Gray Maynard
Bradley Gray Maynard
Ilustracja
Pełne imię i nazwisko

Bradley Gray Maynard[1]

Pseudonim

The Bully[2]

Data i miejsce urodzenia

9 maja 1979[2]
Phoenix

Obywatelstwo

Stany Zjednoczone

Wzrost

173 cm

Masa ciała

66 kg

Styl walki

brazylijskie jiu-jitsu, zapasy

Kategoria wagowa

piórkowa, lekka

Klub

Power MMA Team

Bilans walk zawodowych[infobox 1]
Liczba walk

20[2]

Zwycięstwa

13

Przez nokauty

2

Przez decyzje

11

Porażki

6

Remisy

1

Nieodbyte

1

  1. ↑ Bilans walk aktualny na 07.07.2017.
Strona internetowa

Gray Maynard (ur. 9 maja 1979 w Phoenix) − amerykański zapaśnik oraz zawodnik mieszanych sztuk walki (MMA), dwukrotny pretendent do pasa mistrzowskiego UFC wagi lekkiej.

Kariera MMA

Zadebiutował 21 kwietnia 2006 roku, pokonując Joshuę Powella przez techniczny nokaut. W 2007 wziął udział w reality show The Ultimate Fighter w którym doszedł do półfinału (przegrywając w nim z Natem Diazem) lecz mimo porażki dostał angaż w UFC i stoczył pojedynek na finałowej gali TUF'a z Robem Emersonem. W trakcie pojedynku przy jednym z obaleń rywala, Maynard uderzył głową o podłoże oktagonu i stracił przytomność, a Emerson doznał kontuzji żeber co skutkowało niezdolnością obydwu zawodników do kontynuowania pojedynku i ogłoszono no contest[3].

W latach 2007-2010 stoczył siedem pojedynków, wszystkie wygrane m.in. z Dennisem Siverem, Frankie Edgarem oraz rewanżowe z Diazem[2]. 19 września 2007 roku znokautował w rekordowe 9 sekund Joe Veresa (co było rekordem do 29 sierpnia 2009)[4]. 28 kwietnia 2010 pokonał Kennego Floriana w eliminatorze do walki o pas mistrza wagi lekkiej. 1 stycznia 2011 zremisował w pojedynku mistrzowskim z ówczesnym mistrzem Frankiem Edgarem który zachował pas[5]. Do ich trzeciego starcia doszło pod koniec roku 8 października. Maynard mimo prowadzenia przez pierwsze rundy (m.in. posłał dwukrotnie mistrza na deski) przegrał z Edgarem przez KO w 4. rundzie[6].

W latach 2012-2015 stoczył pięć pojedynków, lecz tylko jeden zdołał wygrać - z Clayem Guidą. Ponosił porażki m.in. z TJ Grantem, w kolejnym rewanżu z Natem Diazem czy Rossem Pearsonem, wszystkie przed czasem[2].

8 lipca 2016 przełamał zwycięską niemoc, pokonując Fernando Bruno jednogłośnie na punkty. 3 grudnia 2016 przegrał z Ryanem Hallem, natomiast 7 lipca 2017 wypunktował Teruto Ishiharę[2].

Osiągnięcia

Zapasy:

Mieszane sztuki walki:

Przypisy

  1. ↑ Profil Maynarda na tapology.com. tapology.com. [dostęp 2017-07-23]. (ang.).
  2. 1 2 3 4 5 6 Statystyki i rekord MMA na sherdog.com. sherdog.com. [dostęp 2017-07-23]. (ang.).
  3. ↑ The Ultimate Fighter 5 Finale Play-by-Play. sherdog.com, 2007-06-23. [dostęp 2017-07-23]. (ang.).
  4. ↑ Mike Bohn: TUF 24 Finale pre-fight facts: Gray Maynard looks to snap record-setting decision run. mmajunkie.com, 2016-12-03. [dostęp 2017-07-23]. (ang.).
  5. ↑ Robert Gorski: UFC 125: Resolution – wyniki. mmarocks.pl, 2011-01-02. [dostęp 2017-07-23]. (pol.).
  6. ↑ Wojsław Rysiewski: UFC 136: Edgar vs Maynard 3 – wyniki. mmarocks.pl, 2011-10-09. [dostęp 2017-07-23]. (pol.).
  7. ↑ Gray Maynard - profil na ufc.com. ufc.com. (ang.).
  8. ↑ Mike Chiappetta: 2011 World MMA Awards Results. mmafighting.com, 2011-11-30. [dostęp 2017-07-23]. (ang.).
  9. ↑ Brian Knapp: Sherdog.com's 2011 Fight of the Year. sherdog.com, 2012-01-15. [dostęp 2017-07-23]. (ang.).

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.