GAZ-14 Czajka
Ilustracja
Producent

GAZ

Okres produkcji

1977–1988

Miejsce produkcji

 ZSRR

Poprzednik

GAZ-13 Czajka

Następca

GAZ-3105 Wołga

Dane techniczne
Segment

F

Typy nadwozia

4-drzwiowy sedan
4-drzwiowy kabriolet

Silniki

V8 5,5 l 220 KM

Skrzynia biegów

3-biegowa automatyczna

Napęd

tylny

Długość

6114 mm

Szerokość

2020 mm

Wysokość

1525 mm

Rozstaw osi

3450 mm

Masa własna

2615 kg

Zbiornik paliwa

100 l

Ładowność

560 kg

GAZ-14 z boku
GAZ-14 od tyłu
GAZ-14-05

GAZ-14 Czajka, ros. ГАЗ-14 Чайка (pol. mewa) – luksusowa radziecka limuzyna, produkowana wyłącznie dla wysokich urzędników państwowych w zakładach GAZ w latach 1977-1988.

Historia powstania i produkcja

GAZ-14 był następcą pierwszego modelu Czajki, GAZ-13, będącej luksusowym samochodem służbowym dla funkcjonariuszy państwowych lub działaczy partyjnych wyższego szczebla w ZSRR oraz w państwach tzw. demokracji ludowej. Prace nad nowym modelem prowadzono od połowy lat 60., konstruktorami wiodącymi byli N. Juszmanow i Władimir Nosakow[1]. Oprócz unowocześnienia wyglądu, zwiększeniu miały ulec wygoda i bezpieczeństwo pasażerów. Początkowo rozważano głęboką modernizację starego modelu, przy zachowaniu jego rozstawu osi. Pierwsza seria prototypów z 1967 roku miała nadwozia projektu Lwa Jeriemiejewa. Samochód jednak nie został uznany za udany[1]. W kolejnej serii zwiększono rozstaw osi o 20 cm, a konkurs na projekt nadwozia wygrał młody projektant Stanisław Wołkow[1]. Swobodę projektantów ograniczała narzucona wysokość maski silnika 1 metr, wymuszająca niższe mocowanie silnika. W 1969 r. projekt został zaakceptowany przez komisję makietową. Próby prototypów, prowadzone m.in. na drogach Krymu i Kaukazu, doprowadziły do dalszych zmian. Latem 1973 trzecia seria prototypów przeszła badania państwowe i została zaakceptowana do produkcji (oceniano, że ostatni z ośmiu prototypów bardziej odróżniał się od pierwszego, niż pierwszy od GAZ-13)[1].

Produkcję samochodu uruchomiono dopiero w 1977 roku, produkując około 100 rocznie. Do 1981 roku była przy tym także produkowana stara Czajka GAZ-13. Cechą charakterystyczną systemu radzieckiego było, że luksusowe samochody, jak Czajka, były dostępne wyłącznie jako samochody służbowe dla funkcjonariuszy państwowych lub działaczy partyjnych, a przydział odpowiedniego samochodu zależał od rangi użytkownika, zgodnie z "tabelą rang". W związku z tym, że nowy samochód był większy i bardziej prestiżowy, przysługiwał on tylko części dotychczasowych użytkowników Czajek, stojących wyżej w komunistycznej lub państwowej nomenklaturze, a część musiała "przesiąść się" na mniej prestiżowe Wołgi GAZ-24[2] (powtórzyła się przy tym podobna sytuacja, jak po zastąpieniu GAZ-12 ZIM przez większe GAZ-13). Sytuację poprawił import „pośredniej” Tatry 613, a następnie wprowadzenie nowej Wołgi GAZ-3102[3][4]. Produkcję GAZ-14 zakończono w 1988 roku w związku z pieriestrojką – reformami politycznymi wprowadzanymi przez nowego sekretarza generalnego partii komunistycznej M. Gorbaczowa, dążącego m.in. do ograniczania przywilejów ludzi władzy. Łącznie zbudowano ich 1114, a ostatni – 24 grudnia 1988.

Oprócz limuzyn, wyprodukowano w niewielkiej liczbie kabriolet GAZ-14-05 przeznaczony do odbierania defilad wojskowych (z pulpitem z mikrofonami zamiast rozkładanych siedzeń). Cztery samochody przebudowano w zakładach RAF w Rydze na karetki pogotowia, z nadwoziem kombi i podniesionym dachem, z tego dwa przeznaczono dla przywódcy Kuby Fidela Castro, a dwa dla rządowej służby zdrowia ZSRR[5].

Opis

GAZ-14 miał półsamonośne nadwozie oparte na ramie w formie X, zmodyfikowanej w stosunku do GAZ-13. Zawieszenie było takiego samego typu, jak w GAZ-13, ale zostało ulepszone. Z przodu było zawieszenie niezależne, na sprężynach, z tyłu - zależne, na resorach podłużnych. Silnik w układzie V8 nie był nowo opracowany, lecz zmodernizowany, m.in. zastosowano dwa gaźniki i zmieniono kolektor dolotowy i wylotowy. Moc silnika wzrosła ze 195 do 220 KM. Mimo większej o pół tony masy, samochód był szybszy (175 zamiast 160 km/h) i bardziej dynamiczny (rozpędzanie do 100 km/h w 15 zamiast 20 sekund), także dzięki lepszej aerodynamice. Ulepszono także hydromechaniczny układ przeniesienia napędu z trzystopniową automatyczną skrzynią biegów, w której przełożenia zmieniano już dźwignią, a nie przyciskami.

Samochód był teoretycznie siedmiomiejscowy - między przednimi fotelami kierowcy i pasażera a tylną kanapą były dwa rozkładane siedzenia, lecz w praktyce wyprofilowanie tylnej komfortowej kanapy pozwalało na wygodną jazdę na niej tylko dla dwóch osób (ogółem sześciu). Samochód miał efektywny podwójny system ogrzewania oraz układ klimatyzacji (produkcji japońskiej), mieszczący się w bagażniku i obsługiwany przez pasażerów tylnej kanapy. Również z tylnej kanapy obsługiwane było radio i magnetofon. Szyby w drzwiach i antena podnoszone były elektrycznie, również elektrycznie były regulowane siedzenia. W celu zapewnienia pracy wszystkich systemów, GAZ-14 został wyposażony w drugi akumulator. Samochód posiadał bezwładnościowe pasy bezpieczeństwa. Siedzenia i obicie wnętrza było z ochrowo-beżowego lub szaro-zielonego weluru. Standardowo nie było przegrody między przednimi siedzeniami a resztą salonu, lecz mogła być montowana. Po raz pierwszy w ZSRR wprowadzono spryskiwacze reflektorów oraz zarówno przednie i tylne światła przeciwmgielne.

Dane techniczne

Silnik

Osiągi

  • Przyspieszenie 0-100 km/h: 15,0 s
  • Prędkość maksymalna: 175 km/h
  • Spalanie (90 km/h / 120 km/h / miasto) w l/100 km: 17,5 / 20,0 / 29,0

Inne

  • Przełożenie główne: 3,58:1
  • Przełożenia biegów (I / II / III / wsteczny): 2,64:1 / 1,58:1 / 1:1 / 2:1
  • Współczynnik przekładni hydrokinetycznej: 2,35:1
  • Promień skrętu: 8,2 m
  • Rozstaw kół tył / przód: 1580 / 1580 mm
  • Prześwit: 180 mm
  • Opony: 9,35 x 15

Galeria

Przypisy

  1. 1 2 3 4 GAZ-14 "Czajka", "Awtolegiendy SSSR" Nr 52, ss.3-4
  2. GAZ-14 "Czajka", "Awtolegiendy SSSR" Nr 52, s.6
  3. Tatra 613, "Awtolegiendy SSSR i socstran" Nr 160, DeAgostini 2015, ISSN 2071-095X, (ros.), s.11
  4. GAZ-3102 "Wołga", "Awtolegiendy SSSR" Nr 35, Moskwa: DeAgostini, 2010, ISSN 2071-095X, (ros.), s.3-4
  5. GAZ-14 "Czajka", "Awtolegiendy SSSR" Nr 52, s.15

Bibliografia

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.