Filipinomysz mała
Apomys microdon[1]
Hollister, 1913
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ssaki

Podgromada

żyworodne

Infragromada

łożyskowce

Rząd

gryzonie

Podrząd

Supramyomorpha

Infrarząd

myszokształtne

Nadrodzina

myszowe

Rodzina

myszowate

Podrodzina

myszy

Plemię

Hydromyini

Rodzaj

filipinomysz

Podrodzaj

Apomys

Gatunek

filipinomysz mała

Synonimy

Rattus (Apomys) hollisteri Ellerman, 1949[2]

Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3]

Filipinomysz mała[4] (Apomys microdon) – gatunek ssaka z podrodziny myszy (Murinae) w obrębie rodziny myszowatych (Muridae), występujący endemicznie na Filipinach.

Taksonomia

Gatunek po raz pierwszy zgodnie z zasadami nazewnictwa binominalnego opisał w 1913 roku amerykański przyrodnik Ned Hollister nadając mu nazwę Apomys microdon[5]. Holotyp pochodził z Biga, na wyspie Catanduanes, w Filipinach[6].

Apomys microdon należy do podrodzaju Apomys[7]. A. microdon jest najbliżej spokrewniony z A. musculus i prawdopodobnie stanowią kompleks gatunkowy[7]. Na Luzonie jest sympatryczny z różnymi przedstawicielami podrodzaju Megapomys, które są bardziej ściśle lądowe, w przeciwieństwie do gatunków wspinaczkowych i nadrzewnych z podrodzaju Apomys[7]. Taksonomia wymaga dodatkowej oceny[7]. Autorzy Illustrated Checklist of the Mammals of the World uznają ten takson za gatunek monotypowy[7].

Etymologia

  • Apomys: Apo, Mindanao, Filipiny; gr. μυς mus, μυος muos „mysz”[8].
  • microdon: gr. μικρος mikros „mały”[9]; οδους odous, οδοντος odontos „ząb”[10].

Zasięg występowania

Filipinomysz mała występuje na wyspach Luzon i Catanduanes, należących do Filipin[7]. Doniesienia o występowaniu na wyspach Dinagat i Leyte dotyczą filipinomyszy nadbrzeżnej (A. littoralis)[6][3].

Morfologia

Długość ciała (bez ogona) 90–107 mm, długość ogona 124–149 mm, długość ucha 15–19 mm, długość tylnej stopy 26–31 mm; masa ciała 28–42 g[11].

Ekologia

Na Luzonie jest spotykany niemal od poziomu morza do 2150 m n.p.m.[3].

Żyje w lasach górskich, nizinnych i mglistych, zarówno pierwotnych jak i wtórnych. Nie jest spotykany poza lasami. Prowadzi nadrzewny tryb życia[3].

Populacja

Zwierzę to lokalnie jest dosyć liczne, filipinomysz mała jest uznawana za gatunek najmniejszej troski. Intensywne wylesianie zagraża jego nizinnym populacjom, nie stanowi natomiast zagrożenia dla gryzoni zamieszkujących wyżyny[3].

Przypisy

  1. ↑ Apomys microdon, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. ↑ J.R. Ellerman: The families and genera of living rodents. Cz. 3. London: British Museum, 1949, s. 76. (ang.).
  3. 1 2 3 4 5 L. Heaney, Apomys microdon, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2016, wersja 2021-3 [dostęp 2022-02-22] (ang.).
  4. ↑ Nazwy polskie za: W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 264. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).
  5. ↑ N. Hollister. A review of Philippine land mammals in the United States National Museum. „Proceedings of the United States National Museum”. 46, s. 327, 1914. (ang.).
  6. 1 2 D.E. Wilson & D.M. Reeder (redaktorzy): Species Apomys microdon. [w:] Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. [dostęp 2022-02-22].
  7. 1 2 3 4 5 6 C.J. Burgin, D.E. Wilson, R.A. Mittermeier, A.B. Rylands, T.E. Lacher & W. Sechrest: Illustrated Checklist of the Mammals of the World. Cz. 1: Monotremata to Rodentia. Barcelona: Lynx Edicions, 2020, s. 488. ISBN 978-84-16728-34-3. (ang.).
  8. ↑ E.A. Mearns. Descriptions of new genera and species of mammals from the Philippine Islands. „Proceedings of the United States National Museum”. 28, s. 455, 1905. (ang.).
  9. ↑ Jaeger 1944 ↓, s. 136.
  10. ↑ Jaeger 1944 ↓, s. 151.
  11. ↑ Ch. Denys, P. Taylor & K. Aplin. Opisy gatunków Muridae: Ch. Denys, P. Taylor, C. Burgin, K. Aplin, P.-H. Fabre, R. Haslauer, J. Woinarski, B. Breed & J. Menzies: Family Muridae (True Mice and Rats, Gerbils and relatives). W: D.E. Wilson, R.A. Mittermeier & T.E. Lacher (redaktorzy): Handbook of the Mammals of the World. Cz. 7: Rodents II. Barcelona: Lynx Edicions, 2017, s. 668. ISBN 978-84-16728-04-6. (ang.).

Bibliografia

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.