Feliks Miklas
podpułkownik podpułkownik
Data urodzenia

30 maja 1899

Data śmierci

14 lipca 1959

Przebieg służby
Lata służby

1918–1945

Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

21 Pułk Piechoty,
43 Pułk Strzelców Legionu Bajończyków,
2 Pułk Obrony Pragi

Stanowiska

dowódca pułku

Główne wojny i bitwy

wojna polsko-bolszewicka,
II wojna światowa (kampania wrześniowa: obrona Warszawy)

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941) Złoty Krzyż Zasługi Złoty Krzyż Zasługi Medal Pamiątkowy Jubileuszowy 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej

Feliks Jakub Miklas (ur. 30 maja 1899, zm. 14 lipca 1959) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego.

Życiorys

Był absolwentem Szkoły Podchorążych w Warszawie. Do Wojska Polskiego wstąpił w listopadzie 1918. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej w szeregach 21 pułku piechoty. Od 1 czerwca 1919 służył w 21 pp w Warszawie (w stopniu porucznika), gdzie dowodził najpierw plutonem a potem kompanią[1]. 1 stycznia 1928 otrzymał awans do stopnia kapitana[2] i został przeniesiony do 43 pułku piechoty w Dubnie, gdzie pełnił funkcję m.in. dowódcy kompanii. Ukończył kurs w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie. Na stopień majora został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1938 i 38. lokatą w korpusie oficerów piechoty[3]. W marcu 1939 nadal pełnił służbę w 43 pp na stanowisku dowódcy III batalionu.

Wraz z tą formacją w składzie 13 Dywizji Piechoty wziął udział w kampanii wrześniowej 1939. Po całodziennej obronie pozycji swego batalionu w Ujeździe otrzymał rozkaz wycofania się na linię obrony wzdłuż kolei Koluszki – Tomaszów Mazowiecki. Podczas marszu rozkaz zmieniono i batalion miał się wycofać na południe za Pilicę. Mjr Miklas udał się na poszukiwanie zagubionej 9. kompanii i nie dołączył już do III batalionu. Razem z 9. kompanią przedarł się do Warszawy, gdzie został mianowany dowódcą I batalionu w ramach zorganizowanego w Cytadeli 2 pułku Obrony Pragi (późniejszy 336 pułk piechoty). Wraz z batalionem uczestniczył w walkach w obronie Warszawy. 28 września 1939 dowódca Armii „Warszawa” gen. dyw. Juliusz Rómmel nadał mu Order Virtuti Militari V klasy[4].

Po kapitulacji Warszawy dostał się do niewoli niemieckiej, przebywał m.in. w oflagu II C w Woldenbergu (nr obozowy 146/IX C)[5]. Po uwolnieniu z niewoli 31 stycznia 1945, powrócił do kraju.

Zmarł 14 lipca 1959. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera II B 28-4-2)[6].

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. 1 2 Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 37.
  2. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 228.
  3. ↑ Rybka i Stepan 2004 ↓, s. 422.
  4. ↑ Rómmel 1958 ↓, s. 381.
  5. ↑ Andrzej Pazda, Oflag IIC Woldenberg. Wczoraj i dziś Lista nazwisk polskich oficerów więzionych w obozie jenieckim Woldenberg Muzeum Woldenberczyków w Dobiegniewie, 2014, s.114.
  6. ↑ Wyszukiwarka cmentarna --- Warszawskie cmentarze [online], www.cmentarzekomunalne.com.pl [dostęp 2020-02-09].
  7. ↑ M.P. z 1947 r. nr 25, poz. 140 „za bohaterskie czyny i dzielne zachowanie się w walce z niemieckim najeźdźcą oraz za gorliwą pracę i sumienne wypełnianie obowiązków służbowych”
  8. ↑ M.P. z 1939 r. nr 121, poz. 282 „za zasługi w służbie wojskowej”.
  9. ↑ M.P. z 1947 r. nr 27, poz. 213 „za bardzo sumienną i gorliwą pracę, związaną z obliczeniem strat i kosztów poniesionych przez Wojsko Polskie w wojnie z Niemcami w roku 1939–1945”.
  10. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. Nr 19 z 12 grudnia 1929 r., s. 365.

Bibliografia

  • Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
  • Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
  • Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
  • Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
  • Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
  • Juliusz Rómmel: Za honor i ojczyznę. Wspomnienia dowódcy armii „Łódź” i „Warszawa”. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo „Iskry”, 1958.
  • J. K. Wroniszewski, Barykada Września. Obrona Warszawy w 1939, Warszawa 1984.
  • J. Wróblewski, Armia „Prusy” 1939, Warszawa 1986.
  • Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2004. ISBN 978-83-7188-691-1.
  • Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.