HMS „Diana”
Ilustracja
HMS „Diana"
Klasa

krążownik pancernopokładowy

Typ

Eclipse

Historia
Stocznia

Fairfield Shipbuilding and Engineering Company w Govan

Położenie stępki

13 sierpnia 1894

Wodowanie

5 grudnia 1895

 Royal Navy
Wejście do służby

15 czerwca 1897

Wycofanie ze służby

lipiec 1919

Los okrętu

sprzedany na złom 1 lipca 1920

Dane taktyczno-techniczne
Wyporność

5600 ts

Długość

113,7 m całkowita
106,7 m między pionami

Szerokość

16,3 m

Zanurzenie

6,25 m

Napęd
2 śruby, 2 silniki parowe potrójnego rozprężania, 8 kotłów, moc 8000 KM
Prędkość

18,5 węzła

Uzbrojenie
Po wejściu do służby:
5 × 152 mm
6 × 120 mm
6 × 47 mm (trzyfuntowe)
3 × wt. 450 mm
Opancerzenie
pokład: 38-76 mm, maski dział: 76 mm, wieża dowodzenia: 152 mm, maszynownia: 152 mm
Załoga

393

HMS Diana – krążownik pancernopokładowy typu Eclipse, zbudowany dla Royal Navy pod koniec lat 90. XIX wieku. Uczestniczył w I wojnie światowej, służąc na wielu teatrach działań wojennych, a w 1920 roku został sprzedany na złom.

Projekt i dane taktyczno-techniczne

HMS „Diana" był jednym z dziewięciu zbudowanych w latach 1896-99 krążowników pancernopokładowych[uwaga 1]typu Eclipse, które były bezpośrednim następcą krążowników typu Astraea. Miały większe rozmiary i wyporność, otrzymały silniejsze uzbrojenie i opancerzenie przy zachowaniu podobnej do poprzedników prędkości.

HMS „Diana” miał wyporność 5690 t (5600 długich ton[uwaga 2]) przy długości całkowitej 113,7 m, szerokości 16,3 m i zanurzeniu 6,25 m[1][2]. Był napędzany dwoma trójcylindrowymi pionowymi maszynami parowymi potrójnego rozprężania, z których każda poruszała jedną śrubę napędową[2]. Parę dostarczało 8 opalanych węglem kotłów. Silniki osiągały moc 8000 KM, co dawało prędkość 18,5 węzła (na próbach przy przeciążeniu maszyn osiągnięto 19,5 węzła przy 9600 KM)[1][2]. Normalny zapas węgla wynosił 550 t, a maksymalnie okręt mógł zabrać niemal dwa razy więcej paliwa, bo 1075 ton[2]. Załoga okrętu składała się z 393 oficerów i marynarzy[1][uwaga 3].

Krążownik był uzbrojony początkowo w pięć pojedynczych dział kal. 152 mm (6 cali), sześć dział kal. 120 mm (4,7 cala), sześć dział trzyfuntowych (47 mm) i trzy wyrzutnie torped kal. 450 mm (18 cali)[uwaga 4]. Po modernizacji, przeprowadzonej w latach 1903-1905, uzbrojenie okrętu przedstawiało się następująco: jedenaście dział kal. 152 mm, dziewięć dział dwunastofuntowych (76 mm), siedem dział trzyfuntowych (47 mm) i trzy wyrzutnie torped kal. 450 mm[4][2]. W trakcie I wojny światowej uzbrojenie ograniczono do dziewięciu dział kal. 152 mm, czterech dział 76 mm i jednego działa 47 mm, pozostawiając uzbrojenie torpedowe bez zmian[1][4]. Pancerz pokładowy miał grubość od 38 do 76 mm (1,5 - 3 cale), wieża dowodzenia miała ściany grubości do 152 mm, zaś maszynownię chroniły płyty o grubości 152 mm. Działa artylerii głównej były chronione osłonami o grubości 76 mm[1].

Służba

Stępkę okrętu położono w Fairfield Shipbuilding and Engineering Company w Govan 13 sierpnia 1894 roku[2], wodowanie odbyło się 5 grudnia 1895 roku[5], a do służby okręt wszedł 15 czerwca 1897 roku[2]. Na początku 1900 roku krążownik stacjonował w Australii. W styczniu 1901 roku dowództwo okrętu objął captain Arthur Murray Farquhar, a krążownik przeniesiono na Morze Śródziemne. W marcu 1901 roku okręt należał do eskorty królewskiego jachtu HMS „Ophir" z przyszłym królem Jerzym V i przyszłą królową Marią na pokładzie w rejsie dookoła świata. W kwietniu 1902 roku dowództwo nad okrętem przejął captain Edmond Slade. W czerwcu 1902 roku krążownik odwiedził Palermo w związku z otwarciem Wystawy Rolniczej przez króla Włoch Wiktora Emanuela III. Okręt służył na Morzu Śródziemnym do 1913 roku, kiedy to włączono go do rezerwowej 3 Floty stacjonującej w Devonport[6].

W momencie wybuchu I wojny światowej HMS „Diana" wchodził w skład 12 Eskadry Krążowników, której zadaniem była ochrona żeglugi na zachodnich podejściach do kanału La Manche (tzw. Force „G”)[7][6]. 6 sierpnia 1914 roku okręt zatrzymał i zdobył niemiecki szkuner[6]. Od lutego 1915 roku krążownik służył we Flocie Kanału, zaś od listopada 1915 do sierpnia 1917 roku stacjonował w Chinach[6]. Następnie okręt operował na Morzu Czerwonym i w Indiach, gdzie zastał go koniec wojny[6]. Krążownik wycofano ze służby w lipcu 1919 roku, a następnie sprzedano go na złom 1 lipca 1920 roku[2][5].

Uwagi

  1. ↑ Klasyfikowanych przed 1914 r. jako krążowniki II klasy. Zob. J. Gozdawa-Gołębiowski, T. Wywerka Prekurat, Pierwsza wojna światowa na morzu, Warszawa: 1994, s. 591.
  2. ↑ 1 długa tona (tona standardowa – ts) = 2240 funtów brytyjskich = 1016,05 kg.
  3. ↑ Niektóre opracowania podają 450 osób. Por. Conway’s All the World’s Fighting Ships 1860–1905, London: 1979, s. 78.
  4. ↑ Brytyjskie torpedy 18-calowe miały faktyczny kaliber 17,72 cala (450 mm)[3].

Przypisy

  1. 1 2 3 4 5 John Moore (red.): Jane’s Fighting Ships of World War I. London: 1990, s. 62.
  2. 1 2 3 4 5 6 7 8 Roger Chesneau, Eugene Kolesnik: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1860-1905. London: 1979, s. 78.
  3. ↑ Tony DiGiulian: Torpedoes of the United Kingdom/Britain. www.navweaps.com. [dostęp 2016-10-19]. (ang.).
  4. 1 2 J. Gozdawa-Gołębiowski, T. Wywerka Prekurat: Pierwsza wojna światowa na morzu. Warszawa: 1994, s. 592.
  5. 1 2 Robert Gardiner, Randal Gray: Conway’s All the World’s Fighting Ships 1906–1921. London: 1985, s. 14.
  6. 1 2 3 4 5 Robert Gardiner, Randal Gray: Conway’s All the World’s Fighting Ships 1906–1921. London: 1985, s. 15.
  7. ↑ J. Gozdawa-Gołębiowski, T. Wywerka Prekurat: Pierwsza wojna światowa na morzu. Warszawa: 1994, s. 485.

Bibliografia

  • Roger Chesneau, Eugene Kolesnik: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1860-1905. London: Conway Maritime Press, 1979. ISBN 978-0-85177-133-5. (ang.).
  • Tony DiGiulian: Torpedoes of the United Kingdom/Britain. www.navweaps.com. [dostęp 2016-10-19]. (ang.).
  • Robert Gardiner, Randal Gray: Conway’s All the World’s Fighting Ships 1906–1921. London: Conway Maritime Press, 1985. ISBN 0-85177-245-5. (ang.).
  • Jan Gozdawa-Gołębiowski, Tadeusz Wywerka Prekurat: Pierwsza wojna światowa na morzu. Warszawa: Lampart, 1994. ISBN 83-902554-2-1.
  • John Moore (red.): Jane’s Fighting Ships of World War I. London: Studio Editions, 1990. ISBN 1-85170-378-0.

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.