Gudrun Pausewang
Ilustracja
Gudrun Pausewang, 2017
Data i miejsce urodzenia

3 marca 1928
Mladkov

Data i miejsce śmierci

23 stycznia 2020
Bamberg

Narodowość

niemiecka

Dziedzina sztuki

literatura

Gudrun Pausewang (ur. 3 marca 1928 w Mladkovie, zm. 23 stycznia 2020 w Bambergu[1]) – niemiecka pisarka i pedagog. Autorka ok. dziewięćdziesięciu powieści dla dorosłych, dzieci i młodzieży. W 1999 roku otrzymała Order Zasługi Republiki Federalnej Niemiec.

Życiorys

Pausewang urodziła się w Mladkovie, we wschodnich Czechach. Miała pięcioro rodzeństwa, jej siostra Freya Pausewang również jest pisarką. W czasie II wojny światowej zginął jej ojciec. Po wojnie jej rodzina osiedliła się Niemczech Zachodnich[2]. W 1948 roku ukończyła szkołę w Wiesbaden, a następnie uczyła się w instytucie pedagogiki w Weilburg. Po jej ukończeniu pracowała jako nauczycielka w szkole podstawowej i średniej[3]. W 1956 roku wyjechała do Chile, gdzie uczyła w niemieckich szkołach przez pięć lat i dwa i pół roku w Wenezueli. W tym czasie podróżowała po Ameryce Środkowej, Północnej i Południowej. Odwiedziła m.in. Amazonię, Ziemię Ognistą, Peru, Boliwię, Kolumbię i Meksyk[2][3].

Pod koniec 1963 roku wróciła do Niemiec, gdzie dalej pracowała jako nauczycielka. Cztery lata później wyjechała ze swoim mężem Hermannem Wilcke do Kolumbii, gdzie przez pięć lat uczyła w Deutsche Schule Barranquilla[2]. W 1972 roku wróciła do Niemiec ze swoim dwuletnim synem. Od tego czasu mieszka w Schlitz[3]. Do przejścia na emeryturę w 1989 roku pracowała tam jako nauczycielka. Jednym z jej uczniów był późniejszy dziennikarz i pisarz Florian Illies. W 1998 roku uzyskała tytuł doktora na Uniwersytecie we Frankfurcie nad Menem z rozprawą „Vergessene Jugendschriftsteller der Erich-Kästner-Generation”[2][3].

Jest autorką około dziewięćdziesięciu powieści dla dorosłych, dzieci i młodzieży. Wiele z nich dotyka kwestii Trzeciego Świata, ochrony środowiska i ruchu antynuklearnego[3]. W latach 90. napisała serię książek dla młodzieży poruszających kwestię narodowy socjalizmu, którego skutki sama doświadczyła jako młoda osoba. Za swoją twórczość otrzymała wiele nagród literackich, w tym Deutscher Jugendliteraturpreis[2][4].

W powieści Die Wolke Pausewang opisuje doświadczenia ofiary promieniowania po super-GAU w niemieckiej elektrowni jądrowej. Na podstawie powieści nakręcono w 2006 roku film Chmura[5]. W powieści Noch lange danach ponownie poruszyła ryzyko związane z technologią jądrową opierając się na katastrofie nuklearnej w Fukushimie[6].

Nagrody

Gudrun Pausewang, 2008
  • 1977: Buxtehuder Bulle za Die Not der Familie Caldera
  • 1981: La vache qui lit za Ich habe Hunger – ich habe Durst
  • 1981: Preis der Leseratten za Ich habe Hunger – ich habe Durst
  • 1983: La vache qui lit za Die letzten Kinder von Schewenborn
  • 1983: Buxtehuder Bulle za Die letzten Kinder von Schewenborn
  • 1988: Deutscher Science Fiction Preis za Chmura
  • 1988: Deutscher Jugendliteraturpreis za Chmura
  • 1988: Kurd-Laßwitz-Preis za Chmura
  • 1990: Bücherlöwe za Chmura
  • 1998: George-Konell-Preis der Landeshauptstadt Wiesbaden
  • 1999: Heinrich-Wolgast-Preis za Hörst du den Fluß, Elin?
  • 1999: Order Zasługi Republiki Federalnej Niemiec
  • 2009: Eduard-Bernhard-Preis des BUND Hessen za Chmura
  • 2009: Großer Preis der Deutschen Akademie für Kinder- und Jugendliteratur e.V. Volkach
  • 2017: Deutscher Jugendliteraturpreis

Wybrane dzieła

  • Rio Amargo oder das Ende des Weges (1959)
  • Der Weg nach Tongay (1965)
  • Plaza Fortuna (1966)
  • Boliwijskie wesele (1968)
  • Südamerika aus erster Hand (1970)
  • Guadalupe (1970)
  • Porwanie doni Agaty (1971)
  • Hinterm Haus der Wassermann (1972)
  • Aufstieg und Untergang der Insel Delfina (1973)
  • Und dann kommt Emilio (1974)
  • Karneval und Karfreitag (1976)
  • Kunibert und Killewamba (1976)
  • Die Not der Familie Caldera (1977)
  • Auf einem langen Weg (1978)
  • Wie gewaltig kommt der Fluß daher (1978)
  • Der Streik der Dienstmädchen (1979)
  • Rosinkawiese (1980)
  • Ich habe Hunger, ich habe Durst (1981)
  • Die Freiheit des Ramon Acosta (1981)
  • Steckenbein und Steckenbeinchen (1982)
  • Frieden kommt nicht von allein (1982)
  • Die Prinzessin springt ins Heu (1982)
  • Die letzten Kinder von Schewenborn (1983)
  • Kinderbesuch (1984)
  • Etwas läßt sich doch bewirken (1984)
  • Wer hat Angst vor Räuber Grapsch? (1984)
  • Das Sonnenfest (1985)
  • Friedens-Geschichten (1985)
  • Pepe Amado (1986)
  • Guten Tag, lieber Feind (1986)
  • Ein wilder Winter für Räuber Grapsch (1986)
  • Ich hab einen Freund in Leningrad. Grenzen überwinden (1986)
  • Chmura (1987)
  • Ein Eigenheim für Räuber Grapsch (1987)
  • Ich gebe nicht auf (1987)
  • Das Tor zum Garten der Zambranos (1988)
  • Kreuz und quer übers Meer (1988)
  • Der Großvater im Bollerwagen (1988)
  • Die Kinder in der Erde (1988)
  • Fern von der Rosinkawiese (1989)
  • Zwei hungrige Freunde (1989)
  • Die Koselmühle (1989)
  • Triller im Truseltal (1989)
  • Kreuzweg für die Schöpfung (1990)
  • Geliebte Rosinkawiese (1990)
  • Es ist doch alles grün (1991)
  • Wetten, daß Goethe den Wahnsinn verböte (1992)
  • Das große Buch vom Räuber Grapsch (1992)
  • Reise im August (1992)
  • Der Schlund (Roman, 1993)
  • Rotwengel-Saga (1993)
  • Das Ei auf Feuerland (1993)
  • Was ich dir noch sagen wollte (1993)
  • Die Kinder in den Bäumen (1994)
  • Der Glückbringer (Roman, 1995)
  • Der Weihnachtsmann im Kittchen (1995)
  • Die Seejungfrau in der Sardinenbüchse (1995)
  • König Midas mit den Eselsohren (1995)
  • Die Verräterin (Jugendliteratur 1995)
  • Einfach abhauen (1996)
  • Wie es den Leuten von der Rosinkawiese nach dem Krieg erging (1996)
  • Wiedersehen mit Anna (1997)
  • Adi, Jugend eines Diktators (1997)
  • Ich geb dir noch eine Chance, Gott! (1997)
  • Hörst du den Fluss, Elin? (1998)
  • Warum eigentlich nicht (1998)
  • Was wisst ihr denn von mir (1998)
  • Barfuß durch die große Stadt (1999)
  • Vergessene Schriftsteller der Erich Kästner-Generation (1999)
  • Hallo Vetter Quijote (1999)
  • Roller und Rosenkranz (2000)
  • Macht euch euren Krieg allein! (2000)
  • Du darfst nicht schreien (2000)
  • Tod einer Touristin (2000)
  • Oma, wie war Weihnachten früher? (2001)
  • Onkel Hugo und der Zauberer (2002)
  • Dort, wo zwei Monde scheinen (2002)
  • Und was mach ich? oder Der Traum vom Fliegen (2003)
  • Regine und der Medizinmann (2003)
  • Der Spinatvampir (2003)
  • Ich war dabei. Geschichten gegen das Vergessen (2004)
  • Überleben! (2005)
  • Die Meute (2006)
  • Aufmüpfige Geschichten (2006)
  • Ärmer werden … na und! Denkanstöße nicht nur für junge Leute (2006)
  • Die Räuberschule (2007)
  • Erlaubter Humor im Nationalsozialismus (1933–1945) (2007)
  • Neues vom Räuber Grapsch (2008)
  • Ein wunderbarer Vater (2009)
  • Pacrakontoj (2009)
  • Die Oma im Drachenbauch und andere Omageschichten (2010)
  • Au revoir, bis nach dem Krieg (2012)
  • Noch lange danach (2012)
  • Der einhändige Briefträger oder ein Herbst, ein Winter, ein Frühling, Ravensburger (2015)
  • König Midas mit den Eselsohren (2015)

Przypisy

  1. ↑ Schriftstellerin Gudrun Pausewang ist tot (niem.).
  2. 1 2 3 4 5 Bernhardt Debora: Pausewang, Gudrun. Hessischer Literaturrat. [dostęp 2019-06-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-08-12)]. (niem.).
  3. 1 2 3 4 5 Alexandra Konotopez: Gudrun Pausewang. Kinderundjugendmedien.de. [dostęp 2019-06-05]. (niem.).
  4. ↑ Jugendliteraturpreis vergeben – Sonderpreis für Gudrun Pausewang. Stuttgarter Nachrichten. [dostęp 2019-06-05]. (niem.).
  5. ↑ Christoph Koch: Die Frau hinter der Wolke. Jetzt. [dostęp 2019-06-05]. (niem.).
  6. ↑ Susanne Gaschke: Lehrerin der Angst. Zeit. [dostęp 2019-06-05]. (niem.).

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.