Eugène Auguste Petitdemange
generał dywizji generał dywizji
Data i miejsce urodzenia

31 maja 1866
Lapoutroie

Data śmierci

29 maja 1963

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armée française Armée française
Błękitna Armia

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Wielki Oficer Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Komandor Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Oficer Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Kawaler Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja)

Eugène Auguste Petitdemange (ur. 31 maja 1866 w Lapoutroie, zm. 29 maja 1963 w Saint-Symphorien) – generał dywizji armii francuskiej.

Życiorys

Syn Jean'a Baptiste i Marie Claire Vincent[1]. Absolwent Akademii Wojskowej w Saint-Cyr (1887-1889), promocja Timbuktu (72e promotion de Tombouctou), mianowany podporucznikiem (Sous-lieutenant) w korpusie piechoty morskiej (Infanterie de marine)[2]. Został oficerem francuskich wojsk kolonialnych. Służył m.in. na Madagaskarze, w Senegalu, północnym Wietnamie, oraz w Dahomeju. W 1892 służy w 3 pułku Tirailleurs Tonkinese. W latach 1892 – 1894 byłoficerem w 2 RIMA w Breście skąd powrócił do 3 pułku Tirailleurs Tonkinese. W 1897 zostaje wysłany na Madagaskar[1]. W maju 1915 został dowódcą 2e régiment mixte colonia który następnie zostaje przekształcony 52 kolonialny pułk piechoty. Pułk bierze udział we francuskiej nieudanej ofensywie w Szampanii we wrześniu 1915. 25 września i w ciągu kilku kolejnych dni walk 52 pp doznaje ciężkich strat a sam dowódca prawdopodobnie zostaje ranny i zastąpiony w obowiązkach przez innego oficera. Petitdemange walczy wraz z 52 pułkiem nad Sommą, W kwietniu 1917 pułk zostaje przerzucony nad Aisne na odcinek pomiędzy Soissons a Reims gdzie przygotowywał się do ofensywy Nivelle'a. Petitdemange zostaje dowódcą grupy bojowej złożonej z 52 i 53 pułku piechoty kolonialnej oraz trzech samodzielnych batalionów tyralierów senegalskich. Grupa działa w składzie 10 Dywizji Piechoty Kolonialnej. 16 kwietnia następuje atak wojsk francuskich zakończony masakrą oddziałów. 10 Dywizja Piechoty Kolonialnej straciła 150 oficerów i 5000 żołnierzy wobec czego – 19 kwietnia została wycofana na tyły. Petitdemange zostaje ranny pod Chemin des Dames pierwszego dnia ofensywy.

W 1917 w stopniu pułkownika został komendantem obozu szkoleniowego w Fréjus[1].

Dowódca 3 Dywizji Strzelców Polskich[3]. Dowodził dywizją podczas operacji Wojsk Polskich na Wołyniu w 1919[4].

5 lipca 1905 zawarł związek małżeński z Berthe Stutz[1].

Awanse

  • podporucznik – 1 X 1889
  • porucznik – 19 XI 1891
  • kapitan – 29 III 1899
  • generał brygady – 23.12.1918
  • generał dywizji – 1926

Ordery i odznaczenia

  • Wielki Oficer Legii Honorowej 25 I 1952
  • Komandor Legii Honorowej – 17 I 1920
  • Oficer Legii Honorowej – 19 X 1920
  • Kawaler Legii Honorowej – 31 V 1904

Przypisy

  1. 1 2 3 4 Ecole Navale / Espace tradition / Officiers célèbres [online], ecole.nav.traditions.free.fr [dostęp 2019-02-23].
  2. ↑ Journal officiel de la République française. Lois et décrets, gallica.bnf.fr, 9 września 1889 [dostęp 2019-02-23].
  3. ↑ a, Po stronie Ententy (w 100-lecie utworzenia Armii Polskiej we Francji) [online], Spory o historię i współczesność, 7 czerwca 2017 [dostęp 2019-02-23] (pol.).
  4. ↑ Rozporządzenia dotyczące operacji na Wołyniu [online], archiwa.pilsudski.org [dostęp 2019-02-23].
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.