Pochodzenie i młodość

Barbara Śliwińska urodziła się 22 stycznia 1934 w Giżynie koło Mławy, jako przedostatnie dziecko Jana i Heleny z d. Matuszewskiej^[1].

Życie konsekrowane

Do Zgromadzenia Sióstr św. Katarzyny w Braniewie wstąpiła 15 kwietnia 1950^[1].

W październiku 1950 Barbara została przyjęta do nowicjatu i otrzymała imię zakonne Maria Gerarda. Pierwsze śluby zakonne złożyła 7 października 1952, następnie została posłana do katechezy w Jezioranach, gdzie służyła przez osiem lat. W tym czasie uzyskała również dyplom katechetyczny. W roku 1958 złożyła śluby wieczyste. W latach 1961–1962 pracowała w Państwowym Domu Pomocy Społecznej w Barczewie, gdzie wykonywała obowiązki pomocy pielęgniarskiej. Jednocześnie uczęszczała do Liceum Ogólnokształcącego w Olsztynie. Po uzyskaniu świadectwa dojrzałości, w 1962 podjęła roczną naukę w Międzyzakonnym Studium Społeczno-Prawnym w Warszawie.

Od 1963 zamieszkała w domu prowincjalnym Braniewie, gdzie sprawowała funkcję mistrzyni postulatu, a po skończonej kadencji otrzymała nominację na mistrzynię nowicjatu oraz została wybrana radną Prowincji Polskiej. Urzędy te pełniła przez okres trzech kadencji. W tym czasie brała udział w rocznych kursach przygotowawczych dla mistrzyń nowicjatu, potem dla mistrzyń junioratu. W 1980 ukończyła studia w Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie, uzyskując tytuł magistra teologii.

Od 1974 mieszkała w domu zakonnym w Łomiankach, gdzie pełniła obowiązki odpowiedzialnej za wspólnotę, przez pewien czas była też mistrzynią nowicjatu, a w latach 1978–1982 mistrzynią junioratu. Od 1981 prowadziła kwerendę w archiwach krajowych i zagranicznych, gromadząc materiały źródłowe do opracowania historii Zgromadzenia. W 1994 została przeniesiona do domu prowincjalnego w Braniewie, gdzie w dalszym ciągu zajmowała się wyszukiwaniem i badaniem dokumentów. W 1996 została wydana książka jej autorstwa: „Dzieje Zgromadzenia Sióstr Świętej Katarzyny Dziewicy i Męczennicy w latach 1571–1772”. W 1997 obroniła rozprawę doktorską przygotowaną pod kierunkiem prof. Wacława Odyńca w Instytucie Historii Uniwersytetu Gdańskiego, o tym samym tytule co wydana przez nią rok wcześniej książka, otrzymując tytuł doktora. Rozprawa stanowiła uwieńczenie jej wieloletnich badań prowadzonych zarówno w archiwach krajowych, jak i zagranicznych – litewskich, rzymskich i niemieckich^[2].

Zajmowała się historią swojego zgromadzenia. Wygłosiła szereg referatów na sympozjach naukowych, była autorką licznych artykułów, biogramów i haseł encyklopedycznych. Brała czynny udział w ogólnopolskich spotkaniach sióstr historyczek żeńskich zgromadzeń zakonnych. Zredagowała i przygotowała do druku modlitewnik Polskiej Prowincji „Wypłyń na głębię”, który ukazał się w 2002^[3]. W ostatnich latach zajęła się szczególnie badaniem dziejów powojennych Zgromadzenia Sióstr św. Katarzyny. Była członkinią Komisji Historycznej w procesie diecezjalnym stwierdzenia męczeństwa 16 Służebnic Bożych ze Zgromadzenia Sióstr św. Katarzyny^[4][5]. Opracowała na nowo i przygotowała do druku Żywot oraz I i II Regułę Zgromadzenia Reginy Protmann, jednak nie doczekała ich wydania. Śmierć przerwała również pracę nad drugim tomem historii jej zgromadzenia, obejmującym XIX i XX wiek.

Choroba i śmierć

Przez ostatnie lata swojego życia zmagała się z wieloma chorobami. Wiosną nadeszła diagnoza wskazująca na chorobę nowotworową. 5 lipca 2012 o 10:20 zmarła. Tego roku miała obchodzić jubileusz 60-lecia ślubów zakonnych^[1]. Spoczywa na cmentarzu zakonnym przy domu prowincjonalnym w Braniewie.