Edmund Dydyński^[1] herbu Gozdawa (ur. 1837 w Godowej, zm. 27 grudnia 1883) – polski oficer, powstaniec styczniowy, właściciel ziemski.

Życiorys

Urodził się w 1837 w Godowej^[2]. Został oficerem Armii Cesarstwa Austriackiego. W 1859 był podporucznikiem 2 klasy utworzonego w tym roku 1859 w Krakowie zachodniogalicyjskiego ochotniczego batalionu strzelców^[3]. Był też oficerem 6 pułku piechoty hr. Coronini^[2]. Podczas powstania styczniowego służył w oddziale Mariana Langiewicza w stopniu majora kosynierów^[2]. Walczył w bitwie pod Grochowiskami^[2]. Potem powrócił na obszar Galicji i przez rok był konfiniowany^[2].

Został wybrany do Rady c. k. powiatu sanockiego jako reprezentant grupy większych posiadłości w kadencji od około 1877 do około 1880, pełniąc w tym czasie funkcję zastępcy członka wydziału^[4][5][6][7]. Był członkiem C. K. Galicyjskiego Towarzystwa Gospodarskiego, od około 1872 należał do oddziału samborsko-staromiejsko-turzańskiego^[8], od około 1873 do końca życia sanocko-lisko- brzozowsko-krośnieńskiego^{[9][10][11][12][13][14][15][16][17][18]}. Około 1873/1874 był członkiem C. K. Powiatowej Komisji Szacunkowej w Sanoku^[19]. Był też członkiem Rady Szkolnej^[20].

Ożenił się z Zofią, córką Wincentego Morze, właściciele dóbr w Strachocinie, w tym tamtejszego dworu, a po jego śmierci w 1882 został dziedzicem tego majątku^[20]. Zmarł w styczniu^[21] lub 27 grudnia 1883^[20]. Jego córkami były Zofia i Kazimiera^[20].

Przypisy