Wartości drugiej funkcji Czebyszewa dla (niebieska), dla porównania funkcja

Funkcje Czebyszewa są dwiema funkcjami wykorzystywanymi w teorii liczb. Swoją nazwę wzięły od nazwiska rosyjskiego matematyka, Pafnutija Czebyszewa[1].

Pierwsza funkcja Czebyszewa, oznaczana przez lub jest zdefiniowana jako

dla dowolnej liczby rzeczywistej gdzie oznacza sumę po liczbach pierwszych mniejszych lub równych a jest logarytmem naturalnym.

Druga funkcja Czebyszewa, oznaczana przez jest zdefiniowana jako

dla gdzie jest funkcją von Mangoldta.

Funkcje i (zwłaszcza ) są wykorzystywane szczególnie często w analitycznej teorii liczb, ze względu na dobre wzory opisujące ich zachowanie w relacji z funkcją zeta Riemanna.

Relacje między funkcjami i

Niech będzie funkcją liczącą liczby pierwsze. Korzystając z sumowania przez części Abela, możemy uzyskać[1]

i równoważnie

Relacja między pierwszą a drugą funkcją Czebyszewa jest opisana przez

przy czym druga równość zachodzi, ponieważ dla zachodzi nierówność a tym samym

Dodatkowo, korzystając z powyższej równości można wykazać dla prawdziwość ograniczenia

Twierdzenie o liczbach pierwszych

W swojej pierwotnej wersji, twierdzenie o liczbach pierwszych mówi, że

Korzystając z funkcji Czebyszewa, możemy równoważnie zapisać treść jako

lub

Wzór Selberga

W 1948 r. Atle Selberg udowodnił zależność[2]

lub równoważnie[1]

lub[1]

Wzór Selberga odegrał kluczową rolę w elementarnych, niezależnych od siebie dowodach twierdzenia o liczbach pierwszych Selberga i Erdösa[2][3].

Związek z funkcją zeta Riemanna

W 1895 Hans von Mangoldt udowodnił[4], że

gdzie oznacza sumę po wszystkich zerach funkcji zeta na Funkcja jest zdefiniowana jako

Wiadomo, że szeregiem Taylora równym funkcji jest

dlatego trzeba rozumieć jako sumę po nietrywialnych miejscach zerowych funkcji zeta, a powyższy szereg – jako sumę po miejscach trywialnych

Funkcje Czebyszewa dla ciągów arytmetycznych

Na potrzebę zagadnień dot. liczb pierwszych w ciągach arytmetycznych (np. twierdzenia Dirichleta), definiuje się często funkcje pomocnicze[5]. Niech dana będzie liczba całkowita oraz względnie pierwsza z nią liczba całkowita Wówczas oznaczamy

oraz

Przypisy

  1. 1 2 3 4 Tom M. Apostol, Introduction to Analytic Number Theory, „Undergraduate Texts in Mathematics”, 1976, DOI: 10.1007/978-1-4757-5579-4, ISSN 0172-6056.
  2. 1 2 Atle Selberg, An Elementary Proof of the Prime-Number Theorem, „The Annals of Mathematics”, 50 (2), 1949, s. 305, DOI: 10.2307/1969455, JSTOR: 1969455.
  3. D. Goldfeld, The Elementary Proof of the Prime Number Theorem: An Historical Perspective, New York, NY: Springer New York, 2004, s. 179–192, DOI: 10.1007/978-1-4419-9060-0_10, ISBN 978-1-4612-6490-3.
  4. Harold Davenport, Hugh L. Montgomery, Multiplicative number theory, wyd. 3rd ed, Graduate texts in mathematics, New York Berlin Heidelberg: Springer, 2000, ISBN 978-0-387-95097-6 [dostęp 2023-12-10].
  5. Henryk Iwaniec, Emmanuel Kowalski, Analytic Number Theory, Colloquium Publications, Providence, Rhode Island: American Mathematical Society, 8 czerwca 2004, DOI: 10.1090/coll/053, ISBN 978-0-8218-3633-0.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.