battlecruisers.co.uk
- Submarines Association, Barrow-in-Furness Branch: HMS H49. [dostęp 2013-03-02]. (ang.).
- H21 Class Coastal Defence Submarine. [dostęp 2013-03-02]. (ang.).
- uboat.net: HMS H 49 (N 49). [dostęp 2013-03-02]. (ang.).