Wykształcenie i praca naukowa

W latach 1963–1968 studiowała na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego. Po ukończeniu studiów została przyjęta na dwuletnią aplikację sądową, zakończoną zdaniem egzaminu sędziowskiego. Równocześnie odbywała studia doktoranckie na Uniwersytecie Warszawskim. W 1974 uzyskała stopień naukowy doktora nauk prawnych w Instytucie Prawa Karnego UW na podstawie rozprawy pt. Kara ograniczenia wolności. Została zatrudniona w Instytucie Prawa Karnego UW na stanowisku starszego asystenta, a następnie adiunkta. W latach 1982–1983 przebywała na stażu naukowym w Instytucie Prawa Porównawczego w Paryżu.

W 1986 habilitowała się na Uniwersytecie Warszawskim w oparciu o dorobek naukowy i pracę pt. Oceny prawnokarne przerywania ciąży. Studium porównawcze. W latach 1986–1988 odbyła staż w Instytucie Prawa Karnego Obcego i Międzynarodowego im. Maxa-Plancka we Fryburgu Bryzgowijskim (stypendium Humboldta). W 1988 objęła stanowisko docenta i została wpisana na listę adwokatów. W 1991 została profesorem nadzwyczajnym UW. W 1996 odbyła staż naukowy na Rutgers University w USA. W 2002 otrzymała tytuł profesor nauk prawnych.

Zawodowo związana głównie z Wydziałem Prawa i Administracji UW. Pełniła funkcję wicedyrektora i dyrektora Instytutu Prawa Karnego, została też kierownikiem Zakładu Studiów Porównawczych. Podjęła także wykłady na Wydziale Administracji Wyższej Szkoły Administracji Publicznej w Ostrołęce. Przez wiele lat była konsultantem ds. odpowiedzialności zawodowej w Okręgowej Izbie Lekarskiej w Warszawie. Jest członkinią rady naukowej Instytutu Wymiaru Sprawiedliwości^[1], weszła w skład Komitetu Bioetyki Polskiej Akademii Nauk.

Prowadzi wykłady z gender studies, jest także założycielką i kierowniczką Kliniki Prawa na WPiA UW, w której bezpłatną pomoc prawną otrzymują osoby w trudnej sytuacji majątkowej. Zajmuje się kwestiami europejskich standardów równościowych. Specjalizuje się w prawie antydyskryminacyjnym, medycznym i karnym.

Działalność społeczno-polityczna

Od początku transformacji ustrojowej w Polsce w 1989 działała przeciw delegalizacji aborcji. Zajęła się wspieraniem organizacji pozarządowych dążących do liberalizacji tzw. ustawy antyaborcyjnej. W 2002 sygnowała tzw. List Stu Kobiet.

Była również członkinią grupy roboczej w Radzie Europy zajmującej się opracowaniem strategii przeciwdziałania przemocy wobec kobiet. W 1995 była współautorką raportu rządowego na temat statusu kobiet na Czwartą Światową Konferencję w sprawie Kobiet w Pekinie zorganizowaną przez Organizację Narodów Zjednoczonych. Udziela się w postępowaniach skargowych prowadzonych przeciwko Polsce przez Komisję Europejską.

Zasiadała w zarządzie Fundacji im. Stefana Batorego. W 2003 była wśród polskich kandydatów na sędziego Międzynarodowego Trybunału Karnego. W latach 2004–2005 pełniła funkcję sędziego Trybunału Stanu.

W 2009 zaangażowała się w działalność Kongresu Kobiet, została członkinią rady programowej powołanego na jego bazie stowarzyszenia^[2] oraz „ministrem sprawiedliwości” w tzw. Gabinecie Cieni Kongresu Kobiet^[3].

W 2011 została ponownie wybrana w skład Trybunału Stanu z rekomendacji Klubu Poselskiego Ruch Palikota^[4].

W 2017 została członkiem rady programowej Archiwum im. Wiktora Osiatyńskiego^[5].