Rewolucja francuska

Po rewolucji francuskiej, w 1790 odmówił złożenia przysięgi na konstytucję cywilną kleru i zabronił jej składania przez podległych mu księży oraz odmówił utworzenia wprowadzonej przez ten akt rady biskupiej. 9 grudnia 1790 wyjechał z Tarbes, aby nie być zmuszony do składania przysięgi. Do miasta powrócił 12 marca 1791, jednak 8 dni później zgromadzenie wyborcze departamentu wybrało ks. Jeana-Guillaume'a Moliniera biskupem konstytucyjnym Tarbes. Bp de Gain de Montaignac przez dwa kolejne miesiące pozostawał w Tarbes i sprawował urząd biskupi. Szacuje się, że ok. 80% księży diecezji Tarbes wymówiło posłuszeństwo bp de Gain de Montaignac i poparło konstytucję.

Emigracja

20 maja 1791, na dwa dni przed objęciem diecezji przez Moliniera, opuścił miasto i udał się na emigrację do Hiszpanii. W 1794, obawiając się przybycia wojsk francuskich, wyjechał do Italii. Kilkakrotnie zmieniał miejsce zamieszkania, co za każdym razem podyktowane było ruchami wojsk francuskich, których się obawiał. W 1800 udał się do Portugalii. W 1808 francuski najazd na Portugalię zmusił go do ponownej emigracji. Wyjechał wówczas do Londynu, gdzie w 1812 zmarł.

Konkordat z rewolucyjną Francją podpisany 15 lipca 1801 przyjął z rezygnacją, jako zawarty poza królem, którego uważał za swojego prawowitego władcę, jednak na prośbę papieża Piusa VII, 6 października 1801 złożył rezygnację z biskupstwa Tarbes, którego likwidację porozumienie przewidywało.

Odznaczał się głęboką wiarą. Do końca życia pozostał rojalistą i zdecydowanym przeciwnikiem rewolucji.