Giorgio Madia
Data i miejsce urodzenia

29 lipca 1965
Mediolan

Zawód

choreograf i reżyser sceniczny

Giorgio Madia (ur. 29 lipca 1965 w Mediolanie) – włoski choreograf i reżyser sceniczny, realizujący opery, balety, operetki, musicale i innego rodzaju wydarzenia.

Kariera

Kariera sceniczna

Giorgio Madia rozpoczął swoją edukację taneczną w 1976 roku w zespole baletowym Teatru alla Scala w Mediolanie. W 1984 obronił dyplom i dostał swój pierwszy angaż w tymże Teatrze. Debiutem młodego tancerza była rola w Le mariage du ciel et de l’enfer w choreografii Rolanda Petit.

Od 1985 do 1988 Giorgio Madia był członkiem zespołu Maurice’a Bejarta Ballet du XXe siècle, a od 1987 rozpoczął karierę solisty w Béjart Ballet Lausanne w Lozannie, gdzie przeniósł się zespół. W 1988 roku Madia przeniósł się do Stanów Zjednoczonych, aby jako solista dołączyć wpierw do zespołu Pennsylvania Ballet i Milwaukee Ballet (1988–1990), następnie do San Francisco Ballet (1990–1992) i ponownie do Pennsylvania Ballet (1992–1993), gdzie zaoferowano mu pozycję pierwszego solisty[1] (fr. premier danseur). W tym okresie Madia tańczył wiodące role z klasycznego repertuaru baletowego, jak również wiele partii solistycznych w baletach neoklasycznych i współczesnych w choreografii takich twórców jak: George Balanchine, Robert Taylor, William Forsythe, Merce Cunningham, Richard Tanner.

W latach 1988–1991 Giorgio Madia został zaangażowany przez wybitnego tancerza i choreografa Rudolf Nuriejewa do jego pożegnalnego tournée Nuriejew i przyjaciele[2]. Podczas tournée Giorgio Madia wykonywał choreografie Jose Limona (The Moor’s Pavane) i Maurice’a Bejarta (Le Chant du Compagnon Errant) u boku samego Nuriejewa. W 1993 Giorgio Madia powrócił do Europy, by podjąć pracę we włoskim zespole baletowym Aterballetto jako pierwszy solista. Dwa lata później przeniósł się do Zurychu, gdzie kontynuował swoją karierę jako tancerz w Zurich Ballet (do 1997).

Nauczyciel i kierownik baletu

W 1997 Giorgio Madia zakończył swoją karierę jako tancerz, by rozpocząć nowy etap, obejmując stanowiska kierownicze i pedagogiczne: pracował jako nauczyciel i baletmistrz w zespole Balletto di Toscana we Florencji (1997–1999), baletmistrz i asystent choreografa w Berlin Ballett w Komische Oper Berlin pod kierownictwem Richarda Wherlocka (2000–2001) i pierwszy baletmistrz w Basel Ballett (2001). W sezonie 2000/01 sprawował funkcję kierownika baletu i naczelnego choreografa w zespole baletowym Teatru Wielkiego w Łodzi. W latach 2003–2005 Giorgio Madia był dyrektorem baletu w Teatrze Volksoper w Wiedniu[3].

Choreograf i reżyser

Podczas pracy dla wiedeńskiego Teatru Volksoper Giorgio Madia stworzył dwie pełnowymiarowe choreografie: Nudo (marzec 2004), oparty głównie na muzyce Jana Sebastiana Bacha oraz Alice[4] (styczeń 2005) na motywach powieści Alicja w Krainie Czarów[5] Lewisa Carrolla do muzyki Nino Roty. W 2007 Madia dokonał reinscenizacji tego dzieła w Staatsballett Berlin, tym razem pod oryginalnym tytułem. W tym okresie tworzył choreografie do operetek dla wiedeńskiego teatru Volksoper. Wielokrotnie współpracował tam z reżyserem Helmuthem Lohnerem. W 2004 Madia stworzył choreografię do wznawianej operetki Wesoła Wdówka[6] autorstwa Lohnera, która pierwotnie została wystawiona w Operze w Zurychu w 1997.

W 2002 Giorgio Madia został mianowany naczelnym choreografem festiwalu Seefestspiele Mörbisch koło Wiednia, funkcję tę sprawował do 2012. W 2003 w ramach festiwalu wyreżyserował nową produkcję sezonu, operetkę Giuditta. Od 2005 Giorgio Madia pracuje jako choreograf- i reżyser-freelancer.

Madia realizował zlecenia w wielu teatrach europejskich, między innymi w: Staatsballett Berlin, Kammeroper Wien, Bühne Baden, State Theatre Cottbus, Operze Krakowskiej, Operze Wrocławskiej, Teatrze Wielkim w Łodzi. Ściśle współpracował z dwoma włoskimi zespołami baletowymi – Balletto di Milano i Balletto di Roma. Madia był angażowany do tworzenia choreografii na otwarcie ceremonii Opernball w Wiedniu w latach 2005[7], 2008, 2009 i 2010[8]. Z kolei w latach 2006–2007 oraz 2010–2011 tworzył choreografie na uroczystość otwarcia Balu Charytatywnego Life Ball, a w latach 2006–2007, 2013 i 2015 dodatkowo reżyserował te wydarzenia. W 2015 i 2016 Giorgio Madia utworzył i wyreżyserował szczególne wydarzenie teatralne w Berlinie pod nazwą Parieté-Gala, jednoczące pełnosprawnych i niepełnosprawnych artystów[9].

Równocześnie z klasykami repertuaru baletowego – Śpiąca Królewna, Dziadek do orzechów, Jezioro łabędzie, Romeo i Julia[10], Córka źle strzeżona, Madia stworzył także pełnowymiarowe choreografie według własnej koncepcji: Nudo, Alicja w Krainie Czarów, Kopciuszek, Czarnoksiężnik z OZ[11], Chopin wymarzony, Pinokio, Don Juan do muzyki Christopha Willibalda Glucka, Vienna Waltz Night – w hołdzie Johannowi Straussowi, a także komedię taneczną Arlekin[12], nawiązującą do tradycyji włoskiej komedii dell’arte. Madia wielokrotnie reżyserował też dzieła operowe i musicalowe, a wśród nich: operę komiczną Opowieści Hoffmanna Jacques’a Offenbacha, musical Ain’t Misbehavin[13][14], dwie opery barokowe funkcjonujące jako jedno dzieło La Guirlande | Zéphyre[15] Jeana-Philippe Rameau, operetkę Saison in Salzburg, komedię muzyczną Giuditta na festiwal Seefestspiele Mörbisch, dwie krótkie opery Le pauvre matelot | Venus in Africa, Orfeusz i Eurydyka Christopha Willibalda Glucka, Carmen Georgesa Bizeta, a także musicale: Skrzypek na dachu, Little Shop of Horrors i La Cage Aux Folles.

Śpiąca Królewna, której choreografię realizował dla Teatru Wielkiego w Łodzi w 2006 została nagrodzona polską nagrodą Nadzwyczajna Złota Maska „dla realizatorów i tancerzy” za sezon 2005/06[16]. W następnym sezonie w tym samym teatrze Madia zrealizował swój następny balet – Kopciuszek, który zdobył złote maski w 2 kategoriach: „za najlepszy spektakl sezonu” – dla Giorgio Madia – oraz „za najlepsze dekoracje i kostiumy” – dla Cordelii Matthes[16]. Kopciuszek był wystawiany także na deskach Opery Krakowskiej w 2010[17], a w 2011 choreografię tę wykonywał zespół Balletto di Milano[18].

Pierwsza opera wyreżyserowana przez Madię – Opowieści Hoffmanna w Teatrze Wielkim w Łodzi w sezonie 2007/08 także zdobyła Złotą Maskę w kategorii: najlepsza reżyseria[16].

W 2011 został uhonorowany włoską nagrodą Italia che danza jako „choreograf roku”[19] oraz nagrodą Premio Anita Bucci za najlepszą reżyserię świateł w spektaklu Kopciuszek[20].

Przegląd dzieł

Choreografia i reżyseria

  • „Giuseppe!”, Teatr Wielki w Łodzi 2001[21]
  • „Nudo”, Volksoper (Wiedeń) 2004[22]
  • „Alice”, Volksoper (Wiedeń) 2005[23]
  • „Alicja w Krainie Czarów”, Staatsballett Berlin 2007[24]
  • „Kopciuszek” (do muzyki Rossiniego), Teatr Wielki w Łodzi 2007[25]
  • „Dziadek do orzechów”, Teatr Wielki w Łodzi 2008[26]
  • „Jezioro Łabędzie”, Teatr Wielki w Łodzi 2009[27]
  • „Kopciuszek” (do muzyki Rossiniego), Opera Krakowska 2010[17]
  • „Czarnoksiężnik z Krainy Oz” (do muzyki Szostakowicza), Staatsballett Berlin 2011[28]
  • „Kopciuszek” (do muzyki Rossiniego), Balletto di Milano 2011[18]
  • „La dolce vita”, Teater Vanemuine (Tartu) 2014[29]
  • „Piotruś Pan”, Chorwacki Teatr Narodowy (Zagrzeb) 2016[30]
  • „Don Juan”, Teater Vanemuine (Tartu) 2016[31]
  • „Pinokio”, Opera Bałtycka (Gdańsk) 2017[32]
  • „Dangerous Liaisons” Chorwacki Teatr Narodowy (Zagrzeb) 2019[33]
  • „Czarnoksiężnik z Krainy Oz”, Teatr Państwowy Koszyce 2019[34]

Nagrody

  • 2006: Nadzwyczajna Złota Maska za spektakl „Śpiąca Królewna”[16]
  • 2007: Złota Maska za spektakl „Kopciuszek”[16]
  • 2008: Złota Maska za spektakl „Opowieści Hoffmanna”[16]
  • 2011: Premio Anita Bucchi nagroda w kategorii: Światło w spektaklu „Kopciuszek”[20]
  • 2011: Italia che danza, Choreograf Roku[19]

Przypisy

  1. ↑ Nancy Goldner. A 2d Principal Dancer Leaves Pa Ballet. „The Philadelphia Inquirer”, 1993-11-02.
  2. ↑ Richard Christiansen. Friends Outshine Shortcomings. „Chicago Tribune”. [dostęp 1990-04-06].
  3. ↑ Ira Werbowsky. we have already formed a unit, now we are deepening our identity. „DER NEUE MERKER”. [dostęp 2004-03-31].
  4. ↑ Alice. „Variety”. [dostęp 2005-03-21].
  5. ↑ Inside – Das Staatsballett Berlin und Vladimir Malakhov. Das Compagniebuch Vol. 2. Mainz.: Schott Music, 2008, s. 69ff. ISBN 978-3-7957-0195-6.
  6. ↑ Peter Bilsing: Einfach wunderbar.
  7. ↑ Der wahre Star war die Eröffnung. „Salzburger Nachrichten”. [dostęp 2005-02-03].
  8. ↑ Anna-Maria Wallner. Franzobels-Arigona Show. „Die Presse”. [dostęp 2010-01-26].
  9. ↑ Pariete-Berlin.de. Parieté-Gala 2016.
  10. ↑ Valeria Crippa. Faccio danzare l’amore perfetto. „Corriere della sera”. [dostęp 2009-01-24].
  11. ↑ Anna Pataczek: Das Zauberquartett. [dostęp 2011-03-14].
  12. ↑ Volkmar Draeger. Ballett-Komödie aus dem prallen Leben. „Lausitzer Rundschau”. [dostęp 2011-11-11].
  13. ↑ Ain’t Misbehavin’. „Variety”. [dostęp 2006-02-23].
  14. ↑ Martin Bruny: Ain’t Misbehavin’ – Fats Waller verleiht Flügel. 2011-03-14.
  15. ↑ Dominik Troger: Erotische Landschaftsmalerei. [dostęp 2008-09-30].
  16. 1 2 3 4 5 6 Aktualności: Nadzwyczajna Złota Maska dla Teatru Wielkiego w Łodzi [online], Teatr Wielki w Łodzi, 17 października 2016.
  17. 1 2 Cinderella. Opera Krakowska.
  18. 1 2 Il Balletto di Milano con la Cenerentola di Giorgio Madia al Teatro Chiabrera di Savona. (wł.).
  19. 1 2 Corriere di Novara (19.02.2011). „Il Teatro Coccia a 'Danza in Fiera'”. 31 października 2012.
  20. 1 2 Giornale della Danza. (12.12.2011). „L’Oscar della danza: Premio Anita Bucchi 2011 per l’eccellenza dell’arte della danza”. 31 października 2012.
  21. ↑ Balet „Giuseppe!” w Teatrze Wielkim. Gazeta Wyborcza, 14 maja 2001.
  22. ↑ Nudo (Ballett). Volksoper Wien. (niem.).
  23. ↑ Alice (Junge Burg von Roland Schimmelpfennig). Volksoper Wien. (niem.).
  24. ↑ Volkmar Draeger: Das Staatsballett Berlin Lockt Kinder Und Erwachsene In „Alice’s Wonderland”. 2007-09-11. (niem.).
  25. ↑ Spektakle: Kopciuszek. Teatr Wielki w Łodzi.
  26. ↑ Spektakle: Gala Baletowa. Od romantyzmu do współczesności. Teatr Wielki w Łodzi.
  27. ↑ Balet: Valentyna Batrak. Teatr Wielki w Łodzi.
  28. ↑ Uraufführung des Staatsballetts Berlin: „OZ – The Wonderful Wizard”. 2011-03-04. (niem.).
  29. ↑ Gatsby / La Dolce Vita. Teater Vanemuine. (est.).
  30. ↑ Bruno Bjelinski – Giorgio Madia PETAR PAN. Hrvatsko narodno kazalište u Zagrebu. (chorw.).
  31. ↑ Don Juan. Teater Vanemuine. (est.).
  32. ↑ Pinokio. Opera Bałtycka. [dostęp 2020-03-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-10-28)].
  33. ↑ Dangerous Liaisons. Hrvatsko narodno kazalište u Zagrebu. (chorw.).
  34. ↑ Giorgio Madia: Čarodejník z Krajiny Oz. Štátne divadlo Košice. (słow.).

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.