Feliks Przytycki

Państwo działania	Polska
Data i miejsce urodzenia	16 sierpnia 1951 Warszawa
profesor, doktor habilitowany nauk matematycznych
Specjalność: układy dynamiczne
Doktorat	1977 – matematyka Instytut Matematyczny PAN
Habilitacja	1983
Profesura	1991 lub 1992
Odznaczenia

Feliks Marian Przytycki (ur. 16 sierpnia 1951 w Warszawie^[1]) – polski profesor nauk matematyczno-przyrodniczych, członek rzeczywisty Polskiej Akademii Nauk^[2], specjalizujący się w układach dynamicznych^[3].

Życiorys

W 1969 roku rozpoczął studia na Wydziale Matematyki, Informatyki i Mechaniki Uniwersytetu Warszawskiego. Ukończył je w 1974^[1]. Trzy lata później w Instytucie Matematycznym Polskiej Akademii Nauk napisał pracę doktorską zatytułowaną „Hiperboliczne endomorfizmy rozmaitości”^[3]. Promotorem tej pracy był Karol Krzyżewski^[4]. Habilitację uzyskał w 1983 roku^[1][5]. Od 1976 jest pracownikiem IM PAN – w latach 1998–2002 i 2006–2010 był zastępcą dyrektora do spraw nauki, a w latach 2010–2018 dyrektorem tej instytucji^[1]. Tytuł profesora otrzymał w 1991 lub 1992 roku^[3][1]. Jednocześnie w latach 1989–2001 pracował jako wykładowca na Uniwersytecie Warszawskim^[1].

Był stypendystą wizytującym na następujących uczelniach: Instituto de Matemática Pura e Aplicada (IMPA) w Rio de Janeiro, Institute of Hautes Études Scientifiques (IHES), SUNY at Stony Brook, University of Warwick, Uniwersytecie Yale i Uniwersytecie Hebrajskim w Jerozolimie^[1].

Feliks Przytycki był również jednym z prelegentów zaproszonych na Międzynarodowy Kongres Matematyków, który odbył się w Rio de Janeiro w Brazylii w 2018 roku. Wygłosił tam wykład o metodach formalizmu termodynamicznego w jednowymiarowej dynamice rzeczywistej i zespolonej^[6]. Jest członkiem Warszawskiego Towarzystwa Naukowego^[7] oraz, od 2022, Polskiej Akademii Nauk^[2]. Pełnił także funkcję członka zarządu (prezesa oddziału warszawskiego Polskiego Towarzystwa Matematycznego) w kadencji 1989–1991^[8] oraz zastępcy przewodniczącego Komitetu Matematyki PAN. Komitet ten pełni rolę Narodowego Komitetu do spraw współpracy z Międzynarodową Unią Matematyczną^[9].

Członek redakcji czasopisma Fundamenta Mathematicae^[10]. Wypromował 8 doktorów, w tym Krzysztofa Barańskiego, Mariusza Urbańskiego i Annę Zdunik^[11].

Swoje prace publikował m.in. w „Fundamenta Mathematicae”, „Communications in Mathematical Physics", „Compositio Mathematica" i „Mathematische Annalen" oraz najbardziej prestiżowych czasopismach matematycznych świata: „Annals of Mathematics” i „Inventiones Mathematicae"^[12].

Ma syna Piotra, który również zajmuje się matematyką^[13].

Nagrody i wyróżnienia

Uhonorowany m.in.:

• Nagrodą im. Kazimierza Kuratowskiego Instytutu Matematycznego PAN i Polskiego Towarzystwa Matematycznego (1981),
• Nagrodą Wydziału III Nauk Matematycznych, Fizycznych i Chemicznych PAN (1985),
• Nagrodą im. Tadeusza Ważewskiego Polskiego Towarzystwa Matematycznego (1984),
• Nagrodą Sekretarza Naukowego PAN za udział w programie „Geometry and Topology of Operator Structures” (1985),
• Nagrodą Ministra Edukacji Narodowej (wspólnie z Anną Marią Zdunik i Mariuszem Urbańskim, 1992),
• Subsydium Fundacji Nauki Polskiej (kilkakrotnie w latach 1999–2003),
• Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2008).

Przypisy