Początki

Michael Thomas Edwards urodził się w Cheltenham w 1963. Wychował się w rodzinie robotniczej. Jego matka pracowała w fabryce, ojciec był tynkarzem. Dziadek i pradziadek Edwardsa również pracowali jako tynkarze. Narty, po raz pierwszy, założył w wieku 13 lat w trakcie szkolnej wycieczki do Włoch^[7].

Początkowo trenował narciarstwo alpejskie. Był bliski zdobycia awansu na igrzyska olimpijskie w 1984 w Sarajewie^[5]. Z myślą o kolejnych igrzyskach wyjechał trenować do Stanów Zjednoczonych, jednak z powodu problemów finansowych (koszty treningów opłacał sam z pieniędzy zarobionych na tynkowaniu) i słabnącej formy postanowił wybrać sport, w którym łatwiej będzie mu o start na igrzyskach^[8]:

Pierwsze skoki Edwards oddał pod koniec 1985^[4] lub na początku 1986^[6] w Lake Placid. Na igelicie po raz pierwszy skoczył latem 1986 w szwajcarskiej miejscowości Kandersteg^[4], do której pojechał na własny koszt^[6]. Oprócz tynkowania, zarabiał także przy odśnieżaniu oraz jako sprzątacz^[7].

Starty w zawodach

Jego pierwszym międzynarodowym startem w zawodach FIS był występ w konkursie Pucharu Europy w Sankt Moritz (26 grudnia 1986). Skoczył wówczas 60 metrów i zajął, tak samo jak w wielu innych konkursach, ostatnie miejsce^[9]. 30 grudnia 1986 zadebiutował w zawodach Pucharu Świata w Oberstdorfie. Tym razem skoczył 65 metrów i zajął ostatnie 110. miejsce. Za swój skok otrzymał 15 punktów^[10].

W tej samej miejscowości wystąpił w lutym 1987 na mistrzostwach świata na skoczni normalnej. Po skokach na 59 m i 61,5 m zajął ostatnie miejsce, a do przedostatniego zawodnika (którym był Bernat Solà) stracił ponad 60 punktów^[11]. Po mistrzostwach poleciał do Szwecji na zawody PŚ w Örnsköldsvik i Falun, w których również był ostatni^[12]. 20 marca 1987 po raz pierwszy w karierze nie zajął ostatniej pozycji, w PŚ w Oslo był na przedostatnim 85. miejscu, a gorszy okazał się tylko Gerrit Konijnenberg^[13]. Podobnie było dwa dni później^[14].

Na zakończenie sezonu poleciał do Norwegii na zawody Pucharu Europy w Stjørdal, Sprovie i Meldal. W Sprovie oddał najkrótszy skok w oficjalnych zawodach (uzyskał 45 metrów), wyprzedził jednak Grega Boestera^[12][15]. W Meldal odniósł swój największy dotychczasowy sukces, wyprzedził bowiem trzech zawodników (Norwega Ole Tallakstada oraz dwóch Amerykanów: Scotta Larsona i Blue Teramoto)^[16]. W Stjørdal zajął ostatnią pozycję^[12].

Sezon 1987/1988 rozpoczął od przedostatniego miejsca w zawodach PE w Sankt Moritz (wyprzedził tylko swojego rodaka Alana Jonesa)^[17]. Wystartował potem we wszystkich czterech konkursach 36. Turnieju Czterech Skoczni. Trzykrotnie był ostatni, zaś w Innsbrucku wyprzedził dwóch skoczków: Paula Erata i Konijnenberga^[12][18]. Przed zimowymi igrzyskami olimpijskimi w Calgary wystąpił jeszcze w dwóch konkursach PŚ, podczas jednego z nich udało mu się wyprzedzić Jesúsa Lobo^[19].

O swojej kwalifikacji na zimowe igrzyska olimpijskie dowiedział się podczas pobytu w Finlandii. Trenował wówczas z kadrą fińskich skoczków. Z powodu niewielkiej ilości posiadanych pieniędzy, nocował przez cztery tygodnie w szpitalu psychiatrycznym pod Kuopio, gdzie jeden z trenerów fińskiej kadry dorabiał przy malowaniu ścian^[8].

Wystąpił na zimowych igrzyskach w 1988. Włoski zespół skoczków podarował mu nowy kask, zaś Austriacy nowe narty^[7]. Był dwukrotnie ostatni, jednak na skoczni dużej poleciał na odległość 71 metrów, co było najlepszym jego wynikiem w oficjalnych zmaganiach. Na małej skoczni dwukrotnie skakał 55 metrów (stracił do przedostatniego skoczka, Soli, ponad 70 punktów)^[20], zaś na dużej 71 i 67 m (strata do przedostatniego Todda Gillmana niemal 60 punktów)^[21]. Do końca sezonu zaliczył jeszcze dwa występy w PŚ, w Oslo był przedostatni (wyprzedził Olivera Strohmaiera, który nie ustał skoku)^[22], a w Planicy ostatni^[12].

W kolejnym sezonie Edwards rzadziej pojawiał się na skoczniach świata. Rozpoczął go od północnoamerykańskiego tournée w zawodach PŚ. W Thunder Bay dwukrotnie był ostatni; w pierwszym konkursie w Lake Placid wyprzedził Konijnenberga^[23]. W drugim konkursie osiągnął swój najlepszy dotychczasowy wynik, wyprzedził wówczas czterech zawodników (w tym jednego zdyskwalifikowanego)^[24]. Po raz ostatni w zawodach PŚ wystąpił w niemieckiej części 37. Turnieju Czterech Skoczni – w obu konkursach zajął ostatnią lokatę^[12]. W marcu 1989 wystąpił jeszcze w dwóch konkursach Pucharu Europy w Schönwaldzie, w których był trzeci od końca oraz przedostatni (ponownie wyprzedzał swego rodaka Jonesa, a w jednym z konkursów pokonał też Węgra Petera Karadiego)^[25][12].

Do skoków międzynarodowych powrócił w 1996. W marcu tego roku skakał w dwóch konkursach Pucharu Kontynentalnego w szwedzkim Örnsköldsvik, gdzie ponownie był ostatni^[12]. W sezonie 1996/1997 odnotował jeszcze trzy występy w Pucharze Kontynentalnym. 29 grudnia 1996 zajął najwyższe miejsce w zawodach międzynarodowych (był 36. w Lake Placid) i wyprzedził ośmiu amerykańskich skoczków^[26]. 8 i 9 lutego 1997 po raz ostatni startował w zawodach. W Westby zajął 45. miejsce (przed pięcioma zawodnikami)^[27] i 41. miejsce (wyprzedził ośmiu skoczków)^[28]. W obu konkursach dokonał rzadkiego wyczynu – za oba występy otrzymał ujemne noty punktowe (–10,6 oraz –6,3 pkt.)^[12].

Pomimo słabych wyników był bliski występu na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 1998 w Nagano. Znalazł sponsora (Eagle Airlines, mała brytyjska firma czarterowa^[29]), który był gotów sfinansować jego start w igrzyskach. W mistrzostwach Stanów Zjednoczonych zajął 29. miejsce, zaś żeby dostać się na igrzyska, wystarczyło w mistrzostwach krajowych zajęcie miejsca w czołówce zawodników danej reprezentacji lub wyprzedzenie określonej liczby skoczków. Edwards oba wymogi spełnił, jednak nie pojechał na igrzyska, ponieważ startowała zbyt mała liczba reprezentacji^[6][30].

Igrzyska olimpijskie

Mistrzostwa świata

Puchar Świata

Miejsca w poszczególnych konkursach Pucharu Świata

Sezon 1986/1987
																						punkty
-	-	-	-	-	-	110	-	-	-	-	-	-	-	-	-	80	82	-	-	85	89	0
Sezon 1987/1988
																				punkty
-	-	-	-	-	-	112	110	120	120	67	89	-	-	-	-	-	94	90	-	0
Sezon 1988/1989
																				punkty
73	70	72	78	-	-	95	94	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	0
Legenda
1 2 3 4–10 11–30 poniżej 30   -  – zawodnik nie wystartował

Turniej Czterech Skoczni

35. Turniej Czterech Skoczni
				klas.
110	–	–	–	130[38]
36. Turniej Czterech Skoczni
				klas.
112	110	120	120	132[39]
37. Turniej Czterech Skoczni
				klas.
95	94	–	–	109[40]