Eparchia wołgogradzka
Волгоградская епархия
Ilustracja
Sobór Kazańskiej Ikony Matki Bożej w Wołgogradzie
Państwo

 Rosja

Obwód

 wołgogradzki

Siedziba

Wołgograd

Data powołania

1918

Wyznanie

prawosławne

Kościół

Rosyjski Kościół Prawosławny

Metropolia

wołgogradzka

Sobór

Kazańskiej Ikony Matki Bożej

Biskup diecezjalny

metropolita wołgogradzki i kamyszyński Teodor (Kazanow)

Biskup senior

metropolita wołgogradzki i kamyszyński German (Timofiejew)

Dane statystyczne (2013)
Liczba kapłanów
• w tym diecezjalnych
• w tym zakonnych

120[1]
102[1]
18[1]

Liczba osób zakonnych

56[1]

Liczba dekanatów

6

Liczba parafii

130

Liczba klasztorów

2

Położenie na mapie Wołgogradu
Położenie na mapie Rosji
Położenie na mapie obwodu wołgogradzkiego
Ziemia48°43′06,5″N 44°30′14,6″E/48,718472 44,504056
Strona internetowa

Eparchia wołgogradzka – jedna z eparchii Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego. Jej obecnym ordynariuszem jest metropolita wołgogradzki i kamyszyński Teodor (Kazanow)[2], zaś funkcję katedry pełni sobór Kazańskiej Ikony Matki Bożej w Wołgogradzie[1]. Należy do metropolii wołgogradzkiej[1][3].

Eparchia powstała w 1918 pod nazwą eparchia carycyńska decyzją Świętego Synodu Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego i objęła terytorium guberni carycyńskiej. W momencie powstania liczyła ok. 600 cerkwi parafialnych i siedem monasterów. Jej pierwszym ordynariuszem został biskup Damian (Goworow)[4]. Po ostatecznym zdobyciu Carycyna przez Armię Czerwoną biskup Damian wycofał się z miasta razem z białymi Siłami Zbrojnymi Południa Rosji. Władze bolszewickie zdecydowały o zamknięciu wszystkich monasterów eparchii[4]. W latach 20. XX wieku znaczne wpływy na terytorium eparchii zyskała Żywa Cerkiew: w 1925 kanoniczna Cerkiew prowadziła 35 parafii, do odnowicieli należało 350 placówek duszpasterskich[4]. W latach 30. XX wieku z polecenia władz dokonano masowej likwidacji świątyń prawosławnych, zaś w 1932 zniszczony został katedralny sobór św. Aleksandra Newskiego w Wołgogradzie[uwaga 1]. Od 1937 eparchia nie miała ordynariusza. W kwietniu 1944 na terytorium administratury przetrwało 18 parafii obsługiwanych przez 18 duchownych[4]. Wskutek zmiany polityki władz stalinowskich wobec Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego oprócz nich otwarte zostało dalszych 26 cerkwi. W latach 50. na terenie eparchii ponownie zamknięto szereg parafii, zaś w 1959 administratura została całkowicie zlikwidowana[4]. Od 1925 do 1959 funkcjonowała jako eparchia stalingradzka. Następnie od 1959 do 1991 jej ziemie należały do eparchii saratowskiej[4].

W 2005 eparchia dzieliła się na 13 dekanatów. Prowadziła 254 parafie obsługiwane przez 271 kapłanów (56 parafii i 72 duchownych na początku lat 90.XX wieku[4]), podlegało jej sześć monasterów. Eparchia posiadała również trzy cerkwie-statki, przy pomocy których prowadzona była praca misyjna w miejscowościach nie posiadających własnych świątyń[4].

W 2012 z terytorium eparchii wołgogradzkiej wydzielono dwie nowe: uriupińską i kałaczowską[3].

W 2013 w skład eparchii w jej nowych granicach wchodziło 130 parafii (z czego w samym Wołgogradzie 78), zgrupowanych w 6 dekanatach: wołgogradzkim centralnym, wołgogradzkim drugim, wołgogradzkim południowym, wołgogradzkim północnym, dubowskim i kamyszyńsko-kotowskim[1]. Działały też dwa klasztory:[1]

  • monaster Świętego Ducha w Wołgogradzie, męski
  • monaster Wniebowstąpienia Pańskiego w Dubowce, żeński.

Biskupi ordynariusze[4]

Uwagi

Przypisy

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.