Edgar Mobbs

Pełne imię i nazwisko	Edgar Roberts Mobbs
Data i miejsce urodzenia	29 czerwca 1882 Northampton
Data i miejsce śmierci	31 lipca 1917 Zillebeke
Rugby union
Pozycja	skrzydłowy, środkowy ataku
Kariera seniorska
Lata Zespół Wyst. (Pkt.) Olney RFC Weston Turks Northampton Heathens 1905–1913 Northampton 234 East Midlands
Reprezentacja narodowa
Lata Reprezentacja Wyst. (Pkt.) 1909–1910  Anglia 7 (12)
Dorobek medalowy Odznaczenia

Popiersie Mobbsa w Northampton

Edgar Mobbs (ur. 29 czerwca 1882 w Northampton, zm. 31 lipca 1917 w Zillebeke) – angielski rugbysta grający na pozycji skrzydłowego ataku, kapitan reprezentacji kraju.

Życiorys

Urodził się w Northampton jako trzeci z szóstki dzieci inżyniera Olivera Linnela i jego żony Elizabeth Anne^[1][2]. Grać w rugby zaczynał w Bedford Modern School, gdzie uprawiał także hokej na trawie oraz krykieta^[2][3]. Odniesiona w wieku szesnastu lat kontuzja kolana przerwała jego kontakt ze sportem na pięć lat, po czym od 1903 roku grał kolejno w klubach Olney, Weston Turks i Northampton Heathens. Na początku sezonu 1905/1906 związał się z Northampton, w którym do roku 1913 rozegrał 234 spotkania zdobywając w nich 177 przyłożeń, przez pięć sezonów – od sezonu 1907/1908 – był dodatkowo kapitanem zespołu, a wyczyn ten wyrównali dopiero Tim Rodber oraz Dylan Hartley^[2][4][5]. Został także wybrany do zespołu hrabstwa East Midlands, w jego barwach pokonując Australię podczas ich tournée 1908–1909, był także jego przedstawicielem we władzach Rugby Football Union walcząc m.in. z biurokracją krajowego związku czy o prawa zawodników^[2][4][5]. W lecie grał w krykieta w drużynie hrabstwa Buckinghamshire^[2].

Mierzący ponad 180 centymetrów wzrostu Mobbs grał przeważnie jako lewoskrzydłowy, choć występował także na środku ataku. Był to utalentowany, silny i szybki zawodnik znany z umiejętności obrony przed szarżą, niebezpieczny z piłką w ręku^[2][3][5]. W latach 1909–1910 rozegrał siedem testmeczów dla angielskiej reprezentacji, w tym wszystkie trzy w Home Nations Championship 1909 oraz dwa w zwycięskim Pucharze Pięciu Narodów 1910. Debiutował zdobywając pierwsze angielskie przyłożenie przeciwko Australijczykom, w ostatnim meczu był zaś kapitanem kadry^[1][2][5][6]. Jedenastokrotnie zagrał też dla Barbarians, po raz ostatni przeciwko Walijczykom w kwietniu 1915 roku^[7].

Idąc w ślady ojca oraz braci (Herberta i Noela) pracował zawodowo jako sprzedawca samochodów, rozważając emigrację do Kanady^[1][2][5]. Po wybuchu I wojny światowej zgłosił się na ochotnika do armii, gdzie zaciągnął się jako szeregowy, gdy odmówiono mu stopnia oficerskiego z uwagi na wiek. Zajął się też rekrutacją i sformował składający się z 264 osób batalion nazwany Sportsmen's Battalion, organizował także pomagające podnosić morale i zbieranie funduszy mecze rugby z udziałem Barbarians czy zespołów wojskowych. Odnajdując się w wojskowym życiu szybko awansował i dosłużył się stopnia podpułkownika, został odznaczony Distinguished Service Order, a także został dwukrotnie wyróżniony poprzez Mentioned in Despatches. Był kilkukrotnie ranny w trakcie wcześniejszych bitew (Loos, Somma i Arras), zginął w trakcie trzeciej bitwy pod Ypres^[1][2][4][5].

Na jego cześć od 1921 roku rozgrywany był mecz pomiędzy East Midlands i Barbarians, od 2012 roku zastąpiony przez spotkanie z zespołem Army Rugby Union^{[1][8][9][10]}. Upamiętniają go także popiersia w Northampton i Olney, budynek w Bedford Modern School oraz droga łącząca Northampton z A45^[1][5]. W 2005 został wprowadzony do hali sław Northampton Saints^[4], zaś dziesięć lat później do World Rugby Hall of Fame^[3][11].

Przypisy