Gianni Vattimo
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

4 stycznia 1936
Turyn

Data i miejsce śmierci

19 września 2023
Rivoli

Zawód, zajęcie

filozof, publicysta polityk

Alma Mater

Uniwersytet Turyński

Gianteresio (Gianni) Vattimo (ur. 4 stycznia 1936 w Turynie, zm. 19 września 2023 w Rivoli[1]) – włoski filozof, publicysta i polityk, eurodeputowany V i VII kadencji.

Życiorys

Studiował filozofię na Uniwersytecie Turyńskim, którą ukończył w 1959. Kształcił się następnie na Uniwersytecie w Heidelbergu (m.in. pod kierunkiem Hans-Georga Gadamera), po czym powrócił do Włoch. Został wykładowcą na turyńskiej uczelni. W 1969 został profesorem estetyki, a w 1982 profesorem teorii filozofii. W latach 80. był profesorem wizytującym na uczelniach w Stanach Zjednoczonych. Publikował w różnych pismach, m.in. w „La Stampa” i „La Repubblica”.

Opublikował szereg pozycji książkowych[2], tłumaczonych na liczne języki. Stał się jednym z najbardziej znanych włoskich filozofów współczesnych, reprezentujących nurt filozoficznego postmodernizmu. Zajmuje się podstawowymi myśli filozoficznej pojęciami, koniec historii czy śmierć sztuki, a także problemy interpretacji[3].

Zaangażował się także w działalność polityczną. Współpracował z partią radykalną, należał następnie do Demokratów Lewicy. W latach 1999–2004 sprawował mandat posła do Parlamentu Europejskiego[4]. Wstąpił następnie do Partii Komunistów Włoskich. W 2009 ponownie został wybrany do Europarlamentu, kandydując tym razem z listy partii Antonia Di Pietro – Włochy Wartości. W PE zasiadał do 2014. Od 2015 był związany z Partito Comunista[5].

Publicznie ujawnił, że jest gejem. Deklarował się jako katolik („który przywitał śmierć Boga”)[6], a zarazem jako ateista[7].

Wybrane publikacje

  • Il concetto di fare in Aristotele, Turyn 1961.
  • Essere, storia e linguaggio in Heidegger, Turyn 1963.
  • Ipotesi su Nietzsche, Turyn 1967.
  • Poesia e ontologia, Mediolan 1968.
  • Schleiermacher, filosofo dell’interpretazione, Mediolan 1968.
  • Introduzione ad Heidegger, Bari 1971.
  • Il soggetto e la maschera, Mediolan 1974.
  • Le avventure della differenza, Mediolan 1980.
  • Al di là del soggetto, Mediolan 1981.
  • Il pensiero debole (współautor), Mediolan 1983.
  • La fine della modernità, Mediolan 1985 (wyd. pol. Koniec nowoczesności, Kraków 2006).
  • Introduzione a Nietzsche, Bari 1985.
  • La società trasparente, Mediolan 1989 (wyd. pol. Społeczeństwo przejrzyste, Wrocław 2006).
  • Etica dell’interpretazione, Turyn 1989.
  • Filosofia al presente, Mediolan 1990.
  • Oltre l’interpretazione, Bari 1994 (wyd. pol. Poza interpretacją: znaczenie hermeneutyki dla filozofii, Kraków 2011).
  • Credere di credere, Mediolan 1996.
  • Vocazione e responsabilità del filosofo, Genewa 2000.
  • Dialogo con Nietzsche. Saggi 1961–2000, Mediolan 2001.
  • Dopo la cristianità. Per un cristianesimo non religioso, Mediolan 2002.
  • Nichilismo ed emancipazione. Etica, politica e diritto (współautor), Mediolan 2003.
  • Il Futuro della Religione (współautor), Mediolan 2005 (wyd. pol. Przyszłość religii, Kraków 2010).
  • Non essere Dio. Un’autobiografia a quattro mani, Reggio Emilia 2006 (wyd. pol. Nie być Bogiem. Autobiografia na cztery ręce, Warszawa 2011)[8].
  • Ecce comu. Come si ri-diventa ciò che si era, Rzym 2007.

Przypisy

  1. ↑ Sarah Martinenghi: Gianni Vattimo è morto: il filosofo aveva 87 anni. repubblica.it, 19 września 2023. [dostęp 2023-09-19]. (wł.).
  2. ↑ Pubblicazioni e Interventi. giannivattimo.it. [dostęp 2020-04-15]. (wł.).
  3. ↑ Koniec nowoczesności. onet.pl. [dostęp 2020-04-15].
  4. ↑ Profil na stronie Parlamentu Europejskiego. [dostęp 2020-04-15].
  5. ↑ Marco Rizzo con Gramsci alla Camera (il nipote omonimo) e il filosofo Vattimo, nuovi iscritti al Partito Comunista. Sabato prossimo 24 gennaio Comitato Centrale a Livorno. ilpartitocomunista.it, 21 stycznia 2015. [dostęp 2023-09-20]. (wł.).
  6. ↑ Robert Savino Oventile. „Mellow Nihilism”: A Review of Gianni Vattimo’s Nihilism and Emancipation. „Sobriquet Magazine”. Nr 28, wrzesień 2006. [dostęp 2020-04-15]. (ang.).
  7. ↑ Gianni Vattimo. iep.utm.edu. [dostęp 2020-04-15]. (ang.).
  8. ↑ Nie być Bogiem. Autobiografia na cztery ręce. Wydawnictwo Krytyki Polityczne. [dostęp 2021-03-17].

Bibliografia

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.