| Data i miejsce urodzenia |
17 lipca 1935 |
|---|---|
| Narodowość |
polska |
| Dziedzina sztuki | |
| Odznaczenia | |
  | |
Elżbieta Zechenter-Spławińska (ur. 17 lipca 1935 w Krakowie) – polska poetka, tłumaczka, prozaiczka, pedagożka, doktorka nauk humanistycznych.
Życiorys
Urodziła się w 1935 roku w Krakowie jako córka poety, satyryka i dziennikarza Witolda Zechentera, wnuczka dziennikarza Edmunda Zechentera[1]. W Krakowie mieszkała i tworzyła na przestrzeni kolejnych dekad.
Ukończyła studia z filologii polskiej na Uniwersytecie Jagiellońskim[1]. Stopień doktora nauk humanistycznych uzyskała na Akademii Pedagogicznej w Krakowie. W latach 1972–1976 była kierowniczką literacką Państwowego Teatru Lalek „Rabcio” w Rabce, a w latach 1978–1987 kierowniczką Studia Filmów Animowanych w Krakowie[1].
Debiutowała noworoczną fraszką w Sztandarze Młodych w 1955 roku[1]. Na przełomie lat 50. i 60. XX w. związana była z grupą poetycką Muszyna[2]. Publikowała wiersze w czasopismach literackich oraz czasopismach dla dzieci[1], była autorką tekstów dla dzieci oraz opowiadań. Wydała kilkanaście zbiorów wierszy. Jej teksty były śpiewane przez zespół Wawele Jana Wojdaka oraz artystów kabaretowych Piwnicy pod Baranami i Loch Camelot, znalazły się też w szeregu zbiorów i almanachów, a także podręczników szkolnych[1].
W styczniu 1997 została uhonorowana nagrodą Krakowska Książka Miesiąca za tom wierszy Czapka niewidka[3]. W późniejszych latach wchodziła w skład jury tej nagrody. W 2007 roku jako stypendystka Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego wydała wspomnienia na temat Witolda Zechentera pt. Malinowy tort.
Od 1990 przez szereg lat prowadziła warsztaty literackie w Ośrodku Kultury im. Cypriana Kamila Norwida (grupa literacka Sylaba)[1], a od 1995 także warsztaty dla młodzieży w Centrum im. dr. Henryka Jordana[1]. Gościnnie prowadziła warsztaty poetyckie w Studium Literacko-Artystycznym na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie.
Należy do Stowarzyszenia Pisarzy Polskich oraz Stowarzyszenia Autorów ZAiKS[1].
Życie prywatne
Jej mężem był farmakolog Jacek Spławiński. Ich syn Grzegorz Spławiński został tłumaczem poezji polskiej na język francuski[1].
Elżbieta Zechenter-Spławińska hobbystycznie odbywa wycieczki po Gorcach i Beskidzie Sądeckim. Szczególną sympatią „otacza koty i psy”[1], a także dzieci[1].
Wybrane publikacje
- Epitafium dla biedronki, Kraków 1962
- Zazdrośćmy szarotkom, Warszawa 1968
- Ten nieznośny koń na biegunach, Kraków 1976
- Ósma Góra, Kraków 1979
- Wiersze wybrane, Kraków 1986
- Zaginął pies, Kraków 1987
- Na łowiskach świata, Kraków 1992
- Czapka niewidka, Kraków 1996
- Szansa, Kraków 2000
- Opowieści pod psem, Kraków 2001
- Pod gwiaździstym niebem, Kraków 2004
- Malinowy tort. Witold Zechenter po latach, Kraków 2007
- Kot Moniki, Kraków 2019
- Zapamiętane, Kraków 2022
Odznaczenia i nagrody
- Nagroda Krakowska Książka Miesiąca (1996)
- Brązowy Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” przyznany przez ministra kultury i dziedzictwa narodowego (2015)[4]
- Odznaka „Honoris Gratia” przyznana przez prezydenta Krakowa (2015)[5]
Przypisy
- 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 Biogram na stronie Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. [dostęp 2020-05-15].
- ↑ Słownik europejskich kierunków i grup literackich XX wieku. Grzegorz Gazda (redaktor). Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2009, s. 348–349. ISBN 978-83-01-15724-1.
- ↑ Laureaci 2009-1995 – Krakowska Książka Miesiąca [online] [dostęp 2023-06-29] (pol.).
- ↑ Znamy laureatów nagrody „Zasłużony Kulturze – Gloria Artis”. Kraków Miasto Literatury Unesco, 2015. [dostęp 2020-05-05].
- ↑ Zarządzenie Prezydenta Miasta Krakowa w sprawie nadania odznaki Honoris Gratia dr Elżbiecie Zechenter-Spławińskiej. bip.krakow.pl, 30 września 2015. [dostęp 2020-05-05].