AGS-17
Ilustracja
Państwo

 ZSRR

Rodzaj

granatnik automatyczny

Historia
Prototypy

1969-1971

Produkcja

1971 – do chwili obecnej

Dane techniczne
Kaliber

30 mm

Nabój

30 × 29 mm B

Taśma nabojowa

ciągła, 29 nab.

Wymiary
Długość

840 mm

Długość lufy

290 mm

Masa
broni

35 kg

karabinu właściwego

18 kg

podstawy

12 kg

wyposażenia dodatkowego

1 kg (PAG-17)
14,5 kg (skrzynka z 29 nab.)

Inne
Prędkość pocz. pocisku

185 m/s

Szybkostrzelność teoretyczna

50-100 lub 350-440 strz./min

Szybkostrzelność praktyczna

65 strz/min

Zasięg maks.

1700 m

Zasięg skuteczny

1200 m

AGS-17 Płamja (Płomień) – radziecki granatnik automatyczny skonstruowany na przełomie lat 60. i 70. XX wieku.

Historia konstrukcji

AGS-17 został skonstruowany w kierowanym przez A.E. Nudelmana OKB-16. W 1969 roku odbyły się próby zakładowe tej broni, w 1971 roku rozpoczęto produkcje seryjną. AGS-17 znalazł się na uzbrojeniu Armii Radzieckiej, a później armii państw powstałych po rozpadzie ZSRR. Poza tym był używany przez niektóre armie Układu Warszawskiego, a w ChRL jest produkowany na licencji. W latach 90. XX wieku opracowano lżejszy granatnik AGS-30 zasilany tym samym rodzajem amunicji.

Opis konstrukcji

Porównanie siatek celowników PAG-17 i PGO-7 z RPG-7

AGS-17 działa na zasadzie odrzutu zamka swobodnego, zastosowano mechanizm spustowy z przełącznikiem rodzaju ognia, który umożliwia prowadzenie ognia seriami z niską (50-100 strz/min) lub wysoką (350-450 strz/min) szybkostrzelnością. AGS-17 strzela nabojem 30 × 29 mm B, który ma ciężki pocisk odłamkowy o wadze 280 g (dla porównania pocisk natowskiego naboju 40 x 53 mm stosowanego w amerykańskim granatniku Mk19 waży 245 g). Zasilanie jest lewostronnie z taśmy ciągłej na 29 nabojów, taśma mieści się w pojemniku z prawej strony broni. Celownik optyczny PAG-17[1] o powiększeniu 2,7x zamontowano z lewej strony komory zamkowej, lufa niewymienna chłodzona powietrzem. Donośność maksymalna pocisków jest równa 1700 m. Broń standardowo zamontowana jest na trójnogu SAG-17. Po rozłożeniu może być przenoszony przez trzech żołnierzy, z których jeden przenosi lufę i celownik, drugi - podstawę, a trzeci - amunicję. Używany jest także jako broń pokładowa instalowana na pojazdach pancernych i niewielkich okrętach wojennych (wersja AGS-17M, montowana w wieży okrętowej BP-30 oraz na wieżach pojazdów pancernych) oraz broń lotnicza (wersja AGS-17A, zasobnik GUW z granatnikiem przenoszony jest przez śmigłowce Mi-8/Mi-17).

Przypisy

Bibliografia

  • Ireneusz Chloupek. Czerwony płomień. „Komandos”. 1997. nr 11(64). s. str. 78-80. ISSN 0867-8669. 
  • Przemysław Kupidura, Ryszard Woźniak, Mirosław Zahor. Granatniki. Cz. II. „Nowa Technika Wojskowa”. 2000. nr 7. s. str. 18-25. ISSN 1230-1655. 
  • Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak, Encyklopedia współczesnej broni palnej, Warszawa: WIS, 1994, ISBN 83-86028-01-7, OCLC 169820275.

Linki zewnętrzne

Galeria

AGS-17
AGS-17 w rękach radzieckich żołnierzy w Afganistanie (przedmieścia Kabulu 1988 rok)
AGS-17 w rękach amerykańskich dyplomatów (Gruzja 2011 rok)
AGS-17 w rękach żołnierza separatystów ukraińskich z DRL (wschodnia Ukraina, wrzesień 2015 rok)
AGS-17 w rękach żołnierza rosyjskiego Specnazu (Rosja 2017 rok)
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.