Politechnika Federalna w Zurychu
Eidgenössische Technische Hochschule Zürich
Swiss Federal Institute of Technology Zurich
Godło
Ilustracja
Data założenia

1854

Państwo

 Szwajcaria

Adres

Zurych

Liczba studentów

19 815

Rektor

Prof. Dr Günther Dissertori

Położenie na mapie Zurychu
Mapa konturowa Zurychu, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „Politechnika Federalna w Zurychu”
Położenie na mapie Szwajcarii
Mapa konturowa Szwajcarii, u góry znajduje się punkt z opisem „Politechnika Federalna w Zurychu”
Ziemia47°22′35″N 8°32′53″E/47,376389 8,548056
Strona internetowa
ETH Zürich Zentrum

Politechnika Federalna w Zurychu (niem. Eidgenössische Technische Hochschule Zürich, ETHZ) – politechnika założona w 1854 w Zurychu.

Ranking QS World University Rankings uważa Politechnikę Federalną w Zurychu za najlepszą politechnikę w Europie i jedną z najlepszych na świecie[1], zwłaszcza pod względem chemii, fizyki, elektroniki, mechaniki i informatyki[2]. Należy do obszaru ETH i jest członkiem Ligi IDEA.

Oficjalne skróty nazwy w czterech językach narodowych:

  • ETHZ – Eidgenössische Technische Hochschule Zürich (niem.)
  • EPFZ – École Polytechnique Fédérale de Zurich (fr.)
  • SPFZ – Scuola Politecnica Federale di Zurigo (wł.)
  • SPFT – Scola Politecnica Federala da Turitg (retorom.)

Historia

ETHZ została założona w 1854 przez Konfederację Szwajcarską, pierwotnie jako politechnika (Eidgenössische Polytechnische Schule). Pierwszy nabór studentów miał miejsce w 1855. Na początku swojej działalności składała się z sześciu wydziałów: architektury, inżynierii lądowej, mechanicznego, chemicznego, leśnictwa oraz interdyscyplinarnego wydziału matematyki, biologii, literatury i nauk społecznych.

ETHZ jest politechniką federalną, grupującą szereg instytutów, znajdującą się pod bezpośrednią kontrolą Konfederacji Szwajcarii, w odróżnieniu od Uniwersytetu Zuryskiego, który podlega lokalnemu rządowi kantonu Zurych.

Gmach główny ETHZ został wybudowany w latach 1861–1864 przez Gustava Zeunera. Architektem był Gottfried Semper, profesor architektury na ETHZ w tym czasie. Południowe skrzydło budynku zostało przeznaczone dla Uniwersytetu w Zurychu, dopóki nie został zbudowany jego gmach główny (1912–1914). W mniej więcej tym czasie, budynek ETHZ Sempera został rozbudowany o robiącą duże wrażenie kopułę.

W 1909 program studiów na ETHZ został zmieniony.

Życie studenckie

W 2001 na ETHZ studiowało 11 927 studentów, pracowało 330 profesorów i 840 wykładowców. Liczba studentów cały czas rośnie: w 2004 było ich 12 626.

Pochodzenie ETHZ od szkoły zawodowej cały czas wpływa na jego obecny program studiów. Występuje tu więcej ograniczeń niż na innych uniwersytetach. Nie ma żadnych egzaminów podczas pierwszego roku studiów; egzaminy dla wszystkich kursów pierwszego roku zaczynają się dopiero podczas przerwy letniej i są zwane „Basisprüfung” (egzaminy podstawowe). Basisprüfung powoduje, że podwoje ETHZ opuszcza ponad 50% studentów pierwszego roku. Ponieważ ETHZ jest instytucją federalną, nie ma żadnych wymogów wstępnych dla szwajcarskich studentów, oprócz matury. (Większość studentów zagranicznych musi zdać egzaminy wstępne.) Możliwe jest także dostać się do ETHZ bez dyplomu maturalnego poprzez zdanie egzaminu obejmującego pełny zakres programu szkoły średniej. Wilhelm Röntgen jest sławnym przykładem takiej właśnie procedury. ETHZ posiada limit rozdawanych dyplomów.

Przyjacielska rywalizacja pomiędzy ETHZ i sąsiadującym z nim uniwersytetem jest cały czas kultywowana od początków ich istnienia. Od 1951 odbywają się coroczne zawody wioślarskie pomiędzy załogami tych dwóch instytucji na rzece Limmat.

Raz do roku, główny budynek ETHZ zmienia się w wielką salę balową, gdzie odbywa się doroczny Polyball, który jest organizowany przez stowarzyszenie studenckie.

Miejsce ETH Zurych w międzynarodowych rankingach uczelni wyższych

Według Akademickiego Rankingu Uniwersytetów Świata ETHZ zajmuje:

  • jako uczelnia wyższa (uniwersytety i politechniki razem):
    • 23. miejsce na świecie
    • 4. miejsce w Europie
  • jako uczelnia techniczna (politechnika):
    • 3. miejsce na świecie
    • 1. miejsce w Europie

Wydziały

W 2004 ETHZ składała się z następujących wydziałów:

Znani absolwenci

Laureaci Nagrody Nobla

Z ETHZ związanych było lub jest 21 laureatów Nagrody Nobla, w tym 10 z chemii, 9 z fizyki i 2 z medycyny. Są to:

Akademicy ETHZ

  • Jacques Herzog, architekt – absolwent, profesor od 1999
  • Heinz Hopf, matematyk – profesor 1931–1965
  • Christian Kerez, architekt – absolwent 1988, profesor od 2001
  • Robert Maillart, inżynier, architekt – absolwent 1894, profesor 1911
  • Pierre de Meuron, architekt – absolwent, profesor od 1999
  • Karl Moser, architekt – absolwent 1882, profesor 1915–1928
  • Valerio Olgiati, architekt – absolwent 1986, profesor zaproszony ETHZ 1998-2000
  • Aldo Rossi, architekt – profesor zaproszony ETHZ 1972–1974
  • Luigi Snozzi, architekt – absolwent 1957, profesor zaproszony ETHZ 1973-1975
  • Livio Vacchini, architekt – absolwent 1958, profesor zaproszony ETHZ 1976
  • Niklaus Wirth, inżynier informatyki, (od 1999 profesor honorowy), zdobywca Nagrody Turinga w 1984
  • Raphael Zuber, architekt – absolwent 2001, profesor zaproszony ETHZ 2017-2018

Absolwenci ETHZ

  • Santiago Calatrava, architekt, inżynier – absolwent 1979, asystent 1980
  • Aurelio Galfetti, architekt – absolwent 1960
  • Christian Kerez, architekt – absolwent 1988
  • Valerio Olgiati, architekt – absolwent 1986
  • Raphael Zuber, architekt – absolwent 2001

Inni

Polacy na ETHZ

Akademicy ETHZ

Absolwenci ETHZ

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ QS World University Rankings. [w:] QS World University Rankings [on-line]. QS Quacquarelli Symonds Limited. [dostęp 2012-09-15]. (ang.).
  2. ↑ QS World University Rankings by Subject 2012 – Engineering & Technology. [w:] QS World University Rankings [on-line]. QS Quacquarelli Symonds Limited. [dostęp 2012-09-15]. (ang.).
  3. ↑ Zofia Kurnatowska: Brzeski Olgierd. W: Roman Nowaczyk (red.): Wrzesiński słownik biograficzny. Wyd. II poprawione i rozszerzone. Września: Wydawnictwo Kropka Jolanta i Waldemar Śliwczyńscy, 2011, s. 32. ISBN 978-83-89494-40-5.

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.