Enka (jap. 演歌) – rodzaj pieśni japońskiej o charakterze melancholijnej ballady śpiewanej w określonym stylu (genre). Uważany jest za stylistycznie podobny do tradycyjnej muzyki japońskiej. Współczesny gatunek enka jest jednak stosunkowo nową formą muzyczną, przyjmując w swoim wokalu bardziej tradycyjny styl muzyczny niż muzyka ryūkōka, popularna w latach przedwojennych[1].

W swoim dawniejszym znaczeniu styl enka obejmował utwory wykonywane przez aktywistów politycznych w okresie Meiji (1868–1912) oraz Taishō (1912–1926), które miały na celu uniknięcie represji za krytykę rządu „przemycaną” w tekstach piosenek. Natomiast współcześnie enka obejmuje muzykę popularną, która bywa porównywana jednocześnie do amerykańskiego country i portugalskiego fado (zarówno pod względem melodycznym, jak i tekstowym). Enka cechuje się sentymentalnością, łagodnym wokalem oraz spokojną melodią. Kolejną cechą charakterystyczną dla tego typu muzyki jest to, że większość wykonawców stanowią kobiety. Szczególnie często pojawiającym się motywem w tekstach piosenek jest moment odejścia ukochanego i związane z tym uczucie smutku i rezygnacji.

Najbardziej znaną wykonawczynią enki była Hibari Misora (nazywana też królową enki).

Najlepiej sprzedającymi się singlami były: w wykonaniu Shirō Miya – „Onna-no michi” (3,25 mln kopii) oraz „Oyoge! Taiyaki-kun” w wykonaniu Masato Shimona (ponad 4,5 mln kopii).

W ostatnich latach popularność tego typu muzyki w Japonii spada na rzecz bardziej zbliżonego do zachodniej muzyki J-popu, szczególnie wśród młodszych odbiorców. Niemniej jednak nadal można ją usłyszeć w restauracjach, kawiarniach czy barach karaoke.

Przypisy

  1. ↑ Christine Reiko Yano: Tears of Longing: Nostalgia and the Nation in Japanese Popular Song. Harvard Univ Asia Center, 2003, s. 42. ISBN 978-0-674-01276-9. (ang.).

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.