Ernestine Anderson
ilustracja
Imię i nazwisko

Ernestine Irene Anderson

Data i miejsce urodzenia

11 listopada 1928
Houston

Data i miejsce śmierci

10 marca 2016
Shoreline

Instrumenty

śpiew

Gatunki

jazz

Zawód

muzyk (wokalistka)

Wydawnictwo

Mercury, Concord, Koch

Powiązania

Quincy Jones, Lionel Hampton, George Shearing

Ernestine Irene Anderson (ur. 11 listopada 1928 w Houston, zm. 10 marca 2016 w Shoreline[1][2]) – amerykańska wokalistka jazzowa.

Życiorys

Urodziła się w Teksasie. W 1943 po raz pierwszy wystąpiła na koncercie w zespole Russella Jacqueta. Od 1944 mieszkała z rodzicami w Seattle. W latach 1947–1948 odbywała trasy koncertowe z big-bandem Johnny’ego Otisa[3]. W latach 1952–1953 śpiewała w orkiestrze Lionela Hamptona. Później mieszkała w Nowym Jorku, nagrywając z różnymi wykonawcami; m.in. z Gigim Gryce’em na jego albumie Nica's Tempo w 1955. W 1956 odbyła trasę koncertową po Skandynawii z zespołem Rolfa Ericsona[4].

W Skandynawii nagrała swój pierwszy album Hot Cargo, który został wydany w Stanach Zjednoczonych w 1958. Magazyn „Down Beat” uznał ją za wschodzącą gwiazdę 1959. Od 1959 mieszkała w Los Angeles i nagrywała dla wytwórni Mercury Records. Od 1964 mieszkała w Londynie, a następnie w Seattle. Zrezygnowała z kariery muzycznej i pracowała m.in. jako pokojówka w hotelu[4].

Od 1976 znowu nagrywała, głównie dla Concord Records. Później wydawała albumy dla wytwórni Quincy’ego Jonesa Qwest. Wielokrotnie występowała na festiwalu jazowym w Monterey[1].

Była czterokrotnie nominowana do nagród Grammy z kategoriach „Best Jazz Vocal Performance, Female” i „Best Jazz Vocal Performance”, za albumy:

  • Never Make Your Move Too Soon (1981)
  • Big City (1983)
  • Now And Then (1993)
  • Blues, Dues And Love News (1996)[5]

Wybrana dyskografia

  • 1958 Hot Cargo (Mercury)
  • 1959 The Toast of the Nation's Critics (Mercury)
  • 1960 My Kinda Swing (Mercury)
  • 1960 Moanin' (Mercury)
  • 1960 The Fascinating Ernestine (Mercury)
  • 1976 Hello Like Before (Concord Jazz)
  • 1978 Live from Concord to London (Concord Jazz)
  • 1980 Sunshine (Concord Jazz)
  • 1981 Never Make Your Move Too Soon (Concord Jazz)
  • 1983 Seven Stars (Concord Jazz)
  • 1983 Big City (Concord Jazz)
  • 1984 Three Pearls (Eastworld)
  • 1985 When the Sun Goes Down (Concord Jazz)
  • 1987 Be Mine Tonight (Concord Jazz)
  • 1988 A Perfect Match (z George’em Shearingiem) (Concord Jazz)
  • 1990 Boogie Down (Concord Jazz)
  • 1991 Live at the Concord Jazz Festival Third Set (Concord Jazz)
  • 1993 Now and Then (Qwest)
  • 1995 Three Ladies of Jazz: Live in New York (z Diane Schuur i Dianne Reeves) (Jazz Door)
  • 1996 Blues, Dues & Love News (Qwest)
  • 1998 Isn't It Romantic (Koch)
  • 2003 Love Makes the Changes (HighNote)
  • 2009 A Song for You (HighNote)
  • 2011 Nightlife Live at Dizzy's Club Coca-Cola (HighNote)
  • 2015 Ernestine Anderson Swings the Penthouse (HighNote)

Przypisy

  1. 1 2 Catherine Foster, Ernestine Anderson (1928-2016) [online], Black Past, 23 października 2007 [dostęp 2021-03-18] (ang.).
  2. ↑ Jeff Tamarkin, Singer Ernestine Anderson Dies at 87 [online], Jazz Times, 25 kwietnia 2019 [dostęp 2021-03-18] (ang.).
  3. ↑ Richard S. Ginell, Ernestine Anderson [online], AllMusic [dostęp 2021-03-18] (ang.).
  4. 1 2 Paul de Barros. Jazz great Ernestine Anderson dies. „The Seattle Times”, 2016-03-14. (ang.).
  5. ↑ GRAMMY Award Results for Ernestine Anderson [online], grammy.com [dostęp 2021-03-18] (ang.).
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.