Młodość i początki kariery

Był synem zawodowego żołnierza. Tuż po ukończeniu szkoły średniej próbował dostać się do Royal Academy of Dramatic Art, czołowej brytyjskiej szkoły teatralnej, jednak został odrzucony po bardzo nieudanym egzaminie praktycznym, w czasie którego nieustannie się jąkał^[1]. W czasie II wojny światowej został powołany do British Army, gdzie służył w polowych zespołach artystycznych. Po wyjściu z wojska postanowił utrzymywać się z pracy estradowej. W grudniu 1946 zadebiutował w radiu, a dokładnie na antenie ówczesnego BBC Light Programme. W drugiej połowie lat 40. i w pierwszej połowie lat 50. stopniowo wzmacniał swoją pozycję jako wzięty kabareciarz. W 1954 zadebiutował w kinie, w napisanej specjalnie z myślą o nim głównej roli w komedii The Runaway Bus.

Teatr, estrada i telewizja

W drugiej połowie lat 50. Howerd coraz odważniej wprowadzał do swojej twórczości eksperymenty formalne, próbował także swoich sił jako aktor telewizyjny, jednak zmiany te nie były dobrze przyjmowane przez publiczność. Na początku lat 60. przeżył załamanie nerwowe, jednak wkrótce później jego notowania ponownie poszły w górę. W 1963 dołączył do obsady popularnego programu satyrycznego That Was the Week That Was, zaś w latach 1963–1965 z powodzeniem występował na West Endzie, gdzie grał główną rolę w musicalu A Funny Thing Happened on the Way to the Forum, zaś do jego partnerów scenicznych należał m.in. Kenneth Connor. W 1964 otrzymał swój autorski serial telewizyjny, zatytułowany po prostu Frankie Howerd i liczący 12 odcinków. W latach 1969–1970 był główną gwiazdą popularnego serialu Up Pompeii!, w którym swobodnie mieszał kwestie granej przez siebie postaci z wypowiedziami skierowanymi wprost do publiczności. W 1971 zagrał w filmie kinowym opartym na tej produkcji. Później wystąpił jeszcze w bazujących na podobnej koncepcji serialach Whoops Baghdad i Then Churchill Said to Me.

W 1976 wyjechał na pewien czas do Kanady, gdzie nagrywał autorski program na potrzeby tamtejszej telewizji publicznej CBC. W latach 80. jego popularność nieco przygasła, dużo rzadziej pojawiał się w mediach, zaś głównym polem jego aktywności artystycznej stały się występy estradowe, zbliżone formułą do stand-upu.

Film

Najwięcej ról filmowych Howerd otrzymywał w drugiej połowie lat 50. i na początku lat 60. Pojawił się wtedy m.in. w takich obrazach jak Jak zabić starszą panią, Jumping for Joy, Further Up the Creek czy A Touch of the Sun. Dwukrotnie wystąpił w filmach z popularnej serii niskobudżetowych komedii Cała naprzód. Były to Doktorze do dzieła (1967) i Cała naprzód: Safarii (1969). Po sukcesie Up Pompeii zagrał jeszcze w dwóch filmach zrealizowanych w podobnej formule: Up the Chastity Belt (1971) i Up the Front (1972). W 1978 zagrał w hollywoodzkim musicalu Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band, w którym wystąpili również m.in. Bee Gees czy Steve Martin.

Okoliczności śmierci

W 1991 Howerd był na egzotycznej wycieczce nad Amazonką, skąd przywiózł wirusa, który z czasem przerodził się w poważną infekcję dróg oddechowych. W kwietniu 1992 trafił do szpitala, jednak lekarze nie byli już w stanie mu pomóc i dość szybko podjęli decyzję o wypuszczeniu go do domu, aby mógł spędzić w spokoju swoje ostatnie święta wielkanocne. Zmarł 19 kwietnia 1992 w wieku 75 lat, bezpośrednią przyczyną zgonu było zatrzymanie akcji serca spowodowane postępującą chorobą.