Franciszek Kamiński
generał brygady generał brygady
Data i miejsce urodzenia

5 sierpnia 1923
Kołomyja

Data i miejsce śmierci

4 stycznia 1985
Warszawa

Przebieg służby
Lata służby

1944–1985

Siły zbrojne

Armia Czerwona
ludowe Wojsko Polskie

Formacja

Lotnictwo ludowego Wojska Polskiego

Jednostki

2 pułk nocnych bombowców „Kraków”
11 pułk lotnictwa myśliwskiego
10 Dywizja Lotnictwa Myśliwskiego OPL
9 Dywizja Lotnictwa Myśliwskiego

Stanowiska

dowódca Lotnictwa Operacyjnego,
zastępca dowódcy Wojsk Lotniczych ds. lotnictwa operacyjnego,
szef Wojewódzkiego Sztabu Wojskowego w Opolu

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Order Sztandaru Pracy I klasy Order Sztandaru Pracy II klasy Order Krzyża Grunwaldu III klasy Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi Brązowy Krzyż Zasługi Srebrny Medal „Zasłużonym na Polu Chwały” Brązowy Medal „Zasłużonym na Polu Chwały” Medal 10-lecia Polski Ludowej Medal 30-lecia Polski Ludowej Medal 40-lecia Polski Ludowej Order Wojny Ojczyźnianej I klasy
Grób Franciszka Kamińskiego na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach

Franciszek Kamiński (ur. 5 sierpnia 1923 w Kołomyi, zm. 4 stycznia 1985 w Warszawie) – generał brygady pilot Wojska Polskiego.

Życiorys

Kształcił się w Łodzi i Kołomyi; naukę przerwał wybuch wojny. W 1941 skończył szkołę sowiecką. Do 1944 był robotnikiem, w marcu 1944 został wcielony do batalionu szturmowego Armii Czerwonej walczącego z UPA. Krótko potem wstąpił do Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR, ukończył szkołę mechaników w Gostomlu k. Kijowa. Mechanik lotniczy w 2 pułku bombowców nocnych „Kraków”, walczył na Mazowszu, następnie na Pomorzu, 24 listopada 1944 lekko ranny. W kwietniu 1945 wstąpił do Wojskowej Szkoły Pilotów w Dęblinie. W grudniu 1947 ukończył tę szkołę ze stopniem chorążego. Od 1 września 1949 dowódca klucza 4 eskadry, potem klucza 16 eskadry. W 1949 skończył kurs szefów strzelania powietrznego pułków ze stopniem porucznika. Od lipca 1951 dowódca eskadry, od grudnia 1952 dowódca 11 pułku lotnictwa myśliwskiego 6 Dywizji Lotnictwa Myśliwskiego w stopniu kapitana, następnie majora. 1953–1954 na kursie w Ośrodku Szkolenia Sił Powietrznych w Taganrogu, po powrocie został podpułkownikiem. Od października 1956 dowódca 10 Dywizji Lotnictwa Myśliwskiego OPL w Słupsku. Od listopada 1957 komendant Oficerskiej Szkoły Lotniczej w Dęblinie. 1959–1961 studiował w Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR im. K. Woroszyłowa w Moskwie, po powrocie został zastępcą dowódcy Lotnictwa Operacyjnego do spraw szkolenia bojowego. Od 1 października 1961 dowódca 9 Dywizji Lotnictwa Myśliwskiego w Malborku. Od lipca 1963 zastępca dowódcy Lotnictwa Operacyjnego do spraw liniowych, a od 7 listopada 1963 dowódca Lotnictwa Operacyjnego.

Należał do PPR, a od 1948 roku – PZPR. W latach 1963–1968 był członkiem Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Poznaniu, a w latach 1975–1978 – członkiem KW PZPR w Opolu[1]

W październiku 1963 mianowany generałem brygady. Nominację wręczył mu w Belwederze przewodniczący Rady Państwa PRL Aleksander Zawadzki w obecności ministra obrony narodowej marszałka Polski Mariana Spychalskiego.

Od grudnia 1967 zastępca dowódcy Wojsk Lotniczych do spraw lotnictwa operacyjnego. W grudniu 1975 został wyznaczony na stanowisko szefa Wojewódzkiego Sztabu Wojskowego w Opolu. Od października 1979 zastępca dowódcy Pomorskiego Okręgu Wojskowego w Bydgoszczy do spraw Obrony Terytorialnej. Od marca 1981 przewodniczący Wojewódzkiej Rady Narodowej w Bydgoszczy. Od lutego 1984 zastępca Głównego Inspektora Obrony Terytorialnej do spraw organizacji paramilitarnych.

Zmarł w szpitalu klinicznym WAM w Warszawie. Pochowany 9 stycznia 1985 roku na Cmentarzu Wojskowych Powązkach w Warszawie (kwatera B4-7-5)[2]. W pogrzebie wzięła udział delegacja WP z ministrem obrony narodowej generałem armii Florianem Siwickim. Mowy pogrzebowe wygłosili: zastępca Głównego Inspektora Obrony Terytorialnej, generał dywizji Wacław Jagas oraz dowódca Wojsk Lotniczych, generał dywizji pilot Tytus Krawczyc.

Awanse

Odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ Kto jest kim w Polsce 1984. Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwo Interpress, 1984, s. 366. ISBN 83-223-2073-6.
  2. ↑ Wyszukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze. cmentarzekomunalne.com.pl. [dostęp 2019-11-27].
  3. ↑ Dziennik Urzędowy Rady Narodowej m.st. Warszawy, nr 3, 27 lutego 1978, s. 4.

Bibliografia

  • Stefan Czmur, Waldemar Wojcik: Generałowie w stalowych mundurach. Warszawa: Bellona, 2003, s. 86-88. ISBN 83-902541-3-1. OCLC 830493553.
  • Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990 t. II: I-M, Toruń 2010, s. 144-146.
  • Józef Zieliński: Dowódcy pułków lotnictwa polskiego 1921-2012. Warszawa: Bellona, 2015, s. 178-179. ISBN 978-83-11-13990-9. OCLC 924867180.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.