Feliks Prusak
Data i miejsce urodzenia

20 listopada 1939
Inowrocław

profesor nauk prawnych
Specjalność: prawo karne procesowe, prawo karne skarbowe, kryminologia, prawo celne, prawo dewizowe, prawo handlowe
Alma Mater

Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu

Doktorat

23 października 1967
Uniwersytet Warszawski

Habilitacja

11 czerwca 1975

Profesura

12 lipca 1982

Nauczyciel akademicki
Uczelnia

Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu
Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Medal Komisji Edukacji Narodowej

Feliks Prusak (ur. 20 listopada 1939 w Inowrocławiu) – polski prawnik, adwokat, profesor nauk prawnych, nauczyciel akademicki wielu uczelni.

Życiorys

Ukończył Liceum Ogólnokształcące im. Jana Kasprowicza w Inowrocławiu. Studia prawnicze odbył na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu w latach 1957–1962. Bezpośrednio po ukończeniu studiów podjął pracę naukowo-dydaktyczną na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu oraz równolegle rozpoczął aplikację sądową w Sądzie Wojewódzkim w Bydgoszczy. Działalność prawniczą realizował w Prokuraturze Powiatowej w Toruniu, a następnie w Prokuraturze Wojewódzkiej w Bydgoszczy oraz kontynuował jako Wiceprokurator Prokuratury Generalnej w Warszawie.

Stopień naukowy doktora prawa uzyskał na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego dnia 23 października 1967 na podstawie opublikowanej drukiem rozprawy doktorskiej „Podstawy rewizji w polskim procesie karnym”. Stopień naukowy doktora habilitowanego nauk prawnych w zakresie procedury karnej uzyskał na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego dnia 11 czerwca 1975. Tytuł opublikowanej rozprawy habilitacyjnej „Pociągnięcie podejrzanego do odpowiedzialności w procesie karnym”[1].

Tytuł naukowy profesora nauk prawnych uzyskał na mocy uchwały Rady Państwa z dnia 12 grudnia 1982. Pracę naukowo-dydaktyczną wykonywał m.in. jako nauczyciel akademicki Uniwersytetu Szczecińskiego, Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie. Pełnił funkcję sekretarza naukowego w Instytucie Problematyki Przestępczości oraz zastępcy dyrektora Instytutu Prawa. Był dyrektorem Instytutu Prawa i Administracji w Uniwersytecie Szczecińskim. Sprawował obowiązki prorektora tego Uniwersytetu do spraw badań naukowych i współpracy z zagranicą. Był również dziekanem Wydziału Prawa i Administracji w kilku niepublicznych uczelniach akademickich w Warszawie (Uczelnia Łazarskiego, Uczelnia im. H. Chodkowskiej, Wyższa Szkoła Menedżerska)[2]. Jako adwokat wykonywał zawód w Szczecinie i Warszawie. Został uhonorowany przez Naczelną Radę Adwokacką odznaczeniem „Adwokatura Zasłużonym”. Specjalista z zakresu prawa sądowego oraz prawa i postępowania karnego, a także prawa i postępowania karnego skarbowego oraz prawa celnego, dewizowego i podatkowego. Ekspert kilku Komisji Sejmu i Senatu RP. Członek Rady Legislacyjnej przy Prezesie Rady Ministrów II Kadencji.

Jest autorem ponad 300 publikacji, w tym: 45 pozycji książkowych i monografii, trzech komentarzy do prawa karnego skarbowego oraz pierwszego komentarza do nowego kodeksu postępowania karnego, ustawy prawo celne, ustawy prawo dewizowe i ustawy prawo o zobowiązaniach podatkowych; jest także autorem kilku podręczników akademickich[3][4].

Odznaczony jest m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1975) oraz Medalem Edukacji Narodowej (2001).

Wykaz ważniejszych publikacji

  • Podstawy rewizji w procesie karnym. Bydgoszcz 1970, PWN, s. 145.
  • Pociągnięcie podejrzanego do odpowiedzialności w procesie karnym. Warszawa 1973, WP, s. 295.
  • Nadzór prokuratora nad postępowaniem przygotowawczym. Warszawa 1984, WP, s. 269.
  • Ustawa karna skarbowa z komentarzem. Warszawa 1992, WP, s. 512.
  • Prawo celne z komentarzem. Warszawa 1994, WP, s. 317, wydanie II – Warszawa 1995, WP, s. 445.
  • Nowe prawo dewizowe. Komentarz. Warszawa 1996, WP, s. 182.
  • Komentarz do Kodeksu postępowania karnego. Warszawa 1999, WP, tom I – s. 833, tom II – s. 839.
  • Kodeks celny. Komentarz. Warszawa 2000, Oficyna Prawnicza MUZA, s. 1350.
  • Organy ochrony prawnej. I wydanie – Warszawa 2001, s. 307, II wydanie (uzupełnione i poprawione) – Warszawa 2001, s. 317.
  • Kodeks karny skarbowy – komentarz. Warszawa 2005, tom I, s. 735, tom II, Warszawa 2005, s. 1405.
  • Bibliografia prawa i postępowania karnego. Literatura. Orzecznictwo. 1944 – 1964. Warszawa 1969, WP, tom I, s. 1004 (współautor).
  • Bibliografia prawa i postępowania karnego. Literatura. Orzecznictwo. 1956– 1969. Warszawa 1971, WP, tom II, s. 611 (współautor).
  • Bibliografia prawa karnego (materialnego, procesowego i wykonawczego). Literatura. Orzecznictwo. 1970 – 1974. Warszawa 1977, WP, tom III, s. 890 (współautor).
  • Bibliografia prawa karnego (materialnego, procesowego i wykonawczego). Literatura. Orzecznictwo. 1975 – 1979. Warszawa 1983, WP, tom IV, s. 883 (współautor).
  • Szczególne dziedziny prawa karnego. Prawo karne wojskowe, skarbowe i pozakodeksowe. Tom 11, Warszawa 2014.
  • System prawa karnego procesowego. Tom XIV, Tryby szczególne, F. Prusak - redaktor naukowy (autor rozdziału I - Zagadnienia strukturalne i rozdziału V - Postępowanie uproszczone), Wolters Kluwer, Warszawa 2014, s. 632.
  • Stan wojenny w Polsce, interpretacje, Książka i Wiedza, Warszawa 1982.

Przypisy

  1. ↑ Feliks prusak na stronie Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego wpia.uksw.edu.pl
  2. ↑ Prof. Feliks Prusak, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2014-01-18].
  3. ↑ Wykaz publikacji w katalogu Biblioteki Narodowej
  4. ↑ Feliks Prusak w Polskiej Bibliografii Naukowej pbn.nauka.gov.pl
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.