Eugeniusz Kątkowski
generał dywizji generał dywizji
Data i miejsce urodzenia

24 listopada 1860
Kronsztadt

Data i miejsce śmierci

3 grudnia 1943
Warszawa

Przebieg służby
Lata służby

1878–1921

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Wojsko Polskie

Stanowiska

1899–1906 naczelnik portu w Tallinnie,
1919–1920 szef Polskiej Misji Wojskowej w Rzymie

Odznaczenia
Order Świętej Anny II klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętej Anny III klasy (Imperium Rosyjskie) Cesarski i Królewski Order Świętego Stanisława II klasy (Imperium Rosyjskie) Cesarski i Królewski Order Świętego Stanisława III klasy (Imperium Rosyjskie)

Eugeniusz Karol Ludwik Kątkowski (ur. 12 listopada?/24 listopada 1860[1] w Kronsztadzie, zm. 3 grudnia 1943 w Warszawie) – generał major Armii Imperium Rosyjskiego i tytularny generał dywizji Wojska Polskiego.

Życiorys

W latach 1876-1879 kształcił się w Nikołajewskiej Szkole Inżynierów w Petersburgu, a w latach 1881-1884 był słuchaczem Nikołajewskiej Akademii Inżynieryjnej w Petersburgu. 8 sierpnia 1878 roku został mianowany podporucznikiem i otrzymał przydział do 2 Batalionu Saperów. 15 września 1879 roku został przeniesiony do Batalionu Saperów Lejb-Gwardii na okres próbny. 13 grudnia 1880 roku został formalnie przeniesiony do Batalionu Saperów Lejb-Gwardii w stopniu praporszczyka gwardii[2]. Prowadził działalność naukowo badawczą w dziedzinie oczyszczania wód. W latach 1899-1906 naczelnik portu w Tallinnie w stopniu pułkownika. Zdymisjonowany z tego stanowiska i przeniesiony do Towarzystwa Zdrowia Publicznego do Petersburga z awansem na generała majora.

Od 3 stycznia 1919 roku pełnił służbę w Dowództwie Okręgu Wojskowego w Wilnie. 14 kwietnia 1919 roku został przeniesiony do Oddziału VI Naczelnego Dowództwa Wojsk Polskich[3]. 7 maja 1919 roku został formalnie przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia generała podporucznika[4]. 3 maja 1919 roku został mianowany szefem Polskiej Misji Wojskowej w Rzymie. Na tym stanowisku pełnił służbę do października 1920 roku. Obowiązki szefa misji łączył z honorową funkcją dziekana attachés wojskowych w stolicy Królestwa Włoch.

1 maja 1920 roku został zatwierdzony w stopniu generała podporucznika ze starszeństwem z 1 kwietnia 1920 roku. Z dniem 1 kwietnia 1921 roku został przeniesiony w stan spoczynku w stopniu generała podporucznika. 26 października 1923 roku Prezydent RP, Stanisław Wojciechowski zatwierdził go w stopniu tytularnego generała dywizji ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku w korpusie generałów.

Osiadł w Warszawie. Współpracował z Państwowym Zakładem Higieny w dziedzinie technik sanitarnych. Zmarł w Warszawie. Został pochowany na Powązkach Wojskowych w Warszawie (kwatera A21-6-18)[5]. Syn Bronisław Władysław był komendantem POW w Homlu, zamordowany przez bolszewików w 1919 roku.

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ ks. Jerzy Lech Kontkowski, Korzenie s. 90, natomiast Tadeusz Kryska-Karski i Stanisław Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej s. 42, jako datę urodzenia podali 24 listopada 1860 lub 1861. Piotr Stawecki, Słownik biograficzny (...) s. 164 wymienił datę 4 grudnia 1861.
  2. ↑ ks. Jerzy Lech Kontkowski, Korzenie s. 91.
  3. ↑ Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 57 z 24 maja 1919 roku, poz. 1817.
  4. ↑ Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 55 z 20 maja 1919 roku, poz. 1702.
  5. ↑ Wyszukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze. cmentarzekomunalne.com.pl. [dostęp 2019-11-30].

Bibliografia

  • Tadeusz Kryska-Karski i Stanisław Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Editions Spotkania, Warszawa 1991, wyd. II uzup. i poprawione.
  • ks. Jerzy Lech Kontkowski, Korzenie, Wydawnictwo PLUS – Monika Gillert, Kraków 2010, ISBN 978-83-88799-49-5.
  • H. P. Kosk, Generalicja polska, t. 1, Oficyna Wydawnicza "Ajaks", Pruszków 1998.
  • Piotr Stawecki, Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939, Warszawa: Bellona, 1994, ISBN 83-11-08262-6, OCLC 830050159.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.