Procnias nudicollis[1] | |||
(Vieillot, 1817) | |||
Samiec | |||
Systematyka | |||
Domena | |||
---|---|---|---|
Królestwo | |||
Typ | |||
Podtyp | |||
Gromada | |||
Podgromada | |||
Infragromada | |||
Rząd | |||
Podrząd | |||
Rodzina | |||
Podrodzina | |||
Plemię | |||
Rodzaj | |||
Gatunek |
dzwonnik nagoszyi | ||
Synonimy | |||
| |||
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3] | |||
Zasięg występowania | |||
Dzwonnik nagoszyi[4] (Procnias nudicollis) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny bławatnikowatych (Cotingidae). Zasiedla wschodnią Amerykę Południową. Bliski zagrożenia wyginięciem. Nie wyróżnia się podgatunków[2][5].
Morfologia
Całkowita długość ciała wynosi około 27,9 cm, z czego 8,9 cm przypada na ogon. Skrzydło mierzy 15,7 cm (wymiary dla okazów z Muzeum Brytyjskiego). U samca większa część upierzenia biała. Bogi głowy i gardło cechuje naga, zielona[6] skóra. Dziób czarniawy. Nogi i stopy brązowe. Samica z wierzchu zielona, wierzch głowy ciemniejszy. Od spodu żółtawa, pokryta zielonymi paskami. Gardło szarawe w czarne pasy. Okolice kloaki żółtawe[7]. Masa ciała wynosi 150–225 g[6].
Zasięg występowania
Występuje na dużym obszarze wschodniej Brazylii (od Alagoas na południe do Rio Grande do Sul), w północno-wschodniej Argentynie (Misiones, raz odnotowany w Corrientes) oraz we wschodnim Paragwaju. Spotykany do wysokości 1150 m n.p.m.[8] Środowisko życia stanowią nizinne i podgórskie lasy pierwotne[6], choć spotykany jest też w lasach wtórnych[3].
Głos
Samiec, siedząc na wystającej gałęzi, odzywa się metalicznym dźwiękiem, przypominającym uderzanie młotem o kowadło[6].
W niewoli
Dzwonnik nagoszyi znalazł się w pochodzącym z 1851 roku spisie zwierząt z Knowsley Hall – znajdowała się tam menażeria i ptaszarnia; co ciekawe przypisano go do nieistniejącej obecnie rodziny Ampelidae[9].
Status zagrożenia
IUCN od 2020 klasyfikuje dzwonnika nagoszyjego jako gatunek bliski zagrożenia (NT, Near Threatened); wcześniej, od 2004 miał on status gatunku narażonego na wyginięcie (VU, Vulnerable). W 2020 populację szacowano na 80–130 tysięcy dorosłych osobników. Trend liczebności uznawany jest za spadkowy. Zagrożenie stanowi wycinka lasów oraz odłów ptaków do niewoli. Gatunek ten występuje aż w 66 ostojach ptaków IBA, w tym w parkach narodowych – Park Narodowy Iguazú (Argentyna), Park Narodowy Boa Nova, Park Narodowy Chapada Diamantina, Park Narodowy Caparaó, Park Narodowy Iguaçu (Brazylia) oraz Park Narodowy San Rafael (Paragwaj)[8].
Przypisy
- ↑ Procnias nudicollis, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- 1 2 Snow, D. & Sharpe, C.J.: Bare-throated Bellbird (Procnias nudicollis). [w:] del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (red.). Handbook of the Birds of the World Alive [on-line]. Lynx Edicions, Barcelona, 2020. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-05-10)].
- 1 2 Procnias nudicollis, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
- ↑ Systematyka i nazwa polska za: P. Mielczarek, M. Kuziemko: Plemię: Cotingini Bonaparte, 1849 (1822) (wersja: 2020-01-11). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2020-03-06].
- ↑ F. Gill, D. Donsker, P. Rasmussen (red.): Cotingas, manakins, tityras, becards. IOC World Bird List (v10.1). [dostęp 2020-03-06]. (ang.).
- 1 2 3 4 David Burni, Ben Hoare, Joseph DiCostanzo, BirdLife International (mapy wyst.), Phil Benstead i inni: Ptaki. Encyklopedia. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2009, s. 340. ISBN 978-83-01-15733-3.
- ↑ Philip Lutley Sclater: Catalogue of Birds in the British Museum. T. 14. Passeriformes. 1888, s. 404.
- 1 2 Species factsheet: Procnias nudicollis. BirdLife International, 2021. [dostęp 2021-10-26]. (ang.).
- ↑ J.C. Stevens: A catalogue of the menagerie and aviary at Knowsley : formed by the late Earl of Derby ... which will be sold by auction. 1851, s. 18.
Linki zewnętrzne
- Zdjęcia, nagrania audio i krótkie filmy. [w:] eBird [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. [dostęp 2020-05-10]. (ang.).