Pierwsze prace

Jego początkowe prace wpisywały się w koncepcję historii totalnej Braudela^[6]. Wielką popularność przyniosła mu publikacja pracy doktorskiej Les Paysans de Languedoc, utrzymanej w paradygmacie historii totalnej, traktującej o dziejach chłopów francuskich^[1]. Wysuwał tezę o postrzeganiu dziejów Langwedocji w badanym okresie, między ok. 1300 a ok. 1700, jako tzw. histoire immobile, tj. okresu gospodarczej i społecznej stagnacji^[4]. W pracy tej mocno obstawał przy niektórych założeniach pułapki maltuzjańskiej i w oparciu o nie przedstawiał zjawiska w przednowoczesnej Francji^[4].

W 1967 opublikował pracę pt. Histoire du climat depuis l’an mil, jedną z fundatorskich prac nurtu historii środowiskowej, w której podjął próbę rekonstrukcji wpływu zmian klimatycznych, w tym m.in. małej epoki lodowcowej, na historię od X do XX wieku^[1].

Montaillou

Z czasem Le Roy Ladurie skierował swe zainteresowania ku mikrohistorii stając się jednym z twórców tej dyscypliny. W 1975 opublikował pracę pt. Montaillou: village occitan de 1294 à 1324 (tytuł polski: Montaillou: wioska heretyków 1294-1324), opisującą historię mieszkańców tytułowej wioski Montaillou, którzy stali się obiektem inkwizytorskich dociekań Jacques’a Fourniera^[1]. Książka ta, będąca wg słów autora próbą uchwycenia "Historii kolektywnej mentalności" mieszkańców pirenejskiej społeczności, stanowi jedno z pionierskich dzieł XX-wiecznej mikrohistorii^[1]. Ladurie znaczną część pracy poświęcił na kompleksowe opisanie życia codziennego, wykształcenia, gestów, relacji rodzinnych i religijności mieszkańców Montaillou, co uczyniło jego książkę jednym z najbardziej rozpoznawalnych przykładów dzieła antropologii historycznej^[6][1]. Książka spotkała się z olbrzymią popularnością i była przez historyków zarówno respektowana za swoją przełomowość, jak i ostro krytykowana między innymi za nieszablonowy stosunek do krytyki źródeł^[1][4].

Późniejsza twórczość

W kolejnej pracy, Le Carnaval de Romans wydanej w 1979, Ladurie opisał mikrohistorię konfliktu społecznego XVI-wiecznych mieszkańców Romans^[1]. W latach 80. ukazały się dwie kolejne jego książki, L'Argent, l'Amour et la Mort en pays d'Oc oraz La Sorcière de Jasmin, obydwie rekonstruujące epizody z dziejów przednowoczesnej Francji^[1]. Wśród prac wydanych przezeń w latach 90. zwłaszcza Le siècle des Platter stanowi przykład klasycznego pisarstwa mikrohistorycznego^[4].

Charakterystyka warsztatu

Le Roy Ladurie należy do przedstawicieli trzeciego pokolenia badaczy tworzących szkołę Annales^[4] (wg niektórych źródeł zaliczany jest do drugiej generacji^[6]). Do grona jego intelektualnych poprzedników należeli m.in. Marc Bloch, Lucien Febvre i Fernand Braudel^[1].

Wraz z kolejnymi pracami zauważalny był proces częściowego odejścia Ladurie'a od danych demograficznych czy kwantytatywnych na rzecz skupiania się na interpretacji źródeł pisanych i badania kontekstu mentalności epoki^[1]. Mimo to nie odżegnał się od podstawowych założeń swojego stylu badawczego, opartego na szerokiej kwerendzie źródłowej i pozyskiwaniu kompleksowego tła statystycznego^[1]. Zainteresowanie metodami kwantytatywnymi było wynikiem inspiracji twórczością Ernesta Labrousse'a^[6]. Ladurie wypracowywał metody periodyzacji i opisu historii Francji, odchodząc od tradycyjnego opierania się na obszarach politycznych, jak wojna stuletnia czy absolutyzm, a skupiając się w większym stopniu na przemianach przemysłowych, kulturowych czy demograficznych^[1]. Dziejom politycznym, traktowanym jako mniej istotne (histoire événementielle - historia wydarzeń) przeciwstawiał bardziej istotne koniuktury (conjoncture)^[4]. W swojej praktyce badawczej w znaczącym stopniu korzystał z osiągnięć oraz metod nauk społecznych^[4].