Ewa Mańkiewicz-Cudny

Data i miejsce urodzenia	18 maja 1944 Warszawa
Zawód, zajęcie	redaktorka, dziennikarka, popularyzatorka nauki i wynalazczości
Tytuł naukowy	magister fizyki
Alma Mater	Uniwersytet Warszawski
Stanowisko	redaktorka naczelna „Przeglądu Technicznego” (1986–2019) prezeska FSNT-NOT (2012–2020)
Odznaczenia

Ewa Teresa Mańkiewicz-Cudny (ur. 18 maja 1944^[1] w Warszawie^[2]) – polska fizyczka, redaktorka, dziennikarka, popularyzatorka wynalazczości; autorka ponad 300 artykułów w dziedzinie nauk ścisłych, techniki, gospodarki kultury technicznej.

Życiorys

Ewa Mańkiewicz-Cudny w młodości była członkinią Związku Harcerstwa Polskiego, dochodząc do stopnia podharcmistrzyni i komendantki obozu^[3]. W 1968 ukończyła studia fizyczne na Wydziale Matematyczno-Fizycznym Uniwersytetu Warszawskiego^[2]. Jako fizyczka zajmowała się fizyką jądrową i historią techniki^[4].

Przez rok pracowała jako nauczycielka fizyki^[3]. W 1967 rozpoczęła pracę jako dziennikarka – popularyzatorka nauk ścisłych i techniki w „Horyzontach Techniki”. W drugiej połowie lat 70. rozpoczęła pracę w Zjednoczeniu „Mera” na stanowisku ekspertki do spraw kontaktów zewnętrznych. W latach 80. współtworzyła dwumiesięcznik „Zrób to sam” oraz trzytomową encyklopedię „Vademecum Zrób Sam”. Działała w Towarzystwie Wiedzy Powszechnej. W 1982 rozpoczęła pracę jako kierowniczka działu Nauka w „Przeglądzie Technicznym”; następnie awansowała na zastępczynię redaktora naczelnego, a od września 1989 do 2021 pełniła funkcję redaktorki naczelnej^[2], jako pierwsza kobieta w historii czasopisma^[3]. Inicjatorka i organizatorka plebiscytu o tytuł Złotego Inżyniera „Przeglądu Technicznego”. Niezależnie publikowała artykuły z dziedziny elektroniki, rozwoju przemysłu oraz popularyzujących technikę wśród młodzieży. W 2003 zdała egzamin państwowy na Członka Rady Nadzorczej Spółek Skarbu Państwa^[2].

W 1984 wraz z grupą wykładowców Politechniki Warszawskiej, Uniwersytetu Warszawskiego i Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego oraz dziennikarzy-popularyzatorów założyła Towarzystwo Kultury Technicznej (TKT), które w 1986 zostało przyjęte do Naczelnej Organizacji Technicznej. W latach 1984–1992 pełniła tam funkcję sekretarz generalnej, w latach 1992–1999 wiceprezeski, a od 2000 do 2020 prezeski. W latach 1997–2008 wiceprezeska, a od 2012 prezeska Federacji Stowarzyszeń Naukowo-Technicznych Naczelnej Organizacji Technicznej (FSNT-NOT)^[2], jako pierwsza kobieta na tym stanowisku^[5]. W 2021 została wybrana na czwartą kadencję^[6]. W ramach FSNT-NOT m.in. współorganizowała seminaria polonijne „Polacy Razem”^[2]. Członkini Akademii Inżynierskiej w Polsce, Rady Metrologii Głównego Urzędu Miar^[4], Rady Działalności Pożytku Publicznego jako przedstawicielka strony pozarządowej (2015–2018)^[7], członkini honorowa Towarzystwa Konsultantów Polskich^[4].

Ordery, odznaczenia i wyróżnienia

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski „za wybitne zasługi w propagowaniu i upowszechnianiu polskiej myśli technicznej, za wkład w rozwój innowacyjności polskiej gospodarki” (2022)^[8]
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski^[2]
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski „za wybitne zasługi dla rozwoju nauki i techniki polskiej” (2005)^[9]
• Złoty Krzyż Zasługi „za zasługi na rzecz upowszechniania osiągnięć nauk technicznych” (1997)^[10]
• Srebrny Krzyż Zasługi^[2]
• Medal Komisji Edukacji Narodowej^[2]
• Medal „Pro Patria” (2016)^[11]
• Odznaka „Zasłużony Działacz Kultury”^[2]
• Odznaka Honorowa „Za Zasługi dla Wynalazczości”^[2]
• Polska Nagroda Jakości (PNJ)^[2]
• Srebrna, Złota i Diamentowa Honorowa Odznaka FSNT-NOT^[2]
• Medal im. Feliksa Kucharzewskiego^[2]
• Medal im. Piotra Drzewieckiego^[2]

Przypisy