Herb

Gliński II^[1] (Glinski, Klinski, Sas Pruski odmienny) – kaszubski herb szlachecki, według Przemysława Pragerta odmiana herbu Sas Pruski. Nie należy mylić go z książęcym herbem Gliński, niespokrewnionej rodziny.

Opis herbu

Opis z wykorzystaniem tradycyjnych zasad blazonowania:

W polu błękitnym półksiężyc z twarzą srebrny na opak, między dwiema gwiazdami złotymi (także srebrnymi) pod którym strzała srebrna. Klejnot: nad hełmem bez korony skrzydło orle dzielone w pas srebrne i błękitne (także tylko srebrne). Labry błękitne, podbite srebrem.

Najwcześniejsze wzmianki

Herb przytaczany przez tzw. Nowego Siebmachera (Der Adel des Königreichs Preußen, 1906), Ledebura (Wappenbuch der Preussischen Monarchie, 1828), Kneschkego (Neues allgemeines deutsches Adels-Lexicon, 1861). Według heraldyków niemieckich miał to być herb śląskiej rodziny Glińskich, której członkowie służyli wojskowo w Prusach. Przemysław Pragert dowodzi, że był to raczej herb jednego z licznych rodów o nazwisku Gliński, osiadłych na Kaszubach, biorących nazwisko odmiejscowe od wsi Glincz. 25 lutego 1790 pruskie szlachectwo z tym herbem otrzymało rodzeństwo Ferdinand, Sophie Regina Henriette i Friedrich Wilhelm, naturalne potomstwo pruskiego majora w pułku piechoty v. Möllendorff Johanna v. Glinski i Dorothei Sophie Schirmer.

Herbowni

Gliński (Glinski, Glinsky, Glynsky, błędnie Clinski, Klinski).

Przypisy

Bibliografia

• Przemysław Pragert: Herbarz szlachty kaszubskiej. T. 4. Gdańsk: Wydawnictwo Oskar Sp, z o.o. w koedycji z BiT Beata Żmuda-Trzebiatowska, 2015, s. 87-90, 358. ISBN 978-83-65175-14-4. ISBN 978-83-927383-6-7.