Egzekucje w Olchowcach
Ilustracja
Pomnik w Olchowcach
Państwo

Polska pod okupacją III Rzeszy

Miejsce

Olchowce

Data

1942–1944

Liczba zabitych

30–40 osób

Typ ataku

egzekucja przez rozstrzelanie

Sprawca

III Rzesza

Położenie na mapie Polski w 1939
Mapa konturowa Polski w 1939, na dole znajduje się punkt z opisem „miejsce zdarzenia”
Ziemia49°33′14″N 22°14′02″E/49,553889 22,233889
Miejsce pamięci w Olchowcach

Egzekucje w Olchowcach – egzekucje dokonane przez Niemców w 1942, 1943 i 1944 roku we wsi Olchowce, obecnie będącej dzielnicą Sanoka.

Historia

Egzekucje w Olchowcach były dokonywane podczas II wojny światowej w okresie okupacji niemieckiej w 1942, w 1943 i w 1944 na obszarze ówczesnego Landkreis Sanok[1][2][3]. Olchowce były wówczas wsią pod Sanokiem[2].

Ofiarami egzekucji byli więźniowie więzienia w Sanoku[2][3]. Egzekucji dokonywali funkcjonariusze gestapo, którzy zabierali z tego zakładu jednego lub większą grupę więźniów i wywozili do Olchowiec[1][2]. Tam kierowali się na obszar leśny, leżący na lewo od szosy, wiodącej do Przemyśla, za greckokatolicką cerkwią Wniebowstąpienia Pańskiego[2]. Miejsce egzekucji leżało na granicy obszaru leśnego i za wałem byłej strzelnicy wojskowej[4][3][5][6]. Pochówków zamordowanych osób dokonywali miejscowi grabarze, Dymitr Dymiśko i Michał Krowiak[7].

Latem 1942 zostało tam rozstrzelanych dwóch niezidentyfikowanych mężczyzn[1]. W 1943 zostało przywiezionych kilkanaście osób – prawdopodobnie 17[1] (kobiety i mężczyźni), władających językiem polskim, które po uprzednim rozebraniu się zostały rozstrzelane, a później pogrzebane w trzech uprzednio przygotowanych grobach[1][7]. Tę masową zbrodnię potwierdzili w powojennych relacjach świadkowie tj. ludzie zamieszkujące nieopodal (Jan Milczanowski, Maria Niecpoń)[7]. 23 stycznia 1943 zostali tam pozbawieni życia: Andrzej Woźniak (60 lat), Janina Woźniak (17 lat), Katarzyna Woźniak (57 lat) i Michal Otocki z Tyrawy Wołoskiej[1]. 23 kwietnia 1943 zamordowani zostali tam Jan Łuczyński i Ludwika Łuczyńska z Bukowska[1]. Ponadto ww. świadek Jan Milczanowski relacjonował egzekucję siedmiu osób (w tym trzech kobiet)[1]. Ofiarami byli rolnicy, którzy mieli uchylać się od wydanych przez władze okupacyjne obowiązków kontyngentowych[3].

Według ustaleń jednym z zamordowanych w Olchowcach był także sierż./ppor. Władysław Szelka ps. „Czajka”, „Borsuk”, komendant placówki nr V Niebieszczany w ramach obwodu AK Sanok[8], na którym egzekucji miał dokonać gestapowiec Leo Humeniuk[7][1]. 22 lipca 1944 Szelka został wyprowadzony z sanockiego więzienia przez gestapowców, po czym wraz z innym więźniem (był nim aresztowany 13 lipca Paul wzgl. Paweł Aleksiejewicz Karpenko, ur. 1921, spadochroniarz, jeniec sowiecki[9][1]) wywieziony samochodem[10], zostali wywiezieni i rozstrzelani w Olchowcach[1][11][7][6].

Według różnych źródeł łącznie w Olchowcach dokonano egzekucji około 30 osób (przyjąwszy zakres 1943 i 1944)[7][3] około 40 osób (przy założeniu lat 1942-1944)[1][12] bądź kilkudziesięciu[13]. Po wojnie nie została przeprowadzona ekshumacja ciał ofiar[7]. Tożsamość ofiar w większości nie została ustalona[1]. Pomimo zachowania się prowadzonej przez Niemców Księgi więźniów śledczych 1942-1944, stanowiącej indeks przyjmowanych do więzienia w Sanoku, nie znaleziono dokumentacji potwierdzającej dokonywanie egzekucji na osobach uprzednio więzionych[1]. Według źródeł ZBowiD ofiarami była ludność z Olchowiec i z okolicznych miejscowości[14].

Upamiętnienie

Z miejsca egzekucji w Olchowcach pobrano ziemię, którą umieszczono w urnie złożonej w Mauzoleum Ofiar II Wojny Światowej, ustanowionym w 1948 na cmentarzu przy ulicy Rymanowskiej w Sanoku[15].

Pierwotnie planowano postawi monument upamiętniający w miejscu egzekucji, z czego ostatecznie zrezygnowano[3]. Ofiary egzekucji zostały upamiętnione przez pomnik odsłonięty 20 lipca[uwaga 1] 1975 w ramach obchodów 30-lecia zwycięstwa nad faszyzmem, w przeddzień uroczystości Święta Odrodzenia Polski[16][14][6]. Został ustanowiony przy ulicy Przemyskiej, tuż przed ww. cerkwią, po wojnie stanowiącą kościół rzymskokatolickiej Parafii Wniebowstąpienia Pańskiego w Sanoku[17][3][18][6] (w 1972 Olchowce zostały przyłączone do Sanoka[19]). Upamiętnienie określono wówczas jako obelisk ku czci poległych patriotów[16]. W przewodniku, wydanym w 1980 przez Radę Ochrony Pomników Walk i Męczeństwa, upamiętnienie zostało określone jako pomnik na miejscu straceń[12]. W zamierzeniu twórców pomnik upamiętnia Polaków zamordowanych przez Niemców w latach 1942-1944[16][1][12]. Inicjatorem powstania upamiętnienia było koło ZBoWiD działające przy Sanockiej Fabryce Autobusów „Autosan”, a głównym pomysłodawcą i realizatorem był członek tegoż, Wiktor Gościński[20][6]. Projektantem pomnika był dr Wojciech Kurpik z Muzeum Budownictwa Ludowego w Sanoku[16]. Monument został wykonany w czynie społecznym przez mieszkańców Sanoka, w tym członków kół ZBoWiD[13] oraz przedstawicieli miejsc przedsiębiorstw i instytucji[16][1][6]. Stanowi go głaz, postawiony poziomo na postumencie[21]. Na głazie została umieszczona inskrypcja[18], która głosi[3][5][6]:

Miejsce uświęcone krwią Polaków pomordowanych przez oprawców hitlerowskich w latach 1942–1944. Społeczeństwo miasta Sanoka 1974

Pomnik został otoczony ogrodzeniem wykonany ze słupków żelaznych i łańcuchów[20]. Zarówno inskrypcja na pomniku, jak i źródło w relacji oddziału ZBoWiD wskazują na powstanie pomnika w 1974[13].

Według stanu z początku lat 90. w miejscu egzekucji istniała stara tabliczka i fragmenty ogrodzenia[3][22]. W obszarze leśnym nieopodal został ustanowiony krzyż oraz tabliczka z inskrypcją o treści:

Miejsce uświęcone krwią pomordowanych więźniów. Więzieni w Sanoku w latach 1942-1944

Dokumenty, relacje i pamiątki powiązane z wojennymi zdarzeniami w Olchowcach były gromadzone w miejscowej Szkolnej Izbie Pamięci Narodowej[17].

Uwagi

  1. ↑ Tu podano 7 maja 1975. Andrunik. ZBoWiD 1986 ↓, s. 203 Jarosz 1994 ↓, s. 11

Przypisy

  1. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 Edward Zając. Pomnik na miejscu straceń w Olchowcach. „Gazeta Sanocka – Autosan”. Nr 16 (35), s. 1-2, 15 sierpnia - 15 września 1975.
  2. 1 2 3 4 5 Cyran, Rachwał 1979 ↓, s. 46.
  3. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 Garlicki 1985 ↓, s. 10.
  4. ↑ Cyran, Rachwał 1979 ↓, s. 46-47.
  5. 1 2 Jarosz 1994 ↓, s. 11.
  6. 1 2 3 4 5 6 7 Oberc. Pomniki 1998 ↓, s. 9.
  7. 1 2 3 4 5 6 7 Cyran, Rachwał 1979 ↓, s. 47.
  8. ↑ Brygidyn. San 1992 ↓, s. 88, 89, 96, 112, 169, 179, 204, 249, 289.
  9. ↑ Księga więźniów 1944 ↓, s. 284 (poz. 902).
  10. ↑ Brygidyn. San 1992 ↓, s. 208.
  11. ↑ Brygidyn. San 1992 ↓, s. 209.
  12. 1 2 3 Województwo krośnieńskie. W: Przewodnik po upamiętnionych miejscach walk i męczeństwa, lata wojny 1939-1945. Warszawa: Rada Ochrony Pomników Walk i Męczeństwa / Sport i Turystyka, 1988, s. 389. ISBN 83-217-2709-3.
  13. 1 2 3 Andrunik. ZBoWiD 1986 ↓, s. 188.
  14. 1 2 Andrunik. ZBoWiD 1986 ↓, s. Tabela Nr 4. s. 3..
  15. ↑ Andrunik. ZBoWiD 1986 ↓, s. 21.
  16. 1 2 3 4 5 W dniach lipcowego święta. Uroczyste odsłonięcie w Sanoku obelisku ku czci poległych patriotów. „Nowiny”. Nr 161, s. 2, 21-22 lipca 1975.
  17. 1 2 Miejsca pamięci narodowej. Obóz w Olchowcach. „Nowiny”. Nr 79, s. 3, 22 kwietnia 1982.
  18. 1 2 Andrunik. ZBoWiD 1986 ↓, s. 189, Tabela Nr 4. s. 3..
  19. ↑ Dz.U. 1972 nr 43, poz. 274. Rozporządzenie Prezesa Rady Ministrów z dnia 6 października 1972 r. w sprawie zmiany granic miasta Sanoka w województwie rzeszowskim. isap.sejm.gov.pl. [dostęp 2019-08-09].
  20. 1 2 Andrunik. ZBoWiD 1986 ↓, s. 189.
  21. ↑ Andrunik. ZBoWiD 1986 ↓, s. 188, Tabela Nr 4. s. 3..
  22. ↑ Jarosz 1994 ↓, s. 12.

Bibliografia

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.