Eugeniusz Słuszkiewicz
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

6 listopada 1901
Jarosław

Data i miejsce śmierci

28 sierpnia 1981
Warszawa

profesor nauk filologicznych
Specjalność: orientalistyka, indologia, armenistyka
Alma Mater

Uniwersytet Lwowski

Doktorat

1924
Uniwersytet Lwowski

Habilitacja

21 października 1938
Uniwersytet Jagielloński

Profesura

1957

Nauczyciel akademicki
Uczelnia

Uniwersytet Lwowski
Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu
Uniwersytet Warszawski

Okres zatrudn.

1924-1972

Eugeniusz Leonard Słuszkiewicz (ur. 6 listopada 1901 w Jarosławiu, zm. 28 sierpnia 1981 w Warszawie) – polski językoznawca, poliglota, lingwista, tłumacz, indoeuropeista, orientalista, indolog, armenista, specjalista filologii staroindyjskiej (sanskrytu), profesor zwyczajny.

Życiorys

Eugeniusz Słuszkiewicz w młodości

Pochodził z rodziny Słuszkiewiczów z Sanoka, trudniącej się rzeźnictwem i masarstwem. Jego rodzicami byli Franciszek (1875–1944, nauczyciel) i Seweryna z domu Solon (zm. 1904 w wieku 23 lat)[1]. Po śmierci matki ojciec ożenił się po raz drugi. Od strony ojca jego dziadkiem był Michał (1848–1936, m.in. radny i burmistrz miasta), a wujami Edmund (1895–1980) i Maksymilian (1884–1940). Miał siostrę Janinę (1903–1998, zamężna z Czesławem Rytarowskim). Jego kuzynem był Wiesław Nowotarski (1910–1940).

Urodził się 6 listopada 1901 w Jarosławiu, gdzie jego ojciec był profesorem gimnazjalnym, przeniesionym w połowie 1905 do gimnazjum w Bochni[2]. Tam Eugeniusz Słuszkiewicz ukończył szkołę ludową, a w latach 1911–1919 uczęszczał do tamtejszego gimnazjum, kierowanego przez ojca[3], w którym zdał egzamin dojrzałości.

Studiował językoznawstwo słowiańskie i indoeuropejskie, filologię klasyczną i germańską, początkowo na Uniwersytecie Jagiellońskim od 1919 do 1921, później skierowany przez prof. Jana Rozwadowskiego od 1921 na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie, gdzie był uczniem prof. Andrzeja Gawrońskiego[4][5], jeszcze jako student w 1922 został jego młodszym asystentem w Katedrze Językoznawstwa Porównawczego i Filologii Indyjskiej UJK. W tym czasie studiował językoznawstwo i filologię staroindyjską oraz filologię staroormiańską. Następnie został pracownikiem naukowym na tej uczelni. W 1924 uzyskał stopień doktora filozofii na podstawie pracy z zakresu indologii, dotyczącej Bhodźy pt. Campurāmāyaṇa do samej Rāmāyaṇy. W 1925 otrzymał zagraniczne stypendium naukowe na Sorbonie w Paryżu[6] i studiował tam w latach 1925–1927 językoznawstwo indoeuropejskie (wraz z nim edukowała się tam jego siostra Janina). Po powrocie na uniwersytet do Lwowa w 1927 ponownie został młodszym asystentem, lecz w Katedrze Filologii Indyjskiej i Językoznawstwa Indoeuropejskiego, od 1929 był lektorem sanskrytu, w 1932 został współpracownikiem Komisji Orientalistycznej Polskiej Akademii Umiejętności, a od 1936 był starszym asystentem w Zakładzie Językoznawstwa Indoeuropejskiego na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie[7]. 21 października 1938 uzyskał habilitację na Uniwersytecie Jagiellońskim (praca pt. Przyczynki do badań nad dziejami redakcyj Rāmāyaṇy u boku Heleny Willmanowej-Grabowskiej). 21 grudnia 1938 został docentem filologii indyjskiej[8]. W 1939 Ministerstwo Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego nadało mu tytuł docenta na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie. Publikował w „Ilustrowanym Kuryerze Codziennym”[9].

Po wybuchu II wojny światowej funkcjonował na powołanym wówczas Uniwersytecie Iwana Franki we Lwowie od stycznia 1940 do lipca 1941 jako docent językoznawstwa ogólnego. Po ataku Niemiec na ZSRR i zamknięciu uniwersytetu stracił posadę, później dorywczo pracował jako tłumacz. Pracował w utworzonej w listopadzie 1941 filii krakowskiego Instytutu Niemieckich Prac na Wschodzie na stanowisku starszego asystenta Zakładu Językoznawstwa Indoeuropejskiego[10], a w ramach lwowskiego tajnego nauczania prowadził lektorat języka indyjskiego i był egzaminatorem z języka tureckiego na tajnym Studium Dyplomatycznym przy Wydziale Prawa UJK[11][12]. Następnie pracował ponownie w reaktywowanym od sierpnia 1944 Uniwersytecie Iwana Franki we Lwowie po ponownym zajęciu Lwowa przez wojska sowieckie; jeszcze w grudniu 1944 Eugeniusz Słuszkiewicz był pracownikiem naukowym zatrudnionym w Katedrze Językoznawstwa Ogólnego[13].

Po zakończeniu wojny, w toku przymusowych wysiedleń ludności polskiej z Kresów Wschodnich także polscy naukowcy stopniowo opuszczali Lwów. Wśród nich był Eugeniusz Słuszkiewicz, który wyjechał ze Lwowa we wrześniu 1945 i pierwotnie trafił do Krakowa. W listopadzie 1945 wraz z grupą naukowców podjął pracę na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu[14]. W 1946 otrzymał tytuł[15] profesora nadzwyczajnego językoznawstwa indoeuropejskiego i w latach 1946–1969 był kierownikiem Katedry Języka (Językoznawstwa) Indoeuropejskiego na Wydziale Humanistycznyn UMK[16][17]. W tym czasie pełnił także zastępczo funkcję kierownika Katedry Filologii Niemieckiej na UMK[18]. Ponadto na przełomie 1953/1954 został organizatorem i kierownikiem Katedry Azji Południowej na Wydziale Orientalistycznym Uniwersytetu Warszawskiego[19], w 1957 otrzymał tytuł profesora zwyczajnego, a w latach 1969–1972 był kierownikiem Katedry Filologii Indyjskiej (Indianistyki) na UW. W 1972 przeszedł na emeryturę.

Był autorem prac z zakresu językoznawstwa, filologii, kultury, historii Indii[20]. Opisywał m.in. definicję hinduizmu. Zajmował się także kulturą[21][22], literaturą ormiańską i staroormiańską, a także etiopską. Był recenzentem polskich przekładów z literatury indyjskiej. Od 1959 był w komitecie redakcyjnym „Rocznika Orientalistycznego”. Od 1930 był współpracownikiem Komisji Orientalistycznej Polskiej Akademii Umiejętności. Od 1960 był członkiem Komitetu Orientalistycznego Polskiej Akademii Nauk oraz członkiem Rady Naukowej Orientalistyki PAN, od 1970 członkiem Komisji Naukowej Przy zarządzie głównym Polskiego Towarzystwa Orientalistycznego. Był członkiem zespołu rzeczoznawców naukowych Centralnej Komisji Kwalifikacyjnej dla Pracowników Nauki i Zespołu Rzeczoznawców Filologii Orientalnej. Należał do Polskiego Towarzystwo Językoznawczego od 1924[23] (podczas walnego zgromadzenia PTJ 2 kwietnia 1979 w Krakowie przez aklamację przyznano mu tytuł członka honorowego Towarzystwa[24]), Polskiego Towarzystwa Filozoficznego (od 1946 do 1951 wiceprezes oddziału PTF w Toruniu), Polskiego Towarzystwa Orientalistycznego od 1925, Towarzystwa Naukowego w Toruniu od 1946. Publikował w pismach „Problemy”, „Drogista”. „Poradnik Językowy”, „Język Polski”. Na łamach tych periodyków dokonywał objaśnień etymologicznych słów w języku polskim, w swoich szczegółowych wywodach objaśniając ich pochodzenie (np. andrut, szponder, plant, kumpel, harnaś, naleśnik, sztama, bikiniarz, repasaż, hokus-pokus, stoper, cinkciarz, wodery, taras, framuga, Słowianie[25]. Był recenzentem Słownika wyrazów obcych PWN, wydanego w 1978[26]. Publikował także artykuły dotyczące poprawności języka[27][28]. W tym kontekście w 1980 tak określił swoją działalność w tym zakresie[29]:

Jestem, nie chwaląc się, znany od dawna jako wróg i tępiciel barbaryzmów, co niektórych wręcz oburza, mirabile dictu, jako rzekomo hamowanie «rozwoju» języka, i czemu zawdzięczam zaszczycenie mnie przydomkiem «żelazna miotła» przez pewnego uczonego zajmującego się także Wschodem, w szczególności Indiami.

Przygotował hasła encyklopedyczne Wielkiej Encyklopedii Powszechnej PWN (współpracownik redakcji od 1962, stworzył ok. 300 haseł), Encyklopedii Katolickiej wydanej przez Katolicki Uniwersytet Lubelski i Towarzystwo Naukowe KUL oraz Powszechnej Encyklopedii Filozofii. Eugeniusz Słuszkiewicz był poliglotą, znał 30 języków[30]. Poza ścisłym polem zainteresowań badawczo-naukowych zajmował się także paremiologią, etymologią.

Pełnił funkcję delegata na kongresy orientalistyczne w Delhi w 1956 i 1964. W 1956 brał udział w obchodach 2500. rocznicy urodzin Buddy w Indiach. Był m.in. promotorem pracy doktorskiej Tatiany Rutkowskiej w 1968[31]. W wydanej ku jego czci w 1974 księdze pamiątkowej artykuły wspomnieniowe opublikowało 37 naukowców z całego świata. Do tego czasu bibliografia jego prac liczyła 263 pozycje[32]. 10 maja 1975 został Członkiem Honorowym Polskiego Towarzystwa Orientalistycznego[33]. W 1982 Komitet Nauk Orientalistycznych PAN pośmiertnie zorganizował sesję poświęconą Eugeniuszowi Słuszkiewiczowi[34]. Jego spuścizna została przekazana na rzecz Biblioteki Uniwersyteckiej w Toruniu[35].

Jego żoną była Maria, z domu Rytarowska (ślub w 1933), doktor filozofii[36], również pracownik naukowy na uniwersytetach[37][38], dyrektor gimnazjum przy klasztorze benedyktynek we Lwowie (1933–1936)[39]. Mieli troje dzieci: Krystynę (ur. 1934), Andrzeja (ur. 1936) i Zofię (ur. 1939). Podczas II wojny światowej żona wraz z dziećmi zamieszkiwała w Sanoku.

Eugeniusz Słuszkiewicz zmarł 28 sierpnia 1981[40][41][42]. Został pochowany na Cmentarzu św. Jerzego w Toruniu.

Publikacje

  • Notes sur le Campūrāmāyaṇa de Bhōja (1926)
  • Przyczynki do badań nad Kautiyą (1929)
  • Historia Azji Środkowej (1935)
  • Cenne rękopisy i druki w zbiorach prof. Stasiaka (1935)
  • O duchach, duszach, diabłach i demonach indyjskich (1936; franc. Âmes des morts, revenants, spectres et démons dans l'Inde)[43]
  • Rzut oka na dzieje etymologii nazwy "Słowianie" (1936)
  • Wspomnienie o Andrzeju Gawrońskim w dziesięciolecie zgonu (1936)
  • Przyczynki do badań nad dziejami redakcyj Rāmāyaṇy (1938; franc. Contributions à l'histoire des recensions du Rāmāyaṇa)
  • Handel rzymsko-indyjski w świetle znalezisk monetarnych w Indiach (1939)
  • Indie starożytne (1947)
  • Państwo i społeczeństwo w dawnych Indiach (1949)
  • Remarques sur la langue turque des Arméniens et sur les emprunts turcs de l'arménien (1949)
  • Hongr. babér "laurier" se rattache-t-il à lat. laurus (1951)
  • Milarepa ou Jetsün-Kahbum: vie de Jetsün Milarepa (1959)
  • [Issledovanii̲a̲ v oblasti indiĭskoĭ filologii.] (1961)
  • Compte-rendu de : F. Wilhelm. Politische Polemiken im Staatslehrbuch des Kautalya (1962)
  • Budda i jego nauka (1965)
  • P. Leon Movsessian : Armenische Grammatik, West-, Ost- und Altarmenisch (1965)
  • Zagadkowy termin ormiański Anardrat (1968)
  • Od Mojżesza do Mahometa (1969)
  • Na marginesie Plauta i Moliera: (maksimum treści w minimum słów) (1969)
  • Uwagi w kwestii spolszczania wyrazów sanskryckich (1969)
  • Kautilja (Kautalja) – "staroindyjski Makiawel" (1970)
  • Über weitere armenische Lehnwörter im Grusinischen (1971)
  • Zum Ursprung von grusinischem patiaxsi "grusinischer Herrscher in vorchristlicher Zeit" (1975)
  • Randbemerkungen eines armenisten zu K. Boudas georgisch-armenischen Wortgleichungen (1975)
  • Przysłowia ormiańskie (1976)
  • Pradzieje i legendy Indii (1980)
  • Pāli Bāveru "Babylon" (1980)
  • Opowieści buddyjskie (1982)
  • Literatura ormiańska (1991)[44][45]
Jako współautor
  • Początki dramatu indyjskiego a sprawa wpływów greckich: z wstępem, uwagami i streszczeniem francuskim E. Słuszkiewicz (1946, współautor: Andrzej Gawroński; franc. Les origines du théâtre indien et la question de l'influence grecque; 1965 ang. The beginnings of Indian drama and the problem of Greek influence)
  • Słownik wyrazów obcych (1954, pozostali współautorzy: Zygmunt Rysiewicz, Jan Safarewicz, Edward Tryjarski)
  • Pańczatantra – Księga Mądrości i Aforyzmy staroindyjskie (1957, współautor: Edmund Słuszkiewicz)[46]
  • Filozofia indyjska (t. I –1958, t. II –1960, współautorzy: Sarvepalli Radhakrishnan, Zofia Wrzeszcz)
  • Katalog rękopisów ormiańskich i gruzińskich (1958, współautorzy: Jan Braun, Kazimierz Roszko; franc. Catalogue des manuscrits arméniens et géorgiens)
  • Mądrości z palmowego liścia (1959, współautorzy: Robert Stiller, Stefan Styczyński)
  • Mądrości z palmowego liścia: sentencje indyjskie i austronezyjskie (1967, współautorzy: Robert Stiller, Stefan Styczyński)
  • Dzieje Indii (1965, współautorzy: Kavalam Madhava Panikkar, Klemens Kęplicz)
  • Zarys dziejów religii (1986, autor podrozdziałów: Religie Indii w: Część I. Religie Azji, Australii, Afryki i Ameryki oraz Buddyzm pierwotny w: Część III. Religie uniwersalistyczne )
  • Religie Azji Afryki Ameryki Australii i Oceanii. Zarys dziejów (1980, autorzy: Stanisław Kałużyński, Józef Keller)
  • Słownik wyrazów obcych (1980, pozostali współautorzy: Jan Tokarski, Oktawiusz Jurewicz)
  • Religie uniwersalistyczne. Zarys dziejów (1982, publikacja zbiorowa, autor rozdziału Buddyzm pierwotny)
  • Wielka historia powszechna (1995, publikacja zbiorowa)
  • Pradzieje ludzkości i historja państw Wschodu. Cz. 2 (1995, współautorzy: Jan Dąbrowski, Jan Godzimir Jaworski)
  • Z powrotem na Ziemię. Spór o pochodzenie cywilizacji ludzkich (2001, współautorzy: Daniel Artymowski, Jacek Lech, Andrzej Niwiński, Andrzej Reiche, Andrzej K. Wróblewski i Mariusz Ziółkowski)[47]
Inne
  • Siakuntala (1957, autor: Kalidasa, przełożył Stanisław Schayer, opracował Eugeniusz Słuszkiewicz)
  • Indian Philosophy (wyd. pol. Filozofia indyjska, 1958, autor: Sarvepalli RĀDHĀ-KṚISHṆAN (Sir), przedmowę do wydania polskiego napisał autor, sowo wstępne napisał oraz dodatkowe przypisy i terminologię opracował Eugeniusz Słuszkiewicz, przełożyła Zofia Wrzeszcz)
  • Wybrane pieśni epiczne (1966, twórca: Aśvaghoṣa, współautor publikacji: Andrzej Gawroński)
  • Andrzej Gawroński (W czterdziestolecie zgonu) (1969, w: Szkice z dziejów polskiej orientalistyki (Praca zbiorowa pod redakcją Jana Reychmana))[48]
  • Orędzia Króla Asioki (1964, przełożyła i Komentarzem Opatrzyła Jadwiga Makowiecka. Przedmowa: Humayun Kabir. Wstęp: Giovanni Pugliese Carratelli. Redakcja Wydania Polskiego: Eugeniusz Słuszkiewicz)
  • Indie: od początku dziejów do podboju muzułmańskiego (1964, autor: Arthur Llewellyn Basham, przełożył Zygmunt Kubiak, wstęp: Eugeniusz Słuszkiewicz)
  • Armenia – kolebka cywilizacji (1975, autor: David Marshall Lang, przełożył: Tadeusz Szafar, konsultacja naukowa i posłowie: Eugeniusz Słuszkiewicz)
Literatura przedmiotowa
  • Anantapāraṁ kila śabdaśāstram ... Księga pamiątkowa ku czci Eugeniusza Słuszkiewicza (1974, redagował komitet pod przewodnictwem Jana Reychmana; ang. A commemorative book in honour of Eugeniusz Sluszkiewicz)
  • Eugeniusz Słuszkiewicz – najwybitniejszy armenista polski (1901–1981) (1991, autor: Edward Tryjarski, w: Literatura ormiańska. (Prace z zakresu historii literatury ormiańskiej))

Przypisy

  1. ↑ Rytarowski. sejm-wielki.pl. [dostęp 2014-03-13].
  2. ↑ Wiadomości osobiste. „Dziennik Urzędowy c. k. Rady szkolnej krajowej w Galicyi”, s. 296, Nr 19 z 12 lipca 1905.
  3. ↑ Edward Zając: Szkice z dziejów Sanoka. Sanok: Miejska Biblioteka Publiczna im. Grzegorza z Sanoka w Sanoku, 1998, s. 53. ISBN 83-909787-0-9.
  4. ↑ Nieznany przemyślanin. Wspomnienie o prof. Andrzeju Gawrońskim w 115 rocznicę urodzin. lasko.webd.pl. [dostęp 2014-03-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (1 września 2007)].
  5. ↑ Listy do redakcji. cracovia-leopolis.pl. [dostęp 2014-03-10].
  6. ↑ Józef Siemiradzki: Mowa rektorska wygłoszona dnia 16 października 1926 roku w auli Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie na uroczystości otwarcia roku akademickiego 1926-27. jagiellonka.plock.pl. [dostęp 2014-03-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (10 marca 2014)].
  7. ↑ Skład Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie w roku akademickim 1936/1937 i 1937/1938. Lwów: Uniwersytet Jana Kazimierza we Lwowie, 1937, s. 42.
  8. ↑ Ruch służbowy. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 1, s. 26, 7 lutego 1939.
  9. ↑ Eugeniusz Słuszkiewicz. „Złe spojrzenie” w Indiach. „Ilustrowany Kuryer Codzienny”, s. 14, Nr 274 z 3 października 1933.
  10. ↑ Jan Draus: Uniwersytet Jana Kazimierza we Lwowie 1918-1946. Portret kresowej uczelni. Kraków: Księgarnia Akademicka, 2007, s. 131. ISBN 978-83-7188-964-6.
  11. ↑ Jan Draus: Uniwersytet Jana Kazimierza we Lwowie 1918-1946. Portret kresowej uczelni. Kraków: Księgarnia Akademicka, 2007, s. 132, 147. ISBN 978-83-7188-964-6.
  12. ↑ WYDZIAŁ PRAWA UNIWERSYTETU LWOWSKIEGO W LATACH 1939-1945. lwow.com.pl. [dostęp 2014-03-10].
  13. ↑ Jan Draus: Uniwersytet Jana Kazimierza we Lwowie 1918-1946. Portret kresowej uczelni. Kraków: Księgarnia Akademicka, 2007, s. 166. ISBN 978-83-7188-964-6.
  14. ↑ Jan Draus: Uniwersytet Jana Kazimierza we Lwowie 1918-1946. Portret kresowej uczelni. Kraków: Księgarnia Akademicka, 2007, s. 183. ISBN 978-83-7188-964-6.
  15. ↑ Powstanie Uniwersytetu Mikołaja Kopernika. Lata 1945-1948. umk.pl. [dostęp 2014-03-10].
  16. ↑ Jednodniówka wydana staraniem i nakładem "Bratniej Pomocy" Studentów w dniu inauguracji Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. Toruń: Wydawnictwo Uniwersytetu Mikołaja Kopernika, 1946, s. 3.
  17. ↑ Powstanie i pierwsze dziesięć lat Uniwersytetu Mikołaja Kopernika 1945-1956. Wybór źródeł. Toruń: Wydawnictwo Uniwersytetu Mikołaja Kopernika, 1995, s. 41, 82-83, 94-96, 179, 294.
  18. ↑ Historia Katedry Filologii Germańskiej. ger.umk.pl. [dostęp 2014-03-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (10 marca 2014)].
  19. ↑ Chair of South Asian Studies. uw.edu.pl. [dostęp 2014-03-10]. (ang.).
  20. ↑ Władysława Oberc. Cudze chwalicie. „Tygodnik Sanocki”, s. 11, Nr 10 (93) z 30 czerwca 1993.
  21. ↑ Sylwetki wybitnych Ormian Polskich. bohosiewicz.pl. [dostęp 2014-03-10].
  22. ↑ Jurek Szokalski, Ormianie – jacy są naprawdę?.... fundacjaormianska.pl, 21 lutego 2009. [dostęp 2014-03-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (10 marca 2014)].
  23. ↑ Członkowie Towarzystwa w dniu 3 kwietnia 1978 r.. „Biuletyn Polskiego Towarzystwa Językoznawczego”. Z. 37, s. 208, 1980.
  24. ↑ Sprawy administracyjne. Walne zgromadzenei PTJ w 1979 r.. „Biuletyn Polskiego Towarzystwa Językoznawczego”. Z. 38, s. 205, 1981.
  25. ↑ Jan Safarewicz. Eugeniusz Słuszkiewicz 6 XI 1901 – 28 VIII 1981. „Język Polski”. Nr 4/5, s. 242, 1982.
  26. ↑ Słownik wyrazów obcych PWN. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1978, s. II.
  27. ↑ Eugeniusz Słuszkiewicz. Dwie drobne uwagi o wyrazach kiza i wyduczniały. „Język Polski”. Nr 2/3, s. 174-175, 1980.
  28. ↑ Eugeniusz Słuszkiewicz. Ze zjawisk współczesnego języka. A klasa, Elana Klub (itp.). „Język Polski”. Nr 2, s. 147-149, 1979.
  29. ↑ Eugeniusz Słuszkiewicz. Ze zjawisk współczesnego języka. A klasa, Elana Klub (itp.). „Język Polski”. Nr 2, s. 148, 1979.
  30. ↑ Janusz Fedirko. Fenomenalny multilingwinista. Profesor Andrzej Gawroński (1885–1927). „Alma Mater”, s. 76, Nr 2 (100) z 2008. Uniwersytet Jagielloński. ISSN 1427-1176.
  31. ↑ Danuta Stasik, Czterdzieści lat studiów nad językiem i literaturą hindi w Instytucie Orientalistycznym UW, „Studia indologiczne”, nr 2/1995, s. 131.
  32. ↑ Jan Safarewicz. Eugeniusz Słuszkiewicz 6 XI 1901 – 28 VIII 1981. „Język Polski”. Nr 4/5, s. 243, 1982.
  33. ↑ Członkowie Honorowi Polskiego Towarzystwa Orientalistycznego. pto.orient.uw.edu.pl. [dostęp 2014-03-10].
  34. ↑ Komitet Nauk Orientalistycznych PAN. 1952-2002. kno.pan.pl. [dostęp 2014-03-10].
  35. ↑ Wykaz spuściczn. bu.umk.pl. [dostęp 2014-03-10].
  36. ↑ Stanisław Bąk. Ze wspomnień o Tadeuszu Lehr-Spławińskim. „Lud”, s. 667, 1967. Polskie Towarzystwo Ludoznawcze.
  37. ↑ Stanisław Bąk. Inwentarz Zespołu (zbioru) akt Towarzystwo Literackie im. Adama Mickiewicza. „Archiwum Uniwersytetu Mikołaja Kopernika”, s. 2, 16, 1953. Uniwersytet Mikołaja Kopernika.
  38. ↑ Słuszkiewicz Maria. worldcat.org. [dostęp 2014-03-13].
  39. ↑ Kamila Szuster: Z dziejów szkoły PP. Benedyktynek łacińskich we Lwowie. lwow.home.pl. [dostęp 2014-03-13].
  40. ↑ Jan Draus: Uniwersytet Jana Kazimierza we Lwowie 1918-1946. Portret kresowej uczelni. Kraków: Księgarnia Akademicka, 2007, s. 223. ISBN 978-83-7188-964-6.
  41. ↑ Jerzy Maciejewski: Eugeniusz Słuszkiewicz (1901–1981), językoznawca i orientalista, profesor UMK. W: Toruńscy twórcy nauki i kultury (1945–1985). Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1989, s. 288. ISBN 83-01-09157-6.
  42. ↑ Inne źródło wskazało datę śmierci 29 sierpnia 1981: Zob. Informacja o zmarłych: Eugeniusz Słuszkiewicz. nekrologi-baza.pl. [dostęp 2014-03-10].
  43. ↑ Rozprawa stanowiła pierwsze w Polsce kompendium teologii hinduizmu. Por. Andrzej Tokarczyk: Hinduizm. Warszawa: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1986, s. 246-247.
  44. ↑ Literatura ormiańska. (Prace z zakresu historii literatury ormiańskiej). pbl.ibl.poznan.pl. [dostęp 2014-03-10].
  45. ↑ Publikacje KZKO. ormianie.org.pl. [dostęp 2014-03-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (10 marca 2014)].
  46. ↑ Maria Myćka-Kril: Dorobek nauczycieli i uczniów Gimnazjum w Sanoku. W: Księga pamiątkowa Gimnazjum Męskiego w Sanoku 1888–1958. Kraków: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1958, s. 104.
  47. ↑ Inne książki (popularyzacja fizyki itp.) autorstwa pracowników Wydziału Fizyki Uniwersytetu Warszawskiego. fuw.edu.pl. [dostęp 2014-03-10].
  48. ↑ Profesor Andrzej Gawroński. przemysl24.pl, 5 sierpnia 2006. [dostęp 2014-03-10].

Bibliografia

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.