Ethel Myers
Ilustracja
Ethel Myers (1900)
Imię i nazwisko

Mae Ethel Klinck

Data i miejsce urodzenia

23 sierpnia 1881
Brooklyn, Stany Zjednoczone

Data i miejsce śmierci

24 maja 1960
Cornwall, Stany Zjednoczone

Narodowość

amerykańska

Dziedzina sztuki

rzeźba, malarstwo, rysunek, projektowanie mody

Epoka

realizm miejski

Ethel Myers (ur. jako Lillian Cochran 23 sierpnia 1881 w Brooklynie, zm. 24 maja 1960 w Cornwall) – amerykańska rzeźbiarka, malarka, projektantka mody i wykładowczyni. Najbardziej znana ze swoich żartobliwych statuetek z brązu, przedstawiających miejskie kobiety. 9 spośród nich zostało wystawionych w 1913 roku na wystawie Armory Show, która zapoczątkowała modernizm w Ameryce. Żona malarza Jerome’a Myersa (od 1905).

Członkini New York Society of Women Artists i New York Ceramic Society[1].

Życiorys i twórczość

Tłum w kościele, jeden z wczesnych obrazów Ethel Myers

Urodzona jako Lillian Cochran została później adoptowana i wychowana przez Michaela i Alfaratę Orr Klinck, którzy dali jej nowe imię i nazwisko, May Ethel Klinck[2] (lub Mae Ethel Klinck)[3]. Na początku kariery artystycznej uprawiała malarstwo[3]. Studiowała pod kierunkiem Williama Merritta Chase’a w jego szkole, a w latach 1898–1904 w New York School of Art pod kierunkiem Roberta Henri i Kennetha Hayesa Millera. Tematem jej wczesnych rysunków i obrazów byli mieszkańcy Lower East Side. W 1905 roku wyszła za mąż za Jeroma Myersa, malarza związanego z ugrupowaniem Ashcan School. Zaczęła wówczas tworzyć niewielkie, żartobliwe w charakterze rzeźby–statuetki z brązu, przedstawiające różne typy miejskich kobiet, utrzymane w duchu realizmu miejskiego Ashcan School. Modele tych rzeźb były sporządzane z gipsu lub terakoty, a następnie odlewane z brązu. Artystka wykazała w nich swą zdolność do obracania rzeczywistości w mit, a zwykłej sceny – w przypowieść. Jej rzeźby ucieleśniały ducha wodewilu, burleski, komedii muzycznej i trotuarów Nowego Jorku. 9 z nich zostało wystawionych na Armory Show spotykając się z uznaniem[4]. Były to: Matrona, Kumoszki z Piątej Alei, Dziewczyna z Piątej Alei, Dziewczyna z Madison Avenue, Portret–impresja pani D. M., Wdowa, Hazardzista, Wyższy korytarz, Księżniczka (numery katalogu wystawy: 662–670)[5]. Według amerykańskiej historyk sztuki Charlotte Streifer Rubinstein Myers należała do najbardziej kreatywnych amerykańskich artystów, którzy wystawiali na Armory Show[2]. Myers miała również kilka wystaw indywidualnych, w tym w galeriach Folsom, Beilin i Knoedler[4]. Jej rzeźby i rysunki były wystawiane w Art Institute of Chicago, Brooklyn Museum, Corcoran Gallery of Art, National Academy of Design, Pennsylvania Academy of the Fine Arts i Whitney Museum of American Art[1].

W latach 20. i 30. Ethel Myers zarabiała na utrzymanie projektując ubrania i kapelusze dla nowojorskich celebrytek. Była także zastępczynią dyrektora New York School of Art, a później uczyła malarstwa i ceramiki. Po śmierci męża w 1940 roku jeździła z wykładami na temat swej twórczości po całych Stanach Zjednoczonych, a także prowadziła galerię jego imienia. W latach 1949–1959 była dyrektorem artystycznym wydziału sztuk pięknych i ceramiki Christodora House. Na krótko przed śmiercią przeprowadziła się do Cornwall[4].

W 1963 roku w Robert Schoelkopf Gallery wystawiono obrazy olejne i rzeźby Ethel Myers[2].

Zbiory

Prace Ethel Myers znajdują się w Delaware Art Museum, Storm King Art Center i University of Nebraska Art Museum[6].

Przypisy

  1. 1 2 Heller i Heller 2013 ↓, s. 397.
  2. 1 2 3 askART: Biography: Ethel Myers. www.askart.com. [dostęp 2017-03-10]. (ang.).
  3. 1 2 Artprice: Ethel Klink MYERS (1881-1960). www.artprice.com. [dostęp 2017-03-09]. (ang.).
  4. 1 2 3 Columbus Museum: Myers, Ethel. columbusmuseum.pastperfectonline.com. [dostęp 2017-03-09]. (ang.).
  5. ↑ Association of American Painters and Sculptors: Catalogue of international exhibition of modern art. archive.org. [dostęp 2017-03-09]. (ang.).
  6. ↑ Marian Wardle (red.): American Women Modernists: The Legacy of Robert Henri, 1910-1945. New Brunswick, New Jersey, London: Brigham Young University Museum of Arts, 2005, s. 216. ISBN 978-0-8135-3683-5. (ang.).

Bibliografia

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.