Ennin
円仁
Ilustracja
Ennin
Data i miejsce urodzenia

794
Tochigi

Data śmierci

864

Szkoła

Tendai

Nauczyciel

Saichō

Następca

Enshō

Zakon

Mahajana

Honorowy tytuł lub imię pośmiertne

opat (zasu), wielki mistrz (daishi)

Ennin (jap. 円仁; ur. 794, zm. 864) – japoński mnich, podróżnik, filozof ze szkoły tendai. Znany pod pośmiertnym imieniem Jikaku daishi (慈覚大師, wielki mistrz Jikaku).

Biografia

Wielki mistrz Jikaku (Ennin)

Urodził się w rodzinie Mibu w ówczesnej prowincji Shimotsuke (ob. prefektura Tochigi)[1].

W wieku 8 lat rozpoczął naukę w klasztorze Daiji-ji (pref. Tochigi), a w wieku 14 lat rozpoczął praktykę buddyjską w Enryaku-ji na górze Hiei. Był uczniem Saichō[2].

W 838 r. udał się do Chin w ramach misji cesarza Nimmyō. Po przybyciu do Yangzhou rozpoczął studiowanie ezoterycznych tekstów u dwu mistrzów. U mistrza Chuanyana przeszedł ceremonię inicjacji[3]. Po przeczekaniu zimy w klasztorze w Szantungu prowadzonym przez koreańskich mnichów udał się wiosną 839 r. na górę Wutai[1].

Po jakimś czasie udał się do Chang’anu, ówczesnej stolicy Chin, gdzie studiował i praktykował nauki ezoteryczne w latach 840-845 u trzech różnych nauczycieli[3]. Został zaordynowany do dwóch rytuałów mandali. Następnie udał się w podróż statkiem po Wielkim Kanale Chińskim[1].

Ennin był świadkiem wstąpienia na tron antybuddyjskiego cesarza Wuzonga w 840 r. i prześladowań buddyzmu w latach 842-846. W ich wyniku został w 847 r. deportowany do Japonii.

Jego opanowanie nauk ezoterycznych (jap. mikkyō) było na tak wysokim poziomie, że przewyższył samego Kūkaia z ezoterycznej szkoły shingon. Dlatego też właśnie Enninowi cesarz przekazał prowadzenie corocznego inicjacyjnego rytuału ezoterycznego hiei kanjo od 849 r.[3]

W 854 r. został głównym opatem (zasu) szkoły tendai w Enryaku-ji. Pozostał na tym stanowisku przez 20 lat. Wybudował wtedy budynki (Tō-in) dla przechowywania sutr przywiezionych przez niego z Chin. Z Chin przywiózł 559 tomów pism buddyjskich. Wprowadził również w Japonii nowy rodzaj praktyki zwanej nembutsu, która związana była z kultem buddy Amidy[2]. Poza tym założył m.in. klasztory: Onjō-ji (znany bardziej jako Mii-dera w prefekturze Shiga) i Ryūshaku-ji (lub Risshaku-ji) w prefekturze Yamagata[1].

Jest autorem ponad 100 dzieł, w tym dziennika z podróży po Chinach pt.: Nittō guhō junrei kōki (入唐求法巡礼行記, Zapiski z pielgrzymki do Chin w poszukiwaniu Prawa, 838–847)[4].

Ennin był utalentowanym rzeźbiarzem. Jednym z przykładów jego pracy jest drewniana kopia statuetki bosatsu Kannon, umieszczonej w Sensō-ji, najstarszej świątyni buddyjskiej w Tokio. Jest ona wystawiana na widok publiczny raz w roku w dniu 13 grudnia.

Strona z jego dziennika podróży

Przypisy

  1. 1 2 3 4 Red. Yusen Kashiwahara, Koyu Sonoda. Sharpers of Japanese Buddhism. Str. 257
  2. 1 2 Ennin, [w:] Encyclopædia Britannica [dostęp 2018-05-13] (ang.).
  3. 1 2 3 Ennin - Ancient History Encyclopedia [online], www.ancient.eu [dostęp 2018-05-13] (ang.).
  4. ↑ Mikołaj Melanowicz: Historia literatury japońskiej. Warszawa: PWN, 2012, s. 68. ISBN 978-83-01-17214-5.

Źródła i bibliografia

  • Ennin, [w:] Encyclopædia Britannica [dostęp 2022-09-30] (ang.).
  • Red. Yusen Kashiwahara, Koyu Sonoda. Sharpers of Japanese Buddhism. Kōsei Publishing Co. Tokio. 1994. Str. 379. ISBN 4-333-01630-4
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.