 | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Przeznaczenie | |
| Dane techniczne | |
| Wysokość |
117 mm |
| Masa |
400 g (nieuzbrojony) |
| Materiał wybuchowy | |
| Typ zapalnika | |
| Opóźnienie |
3,2–4 s |
| Zasięg rzutu |
34–45 m[1] |
| Promień rażenia | |
| Liczba odłamków |
1000 sztuk[1] |
Granat F-1 (ros. Граната Ф-1) – radziecki ręczny granat obronny[1].
Historia konstrukcji
Radziecki granat ręczny F-1 był kopią francuskiego granatu o tej samej nazwie, używanego podczas I wojny światowej. Był to typowy granat obronny wzorowany na brytyjskim granacie No. 5 (bomba Millsa).
Tego rodzaju granaty posiadały powierzchnię korpusu naciętą podłużnymi i poprzecznymi rowkami[1]. Ułatwiały one fragmentację granatu na odłamki, których liczba dochodziła do 1000[1]. Duże odłamki mają bardzo duży zasięg (sięgający 200 metrów) i stanowią zagrożenie dla rzucającego.
Granat F-1 był używany przez Armię Czerwoną w czasie II wojny światowej od 1941 i Polskie Siły Zbrojne sformowane w ZSRR, a po jej zakończeniu stał się podstawowym granatem obronnym armii Układu Warszawskiego.
Od 1947 granat F-1 był produkowany także w Polsce Ludowej[2]. Od początku lat 90. XX wieku zastępuje go polski granat RGO-88.
Opis konstrukcji
F-1 jest granatem obronnym, którego głównym elementem jest żeliwna skorupa, wewnątrz której znajduje się materiał wybuchowy (trotyl). Zewnętrzna powierzchnia posiada nacięcia, mające wymusić fragmentację. W górnej części znajduje się otwór gwintowany, w który jest wkręcony zapalnik UZRGM (Uniwersalny Zapalnik Ręcznych Granatów – Modernizowany). Zapalnik ten jest uzbrajany w chwili rzutu[1].
Przypisy
Bibliografia
- Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak: Encyklopedia współczesnej broni palnej (od połowy XIX wieku). Warszawa: Wydawnictwo WiS, 1994, s. 66. ISBN 83-86028-01-7.