Fotografia kirlianowska – metoda rejestracji wyładowań elektrycznych przy użyciu materiałów fotograficznych. Po umieszczeniu fotografowanego obiektu na światłoczułej powierzchni i przyłożeniu do niej odpowiednio wysokiego napięcia, na materiale utrwalane są wyładowania koronowe na obrzeżach fotografowanego przedmiotu. Nazwa pochodzi od nazwiska małżeństwa Siemiona i Walentyny Kirlianow, popularyzatorów tego rodzaju fotografii[1].
Samo zjawisko fizyczne pozwalające na uzyskanie takich obrazów jest potwierdzone naukowo, szczegółowo zbadane i zgodne ze współczesną wiedzą teoretyczną. W kręgach pseudonaukowych (parapsychologów, radiestetów, energoterapeutów, bioterapeutów) postulowane jest, że pozwala ona na zarejestrowanie aury rzekomo odzwierciedlając stan duchowy organizmów żywych. Taka hipoteza nie ma podstaw naukowych.
Historia
Prekursorem fotografii kirlianowskiej był Jakub Jodko Narkiewicz w końcu XIX wieku[1]. Badania nad aurą rozwinęło w latach 30. małżeństwo Kirlianow w ZSRR, doskonaląc metody rejestracji tego zjawiska przy użyciu generatora wysokiego napięcia i wysokiej częstotliwości, równocześnie przedstawiając wykładnię metafizyczną dla rejestrowanych obrazów[1].
Przypisy
- 1 2 3 ELEKTROFOTOGRAFIA - Metoda GDV a Fotografia Kirlianowska Biopola [online], www.macierz.org.pl [dostęp 2021-06-21] [zarchiwizowane z adresu 2021-06-24].
Linki zewnętrzne
- Budowa kamery kirlianowskiej, sposoby wykonywania fotografii. [dostęp 2013-07-10].
- Proste urządzenie do wykonywania cyfrowych fotografii kirlianowskich. [dostęp 2013-07-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-06-16)].