Gary Graffman (ur. 14 października 1928 w Nowym Jorku^[1][2]) – amerykański pianista.

Życiorys

W latach 1938–1946 uczył się u Isabelle Vengerovej w Curtis Institute of Music w Filadelfii^[2]. Zadebiutował publicznie jako pianista w 1947 roku, wykonując II koncert fortepianowy Siergieja Rachmaninowa wraz z Philadelphia Orchestra pod batutą Eugene’a Ormandy’ego^[1]. Od 1947 do 1948 roku przebywał na stypendium na Columbia University^[1]. W 1948 roku dał swój pierwszy recital w Carnegie Hall w Nowym Jorku^[1][2]. W 1949 roku wygrał konkurs im. Edgara Leventritta^[1][2], rok później jako stypendysta programu Fulbrighta wyjechał do Europy^[1]. Po powrocie do Stanów Zjednoczonych w 1951 roku odbył swoje pierwsze krajowe tournée^[1]. Uzupełniał też swoje studia u Vladimira Horowitza i Rudolfa Serkina^[1]. W kolejnych latach koncertował w Ameryce Południowej (1955), Europie (1956), Azji i Australii (1958) oraz Południowej Afryce (1961)^[1], występując m.in. z Cleveland Orchestra pod batutą George’a Szella i New York Philharmonic pod batutą Leonarda Bernsteina^[2]. Karierę zmuszony był ograniczyć w 1979 roku z powodu urazu palca prawej dłoni, od tego czasu specjalizował się w wykonawstwie utworów fortepianowych na lewą rękę^[1].

W jego repertuarze znajdowały się utwory m.in. Beethovena, Brahmsa, Chopina, Czajkowskiego, Rachmaninowa i Prokofjewa^[1]. Dokonał licznych nagrań płytowych^[1][2]. Występował wspólnie m.in. z Juilliard Quartet, Leonardem Rose’em i Henrykiem Szeryngiem^[2]. Dokonał prapremierowych wykonań IV koncertu fortepianowego Neda Rorema z Curtis Institute of Music Symphony Orchestra pod batutą André Previna (1993) i Gaea Williama Bolcoma z Baltimore Symphony Orchestra pod batutą Davida Zinmana (1996)^[1].

Pełnił funkcję kierownika artystycznego (od 1986), dyrektora (od 1989) i prezydenta (od 1995) Curtis Institute of Music^[1]. Opublikował swoje wspomnienia pt. I Really Should Be Practicing (Garden City 1981)^[1].

Przypisy