 Gotha WD.2 nr 118 | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| Typ | |
| Konstrukcja | |
| Załoga |
2 |
| Historia | |
| Data oblotu |
1914 |
| Liczba egz. |
27 |
| Dane techniczne | |
| Napęd | |
| Moc | |
| Wymiary | |
| Rozpiętość |
16,43 m |
| Długość |
10,5 m |
| Wysokość |
4,1 m |
| Powierzchnia nośna |
58,5 m² |
| Masa | |
| Własna |
1050 kg |
| Startowa |
1487 kg |
| Osiągi | |
| Prędkość maks. |
96 km/h |
| Prędkość wznoszenia |
12 min na 1000 m |
| Pułap praktyczny |
3200 m |
| Zasięg |
670 km |
| Dane operacyjne | |
| Użytkownicy | |
| Cesarstwo Niemieckie, Imperium Osmańskie | |
.svg.png.webp){kind=small}
Gotha WD.2 – niemiecki dwumiejscowy wodnosamolot pływakowy w układzie dwupłatu z okresu I wojny światowej, zaprojektowany i zbudowany w wytwórni Gothaer Waggonfabrik w Gocie. Produkowana seryjnie maszyna służyła do zadań rozpoznawczych zarówno w Kaiserliche Marine, jak i w lotnictwie Imperium Osmańskiego.
Historia
Wodnosamolot Gotha WD.2 (WD – niem. Wasser Doppeldecker, czyli wodny dwupłat) został zaprojektowany przez inżynierów Karla Rösnera i A. Klabue jako rozwinięcie ich wcześniejszej konstrukcji – WD.1[1]. WD.2 został zbudowany w wytwórni Gothaer Waggonfabrik w Gocie w 1914 roku[2]. Do napędu prototypu użyto silnika Rapp Rp III o mocy 112 kW (150 KM)[2]. Drugi egzemplarz WD.2 otrzymał napęd w postaci silnika rzędowego Benz Bz.III o identycznej mocy[2]. Maszyny seryjne wyposażone zostały w docelowy układ napędowy, czyli silnik rzędowy Mercedes D.III o mocy 118 kW (160 KM)[2]. Łącznie wyprodukowano 27 egzemplarzy modelu WD.2[2].
Użycie
Prototyp WD.2, o numerze konkursowym 19a, który wystartował w zawodach lotniczych Ostseeflug Warnemünde 1914, po wybuchu I wojny światowej został skonfiskowany przez Kaiserliche Marine, otrzymując numer marynarki 61[3]. Został on kilkakrotnie uszkodzony podczas przeprowadzonych przez marynarkę prób w locie, a po naprawieniu został przyjęty do służby 10 grudnia 1914 roku[2]. Drugi wyprodukowany egzemplarz WD.2 także wziął udział w Ostseeflug Warnemünde 1914 z numerem konkursowym 19, a 5 sierpnia 1914 roku został przejęty przez Kaiserliche Marine, otrzymując numer marynarki 60[2]. W lipcu 1914 roku marynarka zamówiła następnych pięć wodnosamolotów WD.2 o numerach 236–240, które zostały dostarczone między grudniem 1914 roku a kwietniem 1915 roku[2]. Druga seria, także licząca pięć egzemplarzy, została zamówiona w marcu 1915 roku i dostarczona do grudnia tego roku, otrzymując numery marynarki 254–258[2]. Wodnosamoloty używane były głównie do lotów patrolowych i rozpoznawczych[4]. 3 lipca 1915 roku WD.2 numer 257 wraz z wodnosamolotem Albatros wystartowały z Zeebrugge i nieskutecznie zbombardowały stację sygnalizacyjną Landguard Point w pobliżu Harwich[2].
Dwa kolejne zbudowane wodnosamoloty WD.2, o numerach marynarki 424 i 425, zostały wyposażone w improwizowane podwozie kołowe wraz z płozą ogonową, po czym zostały wysłane do Imperium Osmańskiego, gdzie dotarły na początku 1916 roku[2]. Maszyny te były wyposażone w wieżyczkę z karabinem maszynowym umieszczoną nad górnym płatem, zapewniając strzelcowi pole ostrzału wynoszące 360°[2][4]. W styczniu 1916 roku operujący z Çanakkale WD.2 nr 424 pilotowany przez Wilhelma Schuberta z obserwatorem o nazwisku Werdier zestrzelił w pobliżu wyspy Tenedos niezidentyfikowany model samolotu Farman[5].
6 stycznia 1916 roku Siły Powietrzne Imperium Osmańskiego zamówiły w zakładach Gotha sześć egzemplarzy WD.2, które zostały dostarczone między majem a lipcem tego roku[2]. W lutym i marcu 1916 roku Kaiserliche Marine pozyskała kolejnych pięć maszyn tego typu, o nieznanych numerach[2]. Z powodu nie najlepszych właściwości morskich WD.2, marynarka wysłała większość samolotów tego typu w rejon Dardaneli, gdzie panowały lepsze warunki pogodowe niż na Morzu Północnym[2]. M.in. w październiku 1915 roku do operującej w tym rejonie niemieckiej eskadry wodnosamolotów (niem. Wasserfliegerabteilung) dotarły trzy uzbrojone wodnosamoloty Gotha WD.2[6]. Ostatnie dwa WD.2 zostały zamówione przez Imperium Osmańskie 29 kwietnia 1916 roku i dostarczone w sierpniu tego roku[2]. Zostały one zmodyfikowane poprzez montaż konwencjonalnej obrotnicy dla karabinu maszynowego obserwatora, dzielonych chłodnic umieszczonych na rozpórkach skrzydeł i dużego grawitacyjnego zbiornika paliwa zamontowanego w większej odległości od silnika[2][uwaga 1].
Opis konstrukcji i dane techniczne
Gotha WD.2 był dwumiejscowym, jednosilnikowym wodnosamolotem pływakowym w układzie dwupłatu[2]. Długość samolotu wynosiła 10,5 metra, a jego wysokość 4,1 metra[2][4]. Rozpiętość górnego płata wynosiła 16,43 metra, dolnego 15,57 metra, a powierzchnia nośna wynosiła 58,5 m²[2][7][uwaga 2]. Masa własna wynosiła 1050 kg, zaś masa całkowita (startowa) 1487 kg[2][uwaga 3].
Napęd samolotów seryjnych stanowił chłodzony cieczą 6-cylindrowy silnik rzędowy Mercedes D.III o mocy 118 kW (160 KM)[2]. Prędkość maksymalna samolotu wynosiła 96 km/h[2][uwaga 4]. Maszyna osiągała wysokość 1000 metrów w czasie 12 minut, a na osiągnięcie 2000 metrów potrzebowała 32 minut[2]. Pułap praktyczny wynosił 3200 metrów, a zasięg 670 km[2][uwaga 5].
Uwagi
- ↑ W źródłach tureckich zmodyfikowane samoloty noszą oznaczenie Gotha WD.13[2].
- ↑ Gray i Thetford 1970 ↓, s. 398 podają, że rozpiętość skrzydeł wynosiła 15,6 metra, a powierzchnia nośna 56 m².
- ↑ Gray i Thetford 1970 ↓, s. 398 podają, że masa własna samolotu wynosiła 1065 kg, a całkowita 1630 kg.
- ↑ Gray i Thetford 1970 ↓, s. 398 podają, że prędkość maksymalna wynosiła 112 km/h.
- ↑ Gray i Thetford 1970 ↓, s. 398 podają, że pułap wynosił 3000 metrów.
Przypisy
Bibliografia
- Peter Gray, Owen Thetford: German Aircraft of The First World War. Wyd. 2. London: Putnam, 1970. ISBN 0-85177-809-7. (ang.).
- Jack Herris: Gotha Aircraft of WWI. T. 6. Aeronaut Books, 2013, seria: Great War Aviation Centennial Series. ISBN 978-1-935881-14-8. (ang.).
- Karl Rudolf Pawlas: Deutsche Flugzeuge 1914–1918. T. 20. Nürnberg: Publizistisches Archiv Pawlas, Abt. Luftfahrt, 1976, seria: Luftfahrt-Dokumente. ISBN 978-3880882096. (niem.).
Linki zewnętrzne
- Sylwetka samolotu Gotha WD.2 w serwisie «Уголок неба». airwar.ru. [dostęp 2024-03-18]. (ros.).
