Godziszów
zniesiona wieś
Państwo

 Polska

Województwo

 lubelskie

Powiat

janowski

Gmina

Godziszów

Liczba ludności (2021)

1963[1][2]

Strefa numeracyjna

15

Kod pocztowy

23-302[3]

Tablice rejestracyjne

LJA

SIMC

0791160[4]

Położenie na mapie gminy Godziszów
Mapa konturowa gminy Godziszów, na dole nieco na prawo znajduje się punkt z opisem „Godziszów”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, po prawej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Godziszów”
Położenie na mapie województwa lubelskiego
Mapa konturowa województwa lubelskiego, na dole nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „Godziszów”
Położenie na mapie powiatu janowskiego
Mapa konturowa powiatu janowskiego, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Godziszów”
Ziemia50°44′53″N 22°29′47″E/50,748056 22,496389[5]
Strona internetowa

Godziszów – dawna wieś w Polsce położona w województwie lubelskim, w powiecie janowskim, w gminie Godziszów[4][6].

Z 2024 r. wieś zniesiono, tworząc w jej miejsce wsie: Godziszów Pierwszy, Godziszów Drugi, Godziszów Trzeci[7].

Dalsza część artykułu dotyczy sytuacji sprzed 2024 r.

Miejscowość do 31 grudnia 2023 roku była siedzibą gminy Godziszów. Od 1 stycznia 2024 roku siedzibą tej gminy jest Godziszów Trzeci[8].

Leży nad rzeką Białką. Jest największą wsią w powiecie janowskim i jedną z 20 największych wsi w województwie lubelskim. Na terenie wsi utworzono trzy sołectwa: Godziszów Pierwszy, Godziszów Drugi i Godziszów Trzeci.

Części wsi

Integralne części wsi przed 1 stycznia 2024 r.[4][6][9][7]
SIMC NazwaRodzaj
0791177Daśkowa Góraczęść wsi (zniesiona w 2023 r.[9])
0791183Godziszów Drugiczęść wsi (od 2024 r. wieś[7])
0791190Godziszów Pierwszyczęść wsi (od 2024 r. wieś[7])
0791208Godziszów Trzeciczęść wsi (od 2024 r. wieś[7])
0791220Księża Góraczęść wsi (zniesiona w 2023 r.)
0791237Odnogaczęść wsi (zniesiona w 2023 r.)
0791243Radujkaczęść wsi (zniesiona w 2023 r.)
0791250Suchowolaczęść wsi (od 2024 r. część wsi Godziszów Pierwszy[7])
0791266Widzowska Góraczęść wsi (zniesiona w 2023 r.)
0791272Zagrodyczęść wsi (zniesiona w 2023 r.)
0791289Zapaśćczęść wsi (zniesiona w 2023 r.)
0791295Zarzeczeczęść wsi (zniesiona w 2023 r.)

Historia

Osadnictwo słowiańskie w górnym biegu Białki pojawiło się w IX-X wieku, kiedy na obszarze między Bugiem i Wisłą miała miejsce jego intensyfikacja. Z tego okresu pochodzi kompleks czterech osad, w tym trzy wielohektarowe (do 5 ha) z Godziszowa I (były zlokalizowane od strony Kolonii Godziszów). Osadnictwo to upadło wraz z przyłączeniem Lubelszczyzny do państwa piastowskiego, względnie z powodu walk z Rusinami. Osadnictwo powróciło na te tereny dopiero w XV wieku. Wieś wzmiankowano w źródłach historycznych w 1451 r. W następnym roku wymienieni byli najstarsi mieszkańcy miejscowości – kmiecie Kwoszcz (imię słowiańskie), Mikołaj i Anna. Początkowo wieś stanowiła własność Szamotulskich, a w 1540 roku przeszła w ręce, także wielkopolskiego, rodu Górków. Wieś już w XVI w. była dość duża, liczyła w 1582 roku 90 gospodarzy. Jej mieszkańcy uczestniczyli w akcji osadniczej nowych wsi lokowanych w połowie XVI wieku koło Radzięcina (Rzeczyc, Kątów, Sokołówki). Pod koniec XVI wieku miejscowość liczyła 41,5 łana ziemi uprawnej, istniał folwark i karczma. W 1596 roku wieś przeszła na własność kanclerza koronnego Jana Zamoyskiego i w 1601 r. została włączona do ordynacji. Około połowy XVII wieku wybrano we wsi 11 ćwierci chłopskich, których użytkownicy wchodzili w skład prywatnego wojska ordynackiego (dragonii polowej), pełniącego także obowiązki państwowe. W okresie wojny północnej wojska moskiewskie wyrządziły pewne straty we wsi. W drugiej połowie XVIII w. chłopi skarżyli się na zawyżanie powinności pańszczyźnianych – kazano im odbywać stróżę, czego wcześniej nie czynili. Wielu z nich musiało pracować więcej niż wynikało to z inwentarza. W 1779 r. eksperymentalnie zniesiono pańszczyznę i oczynszowano włościan, lecz z biegiem czasu włościanie płacili czynsz wraz z odrabianiem pańszczyzny. Około 1780 roku miał miejsce duży pożar – 12 pogorzelców zwolniono z opłat. W 1800 roku wieś liczyła 268 domów i 1,5 tys. mieszkańców, włościanie użytkowali 5480 morgów ziemi (największe gospodarstwa liczyły nawet ponad 40-50 morgów). Okres wojen napoleońskich i związane z tym przemarsze i kwaterunki wojsk, nadzwyczajne podatki, głód, nieurodzaj i epidemie, spowodował duże spustoszenia w inwentarzu i ubytek ludności. W XIX wieku Godziszów był przez kilkadziesiąt lat siedzibą gminy i klucza krzemieńskiego. Włościanie zajmowali się także hodowlą koni, tkactwem, kowalstwem i garncarstwem. Istniał młyn wietrzny pracujący na potrzeby gorzelni folwarcznej oraz 3 karczmy. Reforma uwłaszczeniowa przyniosła prawo własności 292 gospodarzom do 2854 mórg ziemi. W kwietniu 1864 r. chłopski oddział powstańczy dokonał napadu na dom rządcy klucza krzemieńskiego, nieprzychylnego powstaniu. W 1905 roku odnotowano patriotyczne wystąpienia ludności. Na początku I wojny światowej, w 1914 roku, w okolicach wsi miała miejsce potyczka rosyjsko-austriacka. Walki frontowe przyniosły miejscowości ogromne zniszczenia (w części I – 61% posesji, a w II – 79%). Dodatkowo Rosjanie ewakuowali część ludności. W 1921 r. Godziszów liczył 500 domów i 3072 mieszkańców. W okresie międzywojennym powstały dwie szkoły, straż pożarna, Koło Młodzieży Wiejskiej. W 1929 roku erygowano parafię. Dzierżawcą folwarku w tym okresie był Władysław Belina-Prażmowski. Tuż przed wojną dokonano parcelacji dóbr ordynackich.

W 1941 i 1942 roku okupanci zabili 16 osób. Rok później przeprowadzili pacyfikację. W marcu 1944 roku przez wieś przetoczyły się walki okupanta z oddziałem partyzantki ukraińskiej, zaś w lipcu zgrupowanie AL i BCh zagrodziło drogę przedzierającym się kolumnom niemieckim. W wyniku tych walk uszkodzone zostały 232 zagrody. W lipcu 1946 roku oddziały NSZ i WiN zorganizowały zasadzkę na patrol milicji, w wyniku czego zabili 8 milicjantów. Po II wojnie światowej powstała poczta, ośrodek zdrowia i dom kultury.

W latach 1954–1972 wieś należała i była siedzibą władz gromady Godziszów, a od 1973 r. gminy Godziszów. W latach 1975−1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa tarnobrzeskiego.

W referendum unijnym w 2003 roku mieszkańcy tej gminy okazali się największymi eurosceptykami (choć miejscowością o największym udziale głosów na nie w Polsce okazał się pobliski Chrzanów). W Gminie Godziszów 88% osób głosowało przeciw[10].

Według Narodowego Spisu Powszechnego (III 2011 r.) wieś liczyła 2163 mieszkańców[11].

Przypisy

  1. ↑ Wieś Godziszów w liczbach [online], Polska w liczbach [dostęp 2023-02-10], liczba ludności w oparciu o dane GUS.
  2. ↑ NSP 2021: Ludność w miejscowościach statystycznych [online], Bank Danych Lokalnych GUS, 19 września 2022 [dostęp 2023-02-10].
  3. ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., lipiec 2014, s. 309 [zarchiwizowane 2014-09-28].
  4. 1 2 3 GUS. Rejestr TERYT.
  5. ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 34260
  6. 1 2 Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
  7. 1 2 3 4 5 6 Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 22 grudnia 2023 r. w sprawie ustalenia, zmiany i zniesienia urzędowych nazw i rodzajów niektórych miejscowości oraz obiektów fizjograficznych (Dz.U. z 2023 r. poz. 2799)
  8. ↑ Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 27 lipca 2023 r. w sprawie ustalenia granic niektórych gmin i miast, nadania niektórym miejscowościom statusu miasta, zmiany nazwy gminy oraz siedziby władz gminy (Dz.U. z 2023 r. poz. 1472)
  9. 1 2 Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 20 grudnia 2022 r. w sprawie ustalenia, zmiany i zniesienia urzędowych nazw niektórych miejscowości oraz obiektów fizjograficznych (Dz.U. z 2022 r. poz. 2783)
  10. ↑ Państwowa Komisja Wyborcza. Referendum ogólnokrajowe w sprawie wyrażenia zgody na ratyfikację Traktatu dotyczącego przystąpienia Rzeczypospolitej Polskiej do Unii Europejskiej. Wyniki głosowania w Godziszowie.
  11. ↑ GUS: Ludność - struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r.

Bibliografia

  • Baranowski Z.:Rys historyczny miejscowości powiatu janowskiego, Stalowa Wola 2001, ISBN 83-87840-53-X.
  • Województwo lubelskie w 15 tomach Słownika geograficznego Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich 1880-1904, oprać. W. Sakławski, Lublin 1974, s. 69.
  • Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej, t. IV, Województwo lubelskie, Warszawa 1924, s. 37.
  • Wójcikowski W.: Janów Lubelski i okolice, Lublin 1980, s. 23.
  • Orłowski R.: Położenie i walka klasowa chłopów w Ordynacji Zamojskiej w drugiej połowie XVIII wieku, Lublin 1963, s. 219.
  • Markiewicz J., Szczygieł R., Śladkowski W.: Dzieje Biłgoraja, Lublin 1985, s. 11.
  • Koprukowniak A.: Powiat janowski w walce o polskość (jesień 1905 r.), w: Z dziejów powiatu kraśnickiego, Lublin 1964, s. 219.
  • Niebelski E.: Zmierzch powstania styczniowego w Lubelskiem i na Podlasiu (1864-1872), w: Dzieje Lubelszczyzny, t. VII, Lublin 1993, s. 94–95.
  • Hirsz Z. J.: Położenie chłopów w kluczu janowskim w drugiej połowie XVIII wieku, Lublin 1962, s. 32–36, 58–59, 64–74.
  • Zabytki architektury i budownictwa. Województwo tarnobrzeskie, Warszawa 1990, s. 30–31.
  • Tarnawski A.: Działalność gospodarcza Jana Zamoyskiego (1572-1605), Lwów 1935, s. 21–22,92,131.
  • Z przeszłości Janowa Lubelskiego, Stalowa Wola 1990, s. 21.
  • Sochacka A.: Własność ziemska w województwie lubelskim w średniowieczu, Lublin 1987, s. 84.
  • Lawera H.: Bata A., Powiat Janów Lubelski, Krosno 1999, s. 52–53.
  • Kumor B.: Spis wojskowy ludności Galicji z 1808 roku, Przeszłość Demograficzna Polski 1977, s. 106.
  • Diecezja Lubelska 1985, Lublin 1985, s. 191–192.
  • Kuraś S.: Słownik historyczno-geograficzny województwa lubelskiego w średniowieczu, w: Dzieje Lubelszczyzny, t. III, Warszawa 1983, s. 77.
  • Szady R.: Walka z reakcyjnym podziemiem w powiecie kraśnickim w latach 1944–1947, praca magisterska – UMCS, Lublin 1975 (mps), s. 73–74.
  • Inglot S. (red.): Rejestr poborowy województwa lubelskiego, Wrocław 1957, s. 80.
  • Archiwum Ordynacji Zamojskiej (AOZ), sygn.: 3199, 22v-29; 3321, 1-3; 4765; 4891,42.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.