Edward Finch
Ilustracja
Data urodzenia

ok. 1697

Data śmierci

16 maja 1771

Ambasador Wielkiej Brytanii w Szwecji
Okres

od 1728
do 1739

Poprzednik

William Nassau de Zuylestein

Następca

David Murray

Ambasador Wielkiej Brytanii w Rosji
Okres

od 1739
do 1742

Poprzednik

John Campbell

Następca

Ciril Wich

Edward Finch (ur. ok. 1697, zm. 16 maja 1771) – brytyjski dyplomata. Jego ojcem był Daniel Finch, a bratem William Finch (1691-1766).

Studiował w Trinity College na Uniwersytecie Cambridge. Następnie, w latach 1728-46, był członkiem Christ’s College na tymże uniwersytecie.

W latach 1727-1768 Finch reprezentował uniwersytet w Cambridge w parlamencie brytyjskim. W latach 1724-1725 był brytyjskim posłem nadzwyczajnym przy sejmie Rzeszy w Ratyzbonie.

W roku 1725 Jerzy I Hanowerski wysłał Fincha do Augusta II, ponieważ tumult toruński (1724) rozgniewał protestanckich władców Prus i Anglii. August II Mocny, nie bronił oskarżonych protestantów przed karą, by przypodobać się szlachcie katolickiej, lecz za granicą zostało to bardzo źle odebrane. Królestwo Prus i Wielka Brytania rozważały wysłanie wojsk do Polski by bronić sprawy protestanckiej. Finch pojechał najpierw do Drezna, a potem do Warszawy, gdzie poproszono go by wrócił do Anglii. Podkanclerzy litewski Kazimierz Czartoryski na upomnienia i żądania Fincha odpowiedział, że król Jerzy powinien wpierw zadbać o tolerancję w swoim kraju, zwłaszcza wobec tamtejszych katolików (katolicy nie mieli w Anglii m.in. dostępu do urzędów). August II Mocny napisał do króla Jerzego by zastąpił Fincha kimś innym, jako że nawet prymas Teodor Andrzej Potocki żądał jego odesłania. Jerzy I odmówił i żądał traktowania Fincha jako oficjalnego wysłannika brytyjskiego.

Na sejmie 1726 roku, na którym szlachta gwałtownie skandowała przeciw Finchowi, Jerzemu I i brytyjskim remonstracjom, kanclerz Jan Sebastian Szembek odmówił udzielenia Anglikowi audiencji. Mimo to dopiero jesienią 1727 roku Finch opuścił dwór Augusta II.

Od 1728 roku był brytyjskim posłem nadzwyczajnym w Sztokholmie, skąd korespondował ze swym przełożonym ministrem Harringtonem. W latach 1740-1742 był brytyjskim posłem nadzwyczajnym i ministrem pełnomocnym w Petersburgu. Przebywał tam dokładnie od czerwca 1740 do lutego 1742. Przejeżdżając przez Kurlandię opisał ja jako kraj opustoszały, w którym trudno o jedzenie i zapasy. Ambasador Francji w Petersburgu w latach 1739-1743 Jacques-Joachim Trotti, markiz de La Chétardie prowadził z nim prawdziwy pojedynek o sympatię cesarzowej Elżbiety.

W 1757 otrzymał dworską funkcję królewskiego garderobianego (master of the robes). W roku 1764 odziedziczył majątek, po zmarłym bracie swej matki wicehrabim Williamie Hatton i przyjął tytuł wicehrabiego Hatton. Jego żoną była Elizabeth Palmer, córka Thomasa Palmera. Mieli razem troje dzieci.

Bibliografia

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.